Al ruim een week jengelde kleine Puber dat hij "ook" ging demonstreren. Tegen het klimaat. Of voor, dat was hem zelf ook niet helemaal duidelijk. Het was voor een goed doel. Dus daarom. Kleine kink in de kabel was dat wij als ouders toestemming moesten geven. En daar twijfelden we over. Zeker toen hij | heel onhandig | vroeg of hij daarna ook nog naar de film mocht. Wij kregen visioenen van een dag geoorloofd spijbelen vol jolijt en gezelligheid met de McD als slotstuk, maar met weinig serieuze klimaataandacht. Dat werd dus een nee. Niet voor een gat te vangen, bleef hij dagelijks doordrammen. Dat van die film, dat was natuurlijk even niet handig nee, maar "écht iedereen uit zijn klas ging: íé-de-reen." Onze toestemming was slechts een formaliteit. In zijn beleving. Wij bleven op ons standpunt: nee.
Grote Puber had natuurlijk ook van de wilde demonstratieplannen gehoord, maar liep er bepaald niet warm voor. Hij had al besloten om gewoon naar school te gaan, maar kwam vandaag ineens thuis met de mededeling dat er uit zijn klas heel veel leerlingen naar het Malieveld zouden gaan. Dus ja, wat ging hij dan doen op school? Film kijken, thee drinken en koekjes eten, zo was er gezegd. En bij kleine Puber stond een dag volleybal op het programma. Ik moest in stilte bekennen dat ik beide | met anderhalve man en een paardenkop op school | geen zinvolle dagbesteding vond. De school liet intussen per mail weten: 350 leerlingen mochten van hun ouders gaan demonstreren. Olie op het vuur bij kleine Puber die nu helemaal overtuigd was van het feit dat hij voor het klimaat ten strijde moest trekken.
Last minute zijn we overstag gegaan. Ze mogen gaan. Sterker nog: nú moeten ze! En dat begint gelijk met de voorbereiding. Waarom gaan scholieren morgen demonstreren, waarom ga je daar zelf staan en heeft een demonstratie eigenlijk wel zin? Grote Puber snapte het gelijk. Stel dat je geïnterviewd wordt voor tv of radio, dan kun je natuurlijk niet met je bek vol tanden staan. Kleine Puber vond het ineens beduidend minder leuk. Maar ik was vastbesloten. Nu niet je keutel intrekken: naar het Malieveld zul je! En je zult ook weten waarom. Met een beetje pech staan ze daar morgen in de stromende rotregen. Samen met heel veel andere leerlingen, waarvan ik me afvraag wie er echt serieus staan en wie alleen voor de lol komen. As we speak zit kleine Puber zuchtend aan tafel de krant te lezen. Saaie verhalen over het klimaat. Ik gok dat hij een volgende keer iets langer nadenkt voordat hij weer blijft drammen.
Film kijken
Grote Puber had natuurlijk ook van de wilde demonstratieplannen gehoord, maar liep er bepaald niet warm voor. Hij had al besloten om gewoon naar school te gaan, maar kwam vandaag ineens thuis met de mededeling dat er uit zijn klas heel veel leerlingen naar het Malieveld zouden gaan. Dus ja, wat ging hij dan doen op school? Film kijken, thee drinken en koekjes eten, zo was er gezegd. En bij kleine Puber stond een dag volleybal op het programma. Ik moest in stilte bekennen dat ik beide | met anderhalve man en een paardenkop op school | geen zinvolle dagbesteding vond. De school liet intussen per mail weten: 350 leerlingen mochten van hun ouders gaan demonstreren. Olie op het vuur bij kleine Puber die nu helemaal overtuigd was van het feit dat hij voor het klimaat ten strijde moest trekken.
Krant lezen
Last minute zijn we overstag gegaan. Ze mogen gaan. Sterker nog: nú moeten ze! En dat begint gelijk met de voorbereiding. Waarom gaan scholieren morgen demonstreren, waarom ga je daar zelf staan en heeft een demonstratie eigenlijk wel zin? Grote Puber snapte het gelijk. Stel dat je geïnterviewd wordt voor tv of radio, dan kun je natuurlijk niet met je bek vol tanden staan. Kleine Puber vond het ineens beduidend minder leuk. Maar ik was vastbesloten. Nu niet je keutel intrekken: naar het Malieveld zul je! En je zult ook weten waarom. Met een beetje pech staan ze daar morgen in de stromende rotregen. Samen met heel veel andere leerlingen, waarvan ik me afvraag wie er echt serieus staan en wie alleen voor de lol komen. As we speak zit kleine Puber zuchtend aan tafel de krant te lezen. Saaie verhalen over het klimaat. Ik gok dat hij een volgende keer iets langer nadenkt voordat hij weer blijft drammen.
Reacties
Een reactie posten