Al ruim een week jengelde kleine Puber dat hij "ook" ging demonstreren. Tegen het klimaat. Of voor, dat was hem zelf ook niet helemaal duidelijk. Het was voor een goed doel. Dus daarom. Kleine kink in de kabel was dat wij als ouders toestemming moesten geven. En daar twijfelden we over. Zeker toen hij | heel onhandig | vroeg of hij daarna ook nog naar de film mocht. Wij kregen visioenen van een dag geoorloofd spijbelen vol jolijt en gezelligheid met de McD als slotstuk, maar met weinig serieuze klimaataandacht. Dat werd dus een nee. Niet voor een gat te vangen, bleef hij dagelijks doordrammen. Dat van die film, dat was natuurlijk even niet handig nee, maar "écht iedereen uit zijn klas ging: íé-de-reen." Onze toestemming was slechts een formaliteit. In zijn beleving. Wij bleven op ons standpunt: nee. Film kijken Grote Puber had natuurlijk ook van de wilde demonstratieplannen gehoord, maar liep er bepaald niet warm voor. Hij had al besloten om gewoon naar school...