What a World

Naast ons stond Buurman Paul. En zijn vrouw. Met twee kinderen. Maar die laatste drie hoorden we amper. Buurman Paul was namelijk vaak én graag zelf aan het woord. Strekking: hij wist álles en had áltijd gelijk. Om te beginnen was hij op de camping dagelijks bezig met het vinden van een nieuwe baan. Oeverloze gesprekken voerde Buurman Paul luidbellend vanaf zijn terrasje met headhunters van werving- en selectiebureaus. Zijn overduidelijke geschiktheid voor alle vacatures bleef nergens onvermeld. Na elk sollicitatiegesprek werd de Zwijgzame Buurvrouw uit-en-te-na bijgepraat en elke baan leek in the pocket. Om een dag later weer het gefoeter van Buurman Paul te horen over een of andere w&s-randdebiel die hem niet begrepen had. Niks in the pocket, dus het hele circus begon weer van voren af aan.  Luid Ook had Buurman Paul nog wat appeltjes te schillen met uiteenlopende klantenservices. Ik kon natuurlijk niet telkens naar de waslijn lopen om het beter te kunnen horen (echt jammer),...

Nadat ik zelf op de dag van aankomst genadeloos over een scheerlijn was geflikkerd | twee blauwe tenen en een gekneusd ego  | is er niks leuker dan loeren naar je gearriveerde overburen die vruchteloze pogingen doen om een caravan tussen zeven bomen te parkeren. Dat het bepaald niet wilde vlotten, verhoogde mijn leedvermaak buitengewoon. Na een kwartier klooien verzuchtte Man al dat het "echt een leuk plekje was, maar die bomen...". Helaas werd de pret voortijdig afgebroken omdat de buren gingen helpen. Jammer, jammer. Maar, als je een beetje je ogen en oren openhoudt, kun je een hoop lol beleven op de camping.  Huwelijk Zo vertrokken onze Engelse buren vanochtend voor dag en dauw nadat ze gisteren het meeste hadden ingepakt. De Man was daarbij | hoorbaar  | in charge, want hij gebood de Vrouw bij elk voorwerp wáár hij het in de kofferbak wilde hebben. "Put it in here. No, NO! Put. It. In. Here." Kennelijk ging dit nóg niet volledig naar wens, want de discussie acht...

Met nogal wat drukte op het werk, tussen neus en lippen door een hypotheekje regelen, twee kinderen richting einde schooljaar loodsen, de nodige feestjes en overig afscheidsentertainment bijwonen, wat logeetjes herbergen en zo nog een paar dingen, snakte ik naar een verlossende vakantie. Nog geheel niet losgekoppeld van al die besognes liep ik de eerste dagen vooral te foeteren op twee totaal ontspannen kinderen die al een dikke week luierend op hun rug doorgebracht hadden. Vakantie = pak scherm. Twee: ga liggen. Drie: start game. Klaar. Ik daarentegen, heb zeker een paar dagen nodig om wat stekkers los te koppelen. Relax Ondanks hun goedbedoelde pogingen om vooral "te relaxen mam", lukte het me nauwelijks enige ontspanning te vinden. Ik bleef rennen, vliegen en to-do-lijstjes maken-afvinken-en-opnieuw-maken. De gigantische stapel kampeerspullen die echtgenoot blij uit alle hoeken en gaten van het huis trok, droeg ook niet bij aan een opgeruimd humeur. Maar,...

Na de laatste Cito-toetsen - ergens in een regenachtig voorjaar - brak voor Spruit dan eindelijk de resterende basisschoolperiode aan. Hoofdmoot: vooral niks-meer-hoeven. Wat overblijft, is een luie aaneenschakeling van je tijd uitzitten, werkweek, school- en klassenfeesten, de musical en een oververhitte juf die een poging doet de boel in het gareel te houden (ik zou het niet kunnen, respect!). Puber schampte meerdere malen dat hij hier vooral van moest genieten, want "op de middelbare piep je straks wel anders". Hoewel ik dat direct beaamde, liet Spruit dit welgemeende advies schouderophalend aan zich voorbij gaan. Zal wel...spatte van zijn gezicht. Sowieso het hele concept van vijf dagen school is voor hem moeilijk te verteren. Er gaat toch maar allemachtig veel tijd in zitten en hoeveel beter kun je die niet besteden aan je PlayStation-skills? School Desalniettemin stortte ik me vol goede moed met hem op zijn schoolkeu...