Zoals peuters het woord 'Neeheee!' elke dag stampvoetend bezigen, ligt bij pubers het 'Jahaaa, zohooo...' in de mond bestorven. Ik heb er thuis twee. Plus een echtgenoot die in stilte hetzelfde denkt | en doet | en dat schiet allemaal niet op natuurlijk. Ik draag het moedig, maar wennen zal het nooit. Draai ik op de avond van terugkomst al minimaal drie wasmachines, de heren in Casa Edison vliegen na de vakantie naar WiFi en PlayStation en vlijen zich vervolgens neer op de bank. En denk ook niet dat ze halverwege kunnen stoppen met een spel op de PS. Ik vraag het weleens, maar wordt dan weggehoond door twee verontwaardigde kinderen. Nog erger is het als ik met de stofzuiger voor de tv langs loop: "Nu ben ik 'dood', omdat jij ervoor stond mam!"
Zo kwamen we uiteindelijk uit bij de, volgens hem, perfecte voetbalschoen. In de opruiming nog wel | maar nog steeds achterlijk duur | en had hij daar toch niet vreselijk zijn best op gedaan, alles opzoeken en zo. Gaat wat tijd inzitten hoor! En de kleur, die paste toch prachtig bij zijn keepershandschoenen? Nou dan. Nergens anders was hij iets beters tegengekomen. Echt niet. Hij ging zelf ook nog een gedeelte bijbetalen en er mocht zakgeld ingehouden worden. Zo was hij dan ook wel weer. De goedzak. We hoefden alleen nog maar de bestelling af te ronden. Gelukkig herpakten we ons ouderlijk gezag en gaven we net op tijd ons veto. Het compromis werd een oké-variant waaraan hij niet eens hoefde mee te betalen. We dachten klaar te zijn. Dom. We vergaten zijn spaargeld... Dat kon hij nu mooi besteden aan een reservepaar keepershandschoenen. En zo eindigden we gisteravond laat weer bij waar het begon: scrollend de wereld over. As we speak zit kleine Puber voorovergebogen achter het scherm. De ontbijtspullen blijven nog even liggen: "Jahaaa, zohooo."
Data
Anders wordt het als een puber zelf iets wil. Dan komt er ineens een voortvarendheid voor de dag waar je u tegen zegt. Zo had kleine Puber het op zijn heupen met voetbalspullen. Nog voor vertrek slaagde hij in zijn missie om de perfecte keepershandschoenen te vinden. In de vakantie joeg hij vervolgens al zijn data er doorheen in de speurtocht naar de mooiste voetbalschoen. Na eindeloos scrollen op sites over de hele wereld was hij tot een voorkeurslijstje gekomen. Moeiteloos kwamen de duurste varianten voorbij en kregen we een gecompliceerde rekenformule voorgeschoteld waarvan het haast leek of het in ons voordeel was. Te duur en te weinig spaargeld; hij moest het slim spelen. Nou is hij beslist vindingrijk en volhardend en Echtgenoot en ik zakten bijna door het ijs omdat we niet eensgezind waren in het aangeven van de grens.
Dom
Zo kwamen we uiteindelijk uit bij de, volgens hem, perfecte voetbalschoen. In de opruiming nog wel | maar nog steeds achterlijk duur | en had hij daar toch niet vreselijk zijn best op gedaan, alles opzoeken en zo. Gaat wat tijd inzitten hoor! En de kleur, die paste toch prachtig bij zijn keepershandschoenen? Nou dan. Nergens anders was hij iets beters tegengekomen. Echt niet. Hij ging zelf ook nog een gedeelte bijbetalen en er mocht zakgeld ingehouden worden. Zo was hij dan ook wel weer. De goedzak. We hoefden alleen nog maar de bestelling af te ronden. Gelukkig herpakten we ons ouderlijk gezag en gaven we net op tijd ons veto. Het compromis werd een oké-variant waaraan hij niet eens hoefde mee te betalen. We dachten klaar te zijn. Dom. We vergaten zijn spaargeld... Dat kon hij nu mooi besteden aan een reservepaar keepershandschoenen. En zo eindigden we gisteravond laat weer bij waar het begon: scrollend de wereld over. As we speak zit kleine Puber voorovergebogen achter het scherm. De ontbijtspullen blijven nog even liggen: "Jahaaa, zohooo."
Reacties
Een reactie posten