Na een week of wat klagen | maar dat doet 'ie wel vaker | zaten we gisteren ineens in het ziekenhuis met kleine Puber. Een haarzakcyste op zijn rug moest chirurgisch verholpen worden. Onder lichte narcose. Een roesje, niet meer dan dat. Op de uitslaapkamer trof ik echter een volledig ongecensureerde versie van hemzelf aan. Hij was super vrolijk om te beginnen | en dat is thuis weleens anders kan ik melden | en hij sprak knet-ter-hard. Niet een beetje, maar gewoon echt heel erg. "MAMMIEEEEEE". Vent, hoe voel je je? Luidkeels bezwoer hij iedereen in de kamer dat het "PRIMA" ging, dat hij wakker was en helemaal geen last had van de narcose. Of dat hij gekke dingen ging zeggen. Echt niet. Waterijsje! Na luttele minuten ging hij dan ook over tot de orde van de dag. In zijn beleving althans. Hij schalde: "WAAR DAT WATERIJSJE BLEEF!", dat hem beloofd was. Praat een beter zachter joh!, er liggen hier nog meer kinderen bij te komen. "TURKSE PIZZA, R...