What a World

"Maaaaaaám . W eet jij hoe ik weer wat motivatie kan krijgen voor school?" Jemig ! Waarom altijd van die lastige vragen vlak voor het naar bed gaan . Waar ik óók geen antwoord op heb. Puber zit in  een dipje . Een D ikke D ip, eigenlijk. Het is te veel, te stom, te moeilijk of alledrie . En de h ele wereld is tégen hem. Altijd. D at is vermoeiend. Erg vermoeiend... Voor hem , m aar onze gemoedstoest and neemt soms ook uitgeputte vormen aan. Man, man, bekaf wor d je er van.  Sunshine   " P aaaaaaá p . Le g even uit w at hier staat." Voor een stukje beeldvorming: echtgenoot staat in de keuken en Puber zit in de woonkamer aan tafel. Te zuchten en te pruilen boven zijn huiswer k. De vraag impliceert dat echtgenoot subiet alle potten en pannen uit zijn jatten laat vallen om zich direct naar onze ' zonnestraal - in-huis' te spoeden. Of: 1 sneakerzool op de deurmat hebben staan en door een gejaagde Pub er in de hal word en opgewacht: "Kun ...

"Oh, ik dacht jij mama was, je kwam zo snel de trap af", typeert vrij beknopt maar pijnlijk precies het verschil tussen echtgenoot en mij. Puber was stomverbaasd over de rapheid van zijn vader. Immers, een zéér zeldzaam verschijnsel! En dat ook nog eens in de ochtend, een dagdeel dat echtgenoot sowieso liever slapend doorbrengt. Waar ik wakker lig of word van alle dingen die nog gedaan moeten worden, trekt echtgenoot knorrend en tevreden het dekbed nog wat hoger op.  Klusjes Zo koken wij al maanden in schemerig dimlicht, want vier van de zes spotjes weigeren categorisch dienst. Nou moet gezegd dat ik sinds 45+ groot voorstander ben van flatteuze verlichting, maar praktisch is het natuurlijk niet in de keuken. De enige reden dat ik dit punt niet wekelijks aankaart, is omdat ik toch nooit kook en dus niet veel in dit gedeelte van het huis te zoeken heb. Als ik er al een keer sta - en me bemoei met het eten - dan word ik vakkundig en snel het domein uitgejaagd. Maar zo ...

Je was nog maar net geboren toen ik in mijn dagboek over je schreef. De navelstreng tussen jou en mij was zo kort, dat de verloskundige hem eerst moest doorknippen om je op mijn borst te leggen. Dat maakte indruk op me en ik dacht : ' D it kind zal altijd dicht bij mij staan'. Hoe onwaarschijnlijk gelijk ik had, kon ik toen niet vermoeden. Je zit zo stevig aan mijn hart vastgeplakt. Jouw lach is mijn blijdschap, jouw tranen mijn verdriet. Je zorgen stapel ik het liefst boven op de mijne, zodat jij ze niet ziet.  Lijntjes Je bent nu 10 - bijna 11 - en ik bewonder je knotsgekke ideeën en creatieve invallen. Soms met een paar grijze haren op de koop toe. Zo knipte je onze stoelen - lief bedoeld - met je knutselschaartje bij en gebrui kte je je slippers als wc-pa pier. Een klimrek resulteerde in een armbreuk en e en Frans ziekenhuis, een hekje bij school eindigde op de Eer ste Hulp . In je tas en jas de restanten van alles wat je nog kunt gebruiken. Een stuk touw, een k...

Het 'leuke' van een Puber thuis is dat het gezinsleven - laten we het mild uitdrukken - heel gevarieerd wordt. Stoerdoenerij en euforie worden moeiteloos afgewisseld met diepe dalen en boze buien. Enórme. Boze. Buien. Dat is beslist even wennen! Ik was vertrouwd met een redelijk gematigd kind dat nooit echt uit de bocht vloog. Een kind dat zich erg verantwoordelijk toonde, zonder al te veel gemor deed wat hem gevraagd werd en kattenkwaad meestal aan zich voorbij liet gaan. Wat dat betreft hadden wij onze handen altijd vol aan jongste Spruit N die - vanaf het moment dat hij kon praten - altijd weerwoord gaf en oeverloos in discussie ging. Topsport De rollen zijn dus wat bijgesteld in Casa Edison. Waar Spruit momenteel vrolijk rondhuppelt, sleept Puber zich zuchtend door het leven. Dat begon al met een drukke week voorafgaand aan de vakantie. Iets te veel overhoringen en repetities konden hem gestolen worden: "Ik heb er gewoon geen zin in!" Paaien en pamperen h...