Doorgaan naar hoofdcontent

What a day...

Na een week of wat klagen | maar dat doet 'ie wel vaker | zaten we gisteren ineens in het ziekenhuis met kleine Puber. Een haarzakcyste op zijn rug moest chirurgisch verholpen worden. Onder lichte narcose. Een roesje, niet meer dan dat. Op de uitslaapkamer trof ik echter een volledig ongecensureerde versie van hemzelf aan. Hij was super vrolijk om te beginnen | en dat is thuis weleens anders kan ik melden | en hij sprak knet-ter-hard. Niet een beetje, maar gewoon echt heel erg. "MAMMIEEEEEE". Vent, hoe voel je je? Luidkeels bezwoer hij iedereen in de kamer dat het "PRIMA" ging, dat hij wakker was en helemaal geen last had van de narcose. Of dat hij gekke dingen ging zeggen. Echt niet. 


Waterijsje!


Na luttele minuten ging hij dan ook over tot de orde van de dag. In zijn beleving althans. Hij schalde: "WAAR DAT WATERIJSJE BLEEF!", dat hem beloofd was. Praat een beter zachter joh!, er liggen hier nog meer kinderen bij te komen. "TURKSE PIZZA, RASPATAT EN EEN MILKSHAKE." Hoewel amper wakker, de avondmaaltijd zat hem kennelijk hoog. En "SPARERIBS MAM", die wou hij ook. Ik maande tot kalmte en stilte, maar het was tegen dovemansoren. "IK GA GEWOON ALVAST RECHTOP ZITTEN." Nou, doe nog maar niet kerel. Aan de twee lieve dames op de uitslaapkamer vroeg hij een gedetailleerd verslag van de operatie. Of "ALLES GOED GEGAAN WAS MEVROUW?" Eeeh, wij waren er niet bij jongen, dus dat weten we niet. Maakte niet uit, hij ging onverdroten verder met zijn inquisitie. De verpleegster die hem weer ophaalde, werd ook ouwe jongens krentenbrood onthaald. "HEEEEE HOI, HOE GAAT HET MET JOU? MET MIJ GAAT HET HEEL GOED HOOR!" 


Wat?


Na een half uur werd hij iets rustiger. Hij was blij dat het achter de rug was en dat hij nu geen pijn meer had. "KOM MAAR MET DIE TELEFOON!" Een Puber gebiologeerd op een scherm, dat leek al weer wat meer op het kind dat ik wegbracht. Zo tegen het einde van de dag kwam de chirurg langs om te vertellen hoe het gegaan was. De wond was groter en dieper dan gedacht, maar met wat dagen rust zou het al snel beter gaan. Of hij nog vragen had? Believe me: altijd. Vanaf dat hij kan praten, volgt een weerwoord in de vragende vorm. Voetballen, ai. Dat zit er voorlopig niet in. Hoopvol opperde hij dat school dan zeker ook geen optie was. Maar dat mocht dan wel gewoon...bummer. Gelukkig had hij een heerlijke avondmaaltijd in het vooruitzicht - hij deelde zijn verlanglijst even met haar - maar de chirurg reageerde heel beslist: geen vet of zwaar eten. WAT? Geen voetbal, geen lekker eten en wel naar school? De narcose was abrupt uitgewerkt. We konden naar huis, een cyste armer en een verhaal rijker. 








Reacties

  1. Hahahahahahaha, wat een heerlijke vent is het toch!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Haha, geweldig! Heerlijk om wakker te worden met zo'n verhaal. Mijn dag is meteen goed xxx Martine

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Wachten en wegwezen...

Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse Belgiƫ waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...

Loodzware loodjes...

Met ineens twee pubers op de middelbare was het afgelopen jaar best een dingetje. Voor ons, wel te verstaan. Grote puber ging naar gymnasium 3 en kleine puber sleepte zich vol weerstand naar de brugklas. Waar de oudste altijd stijf staat van de zenuwen, is de jongste geheel gevrijwaard van stress. Juist dat geeft  ons extra kopzorg, maar dit terzijde. Standaard kwam kleine puber vaak opgewekt thuis met zijn perceptie van een toets: Het. Ging. PRI-MA! Die laatste twee vragen; daar had hij jammer genoeg geen tijd meer voor gehad. Bij vraag vier had hij de berekening een beetje | een beetje? | fout. Vraag drie was hij niet helemaal zeker van. En | jemig | vraag zeven was echt belachelijk, want dat was stof die ze niet hadden hoeven leren. Maar, overall: "Het ging dus PRI-MA!" Lol In weerwil van mijn voornemen, scrolde ik het afgelopen jaar in tweevoud als een bezetene door Magister. Met vier proefwerkweken | x twee, is dus acht op de Schaal van Ouderparticipatie! | en tus...

Wat een drive...

Zoals peuters het woord 'Neeheee!' elke dag stampvoetend bezigen, ligt bij pubers het 'Jahaaa, zohooo...' in  de mond bestorven. Ik heb er thuis twee. Plus een echtgenoot die in stilte hetzelfde denkt | en doet | en dat schiet allemaal niet op natuurlijk. Ik draag het moedig, maar wennen zal het nooit. Draai ik op de avond van terugkomst al minimaal drie wasmachines, de heren in Casa Edison vliegen na de vakantie naar WiFi en PlayStation en vlijen zich vervolgens neer op de bank. En denk ook niet dat ze halverwege kunnen stoppen met een spel op de PS. Ik vraag het weleens, maar wordt dan weggehoond door twee verontwaardigde kinderen. Nog erger is het als ik met de stofzuiger voor de tv langs loop: "Nu ben ik 'dood', omdat jij ervoor stond mam!" Data Anders wordt het als een puber zelf iets wil. Dan komt er ineens een voortvarendheid voor de dag waar je u tegen zegt. Zo had kleine Puber het op zijn heupen met voetbalspullen. Nog voor vertrek slaagd...