Na een week of wat klagen | maar dat doet 'ie wel vaker | zaten we gisteren ineens in het ziekenhuis met kleine Puber. Een haarzakcyste op zijn rug moest chirurgisch verholpen worden. Onder lichte narcose. Een roesje, niet meer dan dat. Op de uitslaapkamer trof ik echter een volledig ongecensureerde versie van hemzelf aan. Hij was super vrolijk om te beginnen | en dat is thuis weleens anders kan ik melden | en hij sprak knet-ter-hard. Niet een beetje, maar gewoon echt heel erg. "MAMMIEEEEEE". Vent, hoe voel je je? Luidkeels bezwoer hij iedereen in de kamer dat het "PRIMA" ging, dat hij wakker was en helemaal geen last had van de narcose. Of dat hij gekke dingen ging zeggen. Echt niet.
Na luttele minuten ging hij dan ook over tot de orde van de dag. In zijn beleving althans. Hij schalde: "WAAR DAT WATERIJSJE BLEEF!", dat hem beloofd was. Praat een beter zachter joh!, er liggen hier nog meer kinderen bij te komen. "TURKSE PIZZA, RASPATAT EN EEN MILKSHAKE." Hoewel amper wakker, de avondmaaltijd zat hem kennelijk hoog. En "SPARERIBS MAM", die wou hij ook. Ik maande tot kalmte en stilte, maar het was tegen dovemansoren. "IK GA GEWOON ALVAST RECHTOP ZITTEN." Nou, doe nog maar niet kerel. Aan de twee lieve dames op de uitslaapkamer vroeg hij een gedetailleerd verslag van de operatie. Of "ALLES GOED GEGAAN WAS MEVROUW?" Eeeh, wij waren er niet bij jongen, dus dat weten we niet. Maakte niet uit, hij ging onverdroten verder met zijn inquisitie. De verpleegster die hem weer ophaalde, werd ook ouwe jongens krentenbrood onthaald. "HEEEEE HOI, HOE GAAT HET MET JOU? MET MIJ GAAT HET HEEL GOED HOOR!"
Na een half uur werd hij iets rustiger. Hij was blij dat het achter de rug was en dat hij nu geen pijn meer had. "KOM MAAR MET DIE TELEFOON!" Een Puber gebiologeerd op een scherm, dat leek al weer wat meer op het kind dat ik wegbracht. Zo tegen het einde van de dag kwam de chirurg langs om te vertellen hoe het gegaan was. De wond was groter en dieper dan gedacht, maar met wat dagen rust zou het al snel beter gaan. Of hij nog vragen had? Believe me: altijd. Vanaf dat hij kan praten, volgt een weerwoord in de vragende vorm. Voetballen, ai. Dat zit er voorlopig niet in. Hoopvol opperde hij dat school dan zeker ook geen optie was. Maar dat mocht dan wel gewoon...bummer. Gelukkig had hij een heerlijke avondmaaltijd in het vooruitzicht - hij deelde zijn verlanglijst even met haar - maar de chirurg reageerde heel beslist: geen vet of zwaar eten. WAT? Geen voetbal, geen lekker eten en wel naar school? De narcose was abrupt uitgewerkt. We konden naar huis, een cyste armer en een verhaal rijker.
Waterijsje!
Na luttele minuten ging hij dan ook over tot de orde van de dag. In zijn beleving althans. Hij schalde: "WAAR DAT WATERIJSJE BLEEF!", dat hem beloofd was. Praat een beter zachter joh!, er liggen hier nog meer kinderen bij te komen. "TURKSE PIZZA, RASPATAT EN EEN MILKSHAKE." Hoewel amper wakker, de avondmaaltijd zat hem kennelijk hoog. En "SPARERIBS MAM", die wou hij ook. Ik maande tot kalmte en stilte, maar het was tegen dovemansoren. "IK GA GEWOON ALVAST RECHTOP ZITTEN." Nou, doe nog maar niet kerel. Aan de twee lieve dames op de uitslaapkamer vroeg hij een gedetailleerd verslag van de operatie. Of "ALLES GOED GEGAAN WAS MEVROUW?" Eeeh, wij waren er niet bij jongen, dus dat weten we niet. Maakte niet uit, hij ging onverdroten verder met zijn inquisitie. De verpleegster die hem weer ophaalde, werd ook ouwe jongens krentenbrood onthaald. "HEEEEE HOI, HOE GAAT HET MET JOU? MET MIJ GAAT HET HEEL GOED HOOR!"
Wat?
Na een half uur werd hij iets rustiger. Hij was blij dat het achter de rug was en dat hij nu geen pijn meer had. "KOM MAAR MET DIE TELEFOON!" Een Puber gebiologeerd op een scherm, dat leek al weer wat meer op het kind dat ik wegbracht. Zo tegen het einde van de dag kwam de chirurg langs om te vertellen hoe het gegaan was. De wond was groter en dieper dan gedacht, maar met wat dagen rust zou het al snel beter gaan. Of hij nog vragen had? Believe me: altijd. Vanaf dat hij kan praten, volgt een weerwoord in de vragende vorm. Voetballen, ai. Dat zit er voorlopig niet in. Hoopvol opperde hij dat school dan zeker ook geen optie was. Maar dat mocht dan wel gewoon...bummer. Gelukkig had hij een heerlijke avondmaaltijd in het vooruitzicht - hij deelde zijn verlanglijst even met haar - maar de chirurg reageerde heel beslist: geen vet of zwaar eten. WAT? Geen voetbal, geen lekker eten en wel naar school? De narcose was abrupt uitgewerkt. We konden naar huis, een cyste armer en een verhaal rijker.
Hahahahahahaha, wat een heerlijke vent is het toch!
BeantwoordenVerwijderenHet is een bijzonder kind ja hahaha.
BeantwoordenVerwijderenHaha, geweldig! Heerlijk om wakker te worden met zo'n verhaal. Mijn dag is meteen goed xxx Martine
BeantwoordenVerwijderen