What a World

Telefoon. 's Avonds ook nog! De docent van school wilde graag weten waar de kleine Puber die dag had uitgehangen. Hij was niet in de digitale klas verschenen en of ik daar "een beetje op wilde gaan sturen". Mán! Breek me de bek niet open: lamme armen heb ik onderhand. Kleine Puber ook, maar dat was omdat hij om 12.10 uur al weer zat te racen op de PlayStation. Hij had al zijn huiswerk gedaan en dat ontsloeg hem kennelijk van de verplichting om tussendoor nog eens te kijken in Magister en Teams. Bovendien was hij er heilig van overtuigd dat er geen digiklas ingepland stond. Al bellende met de docent wierp hij een snelle blik in de agenda en "nou ja, óók gek", stond het er ineens wel in. Afijn, het liep met een sisser af, maar we moesten allebei beloven dat het niet nog een keer zou gebeuren.  Beneden Dat verhoogt de gezelligheid niet, kan ik melden. Aangezien ik mezelf op een rustiger werkplekje boven heb getrakteerd, daal ik nu regelmatig de trap af om bened...

Het advies om zoveel mogelijk thuis te blijven, is aan mij in elk geval goed besteed. Niet alleen omdat het gevraagd wordt, maar nog veel meer omdat ik schijtchagrijnig word van mensen die 1,5 meter maar verdomd moeilijk vinden. Wat dat betreft scheidt corona het kaf van het koren. Mensen die geen afstand houden en zemelend hun kar door het gangpad duwen. En mensen die het ook niet leuk vinden, maar zich inspannen om er het beste van te maken. Zoals ik. Sudderende ergernis wordt meer en meer een oplaaiende allergie. Gisteren nog. Een briesende oma kafferde een piepjonge vakkenvuller uit die met z'n voorraad in háár weg stond. Asociaal Hij keek me hulpeloos aan en had het fatsoen er niet op te reageren. Nog maar een week geleden keek ik net zo vragend toen een opaatje het nodig vond om vlak voor m'n neus langs te scheren. Nu stond hij 10 seconden eerder bij een kassa. Toen ik vroeg of hij 1,5 meter afstand wilde houden, werd me de huid vol gescholden. Waarom ik zo...

Een interbellum tussen twee Pubers duurt nooit lang. Nog maar een paar dagen terug hadden we zo wat van hun akkefietjes met ze doorgenomen. Natuurlijk begrepen ze alles, beloofden ze veel en zou het “niet meer gebeuren”. Waarbij ze trouwens wel de gelegenheid aangrepen om ook hun beklag over ons te doen. Ze waren nu wat ouder, dus “dan mogen wij ook wat zeggen.” Ik zag het causaal verband niet, maar vooruit. Het was bijvoorbeeld heel irritant dat ik de telefoon niet had opgenomen toen ik een spaarzaam uurtje buiten was. Want: kleine Puber wilde mijn ijsje confisqueren en hij had me wel drie keer gebeld. Notabene. Interactie Ik kaatste de bal terug en vroeg waarom hij überhaupt vond dat hij mijn ijsje mocht. En of hij me daarvoor nou lastig moest vallen toen ik net de hakken buiten de deur had. Drie keer! Nee. Hij zag het punt niet en bleef van mening dat ik heel stom was. Afijn, het werd een boeiende interactie waarbij we het er eigenlijk alleen over eens waren dat iedereen i...