Doorgaan naar hoofdcontent

Kijken, kiezen... op!

Gedreven door een licht schuldgevoel en een enorme dadendrang spoedde ik mij gisteren met echtgenoot en een niet-willende Puber naar een overdekte hel/hal van woonwinkels. Drang en schuld werden ingegeven door het verzoek om de slaapkamer van de kinderen te upgraden naar kaliber grown up. Kinderkamer zeg ik natuurlijk niet meer, anders volgt wederom een storm van Puber-protest (learning fast!). Na lang zeuren en smeken werd het babyblauw ingeruild voor robuust blauwgrijs, moesten dino- en autodekbed plaats maken voor "iets stoers mam!" en resteerde nog de aankoop van een langgekoesterde wens van jongste zoon: een vloerkleed.


Zweten

Kijken, kiezen, kopen; het kan wat mij betreft snel. Maar met de echtgenoot gaat het doorgaans allemaal niet zo rap. Had ik in feite in de eerste winkel mijn keuze al gemaakt, echtgenoot wilde nog wel even verder kijken. Aldus geschiedde en wij liepen oververhit winkel in, winkel uit (waarom zo warm in die overdekte hallen?). Anyway: de conclusie na al dat sjokken was dat kleed A in winkel 1 gekocht ging worden ("Zei ik toch!"). Met het zweet onder de oksels en een Puber die al bij de tweede winkel verzuchtte "Zijn we klaar?" (it crossed my mind) was het slechts een kwestie van de pinpas er door heen trekken...


Zoeken

Na allereerst een zoektocht over de vierkante meters winkelruimte naar een verkoper (lichte wrevel mijnerzijds, waarom kom ik anders in een winkel), kregen we het deksel snel op de neus. Niet op voorraad: "Dat moet besteld worden." Ik dacht, nu gaat hij uitzoeken hoe snel het geleverd kan worden. Hij gaat kijken of het wellicht nog verkrijgbaar is in een ander filiaal. Hij zoekt voor de zekerheid toch nog even in het magazijn. Hij stelt voor om het showroommodel voor een zacht prijsje mee te nemen. None, nada. Niets van dat alles. Niet leverbaar bleek einde conversatie. Lichte wrevel werd opgeschaald naar level 2. Had ik toch echt mijn best gedaan voor een fysieke aankoop (immers, het online winkelen is de doodsteek voor heel wat winkelketens), moest ik onverrichterzake het pand verlaten. Echtgenoot soebatte nog wat met de verkoper, ik stond intussen geïrriteerd buiten bij ergernis nummer 3: de parkeermeter. Zonder kleed! Too much to handle voor iemand met dadendrang.





Gelukkig hadden mijn Zweedse vrienden genoeg voorraad. Mission accomplished, en dat alles in 1 dag!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Wachten en wegwezen...

Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse België waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...

Loodzware loodjes...

Met ineens twee pubers op de middelbare was het afgelopen jaar best een dingetje. Voor ons, wel te verstaan. Grote puber ging naar gymnasium 3 en kleine puber sleepte zich vol weerstand naar de brugklas. Waar de oudste altijd stijf staat van de zenuwen, is de jongste geheel gevrijwaard van stress. Juist dat geeft  ons extra kopzorg, maar dit terzijde. Standaard kwam kleine puber vaak opgewekt thuis met zijn perceptie van een toets: Het. Ging. PRI-MA! Die laatste twee vragen; daar had hij jammer genoeg geen tijd meer voor gehad. Bij vraag vier had hij de berekening een beetje | een beetje? | fout. Vraag drie was hij niet helemaal zeker van. En | jemig | vraag zeven was echt belachelijk, want dat was stof die ze niet hadden hoeven leren. Maar, overall: "Het ging dus PRI-MA!" Lol In weerwil van mijn voornemen, scrolde ik het afgelopen jaar in tweevoud als een bezetene door Magister. Met vier proefwerkweken | x twee, is dus acht op de Schaal van Ouderparticipatie! | en tus...

Wat een drive...

Zoals peuters het woord 'Neeheee!' elke dag stampvoetend bezigen, ligt bij pubers het 'Jahaaa, zohooo...' in  de mond bestorven. Ik heb er thuis twee. Plus een echtgenoot die in stilte hetzelfde denkt | en doet | en dat schiet allemaal niet op natuurlijk. Ik draag het moedig, maar wennen zal het nooit. Draai ik op de avond van terugkomst al minimaal drie wasmachines, de heren in Casa Edison vliegen na de vakantie naar WiFi en PlayStation en vlijen zich vervolgens neer op de bank. En denk ook niet dat ze halverwege kunnen stoppen met een spel op de PS. Ik vraag het weleens, maar wordt dan weggehoond door twee verontwaardigde kinderen. Nog erger is het als ik met de stofzuiger voor de tv langs loop: "Nu ben ik 'dood', omdat jij ervoor stond mam!" Data Anders wordt het als een puber zelf iets wil. Dan komt er ineens een voortvarendheid voor de dag waar je u tegen zegt. Zo had kleine Puber het op zijn heupen met voetbalspullen. Nog voor vertrek slaagd...