Wachten en wegwezen...

Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse België waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later.

Dus...

Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen eindeloze telefoongesprekken met een niet nader te noemen hulporganisatie met vier letters, beginnend met een A. Zonder resultaat. Het helpdeskmeiske meldde tamelijk zorgeloos dat “het nou eenmaal weekend was én vakantietijd, dus...”. Dat “dus” begrepen wij niet helemaal. Het leek ons dat juist in deze periode hulpverlening meer dan gewenst was. Nee: “Misschien maandag meneer.” Tegen de avond opperde ze nog wel dat we een uur in de taxi konden gaan zitten om ergens een auto te bekijken waarvan wij op voorhand zeiden dat de kampeerspullen er niet in zouden passen. “Dan laat u toch gewoon wat spulletjes achter.” Helpdeskmeiske dacht echt met ons mee. “Sommige mensen nemen wel dertig paar schoenen mee.” Meid, vier paar was al een gevecht met de kofferbak! De telefonische interactie werd allengs ongezelliger. Rond de klok van tien uur ‘s avonds besloten we maar naar een hotel te gaan. Alles beter dan nog langer op deze grauwe, verlaten plek waar we al een uurtje of acht vruchteloos stonden te wachten.

Dus?

Ook op zondag stagneerde de boel en liepen de gemoederen hoog op. Wederom: “Weekend, vakantie, druk, dus...” Vanaf hier lijkt het me beter om wat telefoongesprekken over te slaan; het werd er niet leuker op. Laten we het daar op houden. Uiteindelijk kwam er ergens een auto beschikbaar. Maandag. Brengen? Gekkie, die mochten we zelf gaan ophalen. Met de taxi: € 175,-. “Nee, die kosten krijgt u maar voor een deel terug. Ja, u kunt ook met het openbaar vervoer hoor.” Op dit punt flipte Echtgenoot voor de zoveelste keer. De oeverloze gesprekken zonder resultaat, het eindeloze wachten: het was de druppel. Ook voor het helpdeskmeiske. Zij liet weten dat we het verder zelf mochten uitzoeken. Ik geef toe, de gesprekken tussen Echtgenoot en helpdeskmeiske zaten op een dood spoor. Zij wensten het elkaar nog net niet hardop toe. Ik nam het maar over. Lulde blaren op mijn tong, vleide, suste en begreep alles wat ze zei. Na ruggespraak met haar manager mocht zij beslissen hoe nu verder. Ze streek over haar hart. Zei ze. Ze ging helpen, maar alleen als Echtgenoot persoonlijk zijn excuses zou aanbieden. Die kon ze krijgen! Echtgenoot en ik dachten na al dat wachten nog maar aan een ding: wegwezen. Na 48 uur hadden we eindelijk een auto en konden we op vakantie.