Gedreven door een licht schuldgevoel en een enorme dadendrang spoedde ik mij gisteren met echtgenoot en een niet-willende Puber naar een overdekte hel/hal van woonwinkels. D rang en schuld werden ingegeven door het verzoek om de slaapkamer van de kinderen te upgraden naar kaliber grown up. Kinderkamer zeg ik natuurlijk niet meer, anders volgt wederom een storm van Puber-protest (learning fast!). Na lang zeuren en smeken werd het babyblauw ingeruild voor robuust blauwgrijs, moesten dino- en autodekbed plaats maken voor "iets stoers mam!" en resteerde nog de aankoop van een langgekoesterde wens van jongste zoon: een vloerkleed. Zweten Kijken, kiezen, kopen; het kan wat mij betreft snel. Maar met de echtgenoot gaat het doorgaans allemaal niet zo rap. Had ik in feite in de eerste winkel mijn keuze al gemaakt, echtgenoot wilde nog wel even verder kijken. Aldus geschiedde en wij liepen oververhit winkel in, winkel uit (waarom zo warm in die overdekte hallen?)...