Doorgaan naar hoofdcontent

Slow coffee...

"Oh, ik dacht jij mama was, je kwam zo snel de trap af", typeert vrij beknopt maar pijnlijk precies het verschil tussen echtgenoot en mij. Puber was stomverbaasd over de rapheid van zijn vader. Immers, een zéér zeldzaam verschijnsel! En dat ook nog eens in de ochtend, een dagdeel dat echtgenoot sowieso liever slapend doorbrengt. Waar ik wakker lig of word van alle dingen die nog gedaan moeten worden, trekt echtgenoot knorrend en tevreden het dekbed nog wat hoger op. 

Klusjes

Zo koken wij al maanden in schemerig dimlicht, want vier van de zes spotjes weigeren categorisch dienst. Nou moet gezegd dat ik sinds 45+ groot voorstander ben van flatteuze verlichting, maar praktisch is het natuurlijk niet in de keuken. De enige reden dat ik dit punt niet wekelijks aankaart, is omdat ik toch nooit kook en dus niet veel in dit gedeelte van het huis te zoeken heb. Als ik er al een keer sta - en me bemoei met het eten - dan word ik vakkundig en snel het domein uitgejaagd. Maar zo liggen er wel steeds meer klusjes te wachten. Een spatbord op de fiets van Puber, wat schilderwerk, een reparatie hier en daar, "bel jij even met de Eneco"; het verschilt per dag wat er (soms) wel en (heel vaak) niet opgepakt wordt.    

Coffee

Met ons naderend 15-jarig jubileum dit jaar, heb ik driekwart van mijn klaagzang maar laten varen. Choose your battles, je kunt ze toch niet allemaal winnen. En, het went. Soms... (met veel inspanning mijnerzijds). Voor een Maagd-sterrenbeeld dat altijd opgejut wordt door plichtsbesef en getting things done, is dit beslist geen eenvoudige opgave. En echtgenoot heeft ook zo zijn goede kanten. Echt hoor. Een Maagd zeurt graag, en vaak!, maar niet altijd. Een van de heilige vreugden des levens is mijn kopje koffie. En dat krijg ik, iedere dag. Heerlijke cappuccino, een barista maakt ze niet beter. Klein puntje - dan toch - het duurt soms wel even. Echtgenoot doet het graag rustig aan, maar dat verbaast me niet (meer). 

Geniet van de zon! En neem er de tijd voor. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Wachten en wegwezen...

Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse België waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...

Loodzware loodjes...

Met ineens twee pubers op de middelbare was het afgelopen jaar best een dingetje. Voor ons, wel te verstaan. Grote puber ging naar gymnasium 3 en kleine puber sleepte zich vol weerstand naar de brugklas. Waar de oudste altijd stijf staat van de zenuwen, is de jongste geheel gevrijwaard van stress. Juist dat geeft  ons extra kopzorg, maar dit terzijde. Standaard kwam kleine puber vaak opgewekt thuis met zijn perceptie van een toets: Het. Ging. PRI-MA! Die laatste twee vragen; daar had hij jammer genoeg geen tijd meer voor gehad. Bij vraag vier had hij de berekening een beetje | een beetje? | fout. Vraag drie was hij niet helemaal zeker van. En | jemig | vraag zeven was echt belachelijk, want dat was stof die ze niet hadden hoeven leren. Maar, overall: "Het ging dus PRI-MA!" Lol In weerwil van mijn voornemen, scrolde ik het afgelopen jaar in tweevoud als een bezetene door Magister. Met vier proefwerkweken | x twee, is dus acht op de Schaal van Ouderparticipatie! | en tus...

Wat een drive...

Zoals peuters het woord 'Neeheee!' elke dag stampvoetend bezigen, ligt bij pubers het 'Jahaaa, zohooo...' in  de mond bestorven. Ik heb er thuis twee. Plus een echtgenoot die in stilte hetzelfde denkt | en doet | en dat schiet allemaal niet op natuurlijk. Ik draag het moedig, maar wennen zal het nooit. Draai ik op de avond van terugkomst al minimaal drie wasmachines, de heren in Casa Edison vliegen na de vakantie naar WiFi en PlayStation en vlijen zich vervolgens neer op de bank. En denk ook niet dat ze halverwege kunnen stoppen met een spel op de PS. Ik vraag het weleens, maar wordt dan weggehoond door twee verontwaardigde kinderen. Nog erger is het als ik met de stofzuiger voor de tv langs loop: "Nu ben ik 'dood', omdat jij ervoor stond mam!" Data Anders wordt het als een puber zelf iets wil. Dan komt er ineens een voortvarendheid voor de dag waar je u tegen zegt. Zo had kleine Puber het op zijn heupen met voetbalspullen. Nog voor vertrek slaagd...