Een interbellum tussen twee Pubers duurt nooit lang. Nog maar een paar dagen terug hadden we zo
wat van hun akkefietjes met ze doorgenomen. Natuurlijk begrepen ze
alles, beloofden ze veel en zou het “niet meer gebeuren”. Waarbij ze trouwens
wel de gelegenheid aangrepen om ook hun beklag over ons te doen. Ze waren nu wat
ouder, dus “dan mogen wij ook wat zeggen.” Ik zag het causaal verband niet,
maar vooruit. Het was bijvoorbeeld heel irritant dat ik de telefoon niet had
opgenomen toen ik een spaarzaam uurtje buiten was. Want: kleine Puber wilde
mijn ijsje confisqueren en hij had me wel drie keer gebeld. Notabene.
Interactie
Ik kaatste de bal terug en vroeg waarom hij überhaupt
vond dat hij mijn ijsje mocht. En of hij me daarvoor nou lastig moest
vallen toen ik net de hakken buiten de deur had. Drie keer! Nee. Hij zag het punt niet en bleef van mening dat ik heel stom was. Afijn, het werd een boeiende interactie
waarbij we het er eigenlijk alleen over eens waren dat iedereen in huis strontvervelend
is. De verplichte indoor samenscholing legt op alle slakken zout. Issues waar we normaal een week over doen, vliegen hier nu in een ochtend voorbij. Je bord mag ook ín de vaatwasser. Tandenpoetsen voor het middaguur ís niet raar. Deodorant mág ook als je de hele dag thuis zit. Hoezo alweer trek? Je hebt net ontbeten. Van hun kant: compléte ergernis waarom al die klusjes direct gedaan moeten worden. Dat
verstoort hun dagritme namelijk. Het ritme van nietsdoen.
Illusie
Want met stip op nummer 1 'Wat irriteert het meest', is de volslagen lamlendige leegte
waarmee Pubers hun dagen kunnen vullen. Echtgenoot en ik werken, doen het
huishouden, kopen voer, klussen ons het snot voor de ogen en nóg zien twee
Pubers niet uit zichzelf dat er weleens een vuilniszak weggebracht mag worden. En waarom
moet dat ook altijd gelijk? Toen er wederom een Pubertirade de trap op
dwarrelde, was ik het zat. De vuilniszakken, het gehang en het gemekker grepen me bij de
keel. Hier met die controllers, nú! Bam!, tv uit en “nee, je gaat niet naar
je slaapkamer.” Als iets me vlekken in
de nek bezorgt, is het dat ruften onder een deken wel. Ik had graag een andere
illusie voorgeschoteld, maar het is overal hetzelfde. Intussen vinden
wij elkaar weer lief hoor en hebben de Pubers al twee keer de was gevouwen, drie
cakes gebakken en de vaatwasser uitgeruimd. Count your blessings, morgen kan de realiteit weer heel anders zijn.
Reacties
Een reactie posten