Doorgaan naar hoofdcontent

De paden op...

Met de nodige extra kerstcalorieën op heup en buik joeg ik ons gezin 'vredig' het huis uit voor een stevige wandeling door het bos. Ik dacht: fijn, even wat buitenlucht opsnuiven. "Wandelen?! Je bedoelt lopen...?!" Puber beschimpte dit totaal onzinnige idee niet alleen met woorden, ook non-verbaal liet zijn communicatie niets te raden over. Met afgezakte schouders en bijpassende oorwurm trok hij vol onwil sneakers en jas aan om vervolgens minstens zes meter voor me uit te sjokken. Met Spruit en echtgenoot zoals altijd ver achter me | echtgenoot houdt in de regel niet zo van tempo | vormden we maar een vreemde sliert op de bospaden.

Gissen

Het is flink gissen af en toe wat een Puber wil, en wat vooral niet. Een grom hier en een snauw daar maken het er niet duidelijker op. Wat dat betreft is Spruit makkelijker. Die geeft altijd luid en duidelijk zijn mening, ook wanneer ik er niet op zit te wachten. Bij een dertienjarige ligt dat dus allemaal wat gecompliceerder. Krijg je de ene keer een antwoord van een lettergreep, het volgende moment komt hij honende superlatieven te kort. Zo stelde ik onlangs op een woensdag voor om samen met hem richting school te lopen. Niet helemaal tot aan school. Nee zeg. Natuurlijk niet! Tot aan de kapper waar ik een afspraak wilde maken. Samenvatting: hoe ik het in mijn hoofd haalde! Hij ging toch zeker niet met zijn moeder de straat op. Dat hakte er wel in op de nuchtere maag.

Gelukkig
Moedig deed ik een paar dagen later een tweede poging. Een stukje van pak 'm beet vijftig meter | van huis naar het eerste kruispunt, ik had mijn doel naar beneden bijgesteld | maar van gezelligheid was ook nu geen sprake. Puber was volledig in zijn eigen wereld bezig de juiste muziekkeuze op zijn koptelefoon in te stellen. 'Gelukkig' koersen we na de kerstvakantie weer af op een proefwerkweek. Dé periode waarin Puber ineens geen grote mond meer heeft en 's avonds zelf de aftrap geeft voor "even een rondje lopen mam?" In het donker vertelt hij honderduit. Over school, stomme docenten, te veel huiswerk en moeilijke repetities. Over voetbal en wat we morgen gaan eten. En soms hebben we het gewoon over niks. Lopen we zwijgend naast elkaar door de straten. Een onverbrekelijk bond zonder woorden tussen ons beide. En reservebrandstof voor mij, voor als hij na de repetities natuurlijk niet meer met zijn moeder de paden op wil.


 [afbeelding Pinterest]


De paden op, de lanen in,
Vooruit met flinke pas,
Met stralend oog en blijde zin,
En goedgevulde tas.
De zonne lacht ons vrolijk toe,
Ons groet der vog'len zang,
En wij, wij worden vast niet moe,
Al wand'len w' uren lang,
Tra ta ta ta bom, bom, tra ta ta ta bom, bom,
Al wand'len w' uren lang.

Marcheren is gezond voor 't bloed,
Verruimd wordt d' enge borst,
't Versterkt de spier van been en voet,
't Wekt eetlust op en dorst.
Daarom vooruit en in de maat,
Zo netjes als 't maar kan;
Nu 't eensgezind en ord'lijk gaat,
Heeft elk plezier er van,
Tra ta ta ta bom, bom, tra ta ta ta bom,bom,
Heeft elk plezier er van.







Reacties

Populaire posts van deze blog

Wachten en wegwezen...

Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse België waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...

Loodzware loodjes...

Met ineens twee pubers op de middelbare was het afgelopen jaar best een dingetje. Voor ons, wel te verstaan. Grote puber ging naar gymnasium 3 en kleine puber sleepte zich vol weerstand naar de brugklas. Waar de oudste altijd stijf staat van de zenuwen, is de jongste geheel gevrijwaard van stress. Juist dat geeft  ons extra kopzorg, maar dit terzijde. Standaard kwam kleine puber vaak opgewekt thuis met zijn perceptie van een toets: Het. Ging. PRI-MA! Die laatste twee vragen; daar had hij jammer genoeg geen tijd meer voor gehad. Bij vraag vier had hij de berekening een beetje | een beetje? | fout. Vraag drie was hij niet helemaal zeker van. En | jemig | vraag zeven was echt belachelijk, want dat was stof die ze niet hadden hoeven leren. Maar, overall: "Het ging dus PRI-MA!" Lol In weerwil van mijn voornemen, scrolde ik het afgelopen jaar in tweevoud als een bezetene door Magister. Met vier proefwerkweken | x twee, is dus acht op de Schaal van Ouderparticipatie! | en tus...

Wat een drive...

Zoals peuters het woord 'Neeheee!' elke dag stampvoetend bezigen, ligt bij pubers het 'Jahaaa, zohooo...' in  de mond bestorven. Ik heb er thuis twee. Plus een echtgenoot die in stilte hetzelfde denkt | en doet | en dat schiet allemaal niet op natuurlijk. Ik draag het moedig, maar wennen zal het nooit. Draai ik op de avond van terugkomst al minimaal drie wasmachines, de heren in Casa Edison vliegen na de vakantie naar WiFi en PlayStation en vlijen zich vervolgens neer op de bank. En denk ook niet dat ze halverwege kunnen stoppen met een spel op de PS. Ik vraag het weleens, maar wordt dan weggehoond door twee verontwaardigde kinderen. Nog erger is het als ik met de stofzuiger voor de tv langs loop: "Nu ben ik 'dood', omdat jij ervoor stond mam!" Data Anders wordt het als een puber zelf iets wil. Dan komt er ineens een voortvarendheid voor de dag waar je u tegen zegt. Zo had kleine Puber het op zijn heupen met voetbalspullen. Nog voor vertrek slaagd...