Doorgaan naar hoofdcontent

Buurman & Buurvrouw...

Naast ons stond Buurman Paul. En zijn vrouw. Met twee kinderen. Maar die laatste drie hoorden we amper. Buurman Paul was namelijk vaak én graag zelf aan het woord. Strekking: hij wist álles en had áltijd gelijk. Om te beginnen was hij op de camping dagelijks bezig met het vinden van een nieuwe baan. Oeverloze gesprekken voerde Buurman Paul luidbellend vanaf zijn terrasje met headhunters van werving- en selectiebureaus. Zijn overduidelijke geschiktheid voor alle vacatures bleef nergens onvermeld. Na elk sollicitatiegesprek werd de Zwijgzame Buurvrouw uit-en-te-na bijgepraat en elke baan leek in the pocket. Om een dag later weer het gefoeter van Buurman Paul te horen over een of andere w&s-randdebiel die hem niet begrepen had. Niks in the pocket, dus het hele circus begon weer van voren af aan. 

Luid

Ook had Buurman Paul nog wat appeltjes te schillen met uiteenlopende klantenservices. Ik kon natuurlijk niet telkens naar de waslijn lopen om het beter te kunnen horen (echt jammer), maar bij een niet nader te noemen telefoonbedrijf waren ze "gewoon achterlijk bezig!" Hij liet zich "potverdorie!" toch niet ringeloren "door een stelletje klootzakken?" Na zo'n telefoongesprek werd ook hier uitvoerig | en vooral luid | verslag van gedaan tegen de Zwijgzame Buurvrouw. 

Stil

Als er een dag geen belletjes met potentiële nieuwe werkgevers en arme helpdeskmedewerkers op zijn to-do-lijst stonden, gaf Buurman Paul graag zijn mening over 1. het gedrag van zijn kinderen, 2. de invulling van zijn vakantie | als het aan hem lag, ging hij liever in zijn eentje ergens in een hangmat bungelen... (I wish too!) | 3. alle andere dingen die hem dwars zaten en/of waar hij verstand van had. Er kwam geen eind aan. Maar wat hem nog het meest geïrriteerd had, zei Buurman Paul op het eind van de vakantie, dat was het feit dat "we het nu al de hele vakantie alleen maar over jouw problemen hebben." Echt waar. Dat zei hij! Tegen de Zwijgzame Buurvrouw. Zij antwoordde niet. Waarschijnlijk omdat ze net zo verbouwereerd was als ik. Dat, en omdat Buurman Paul alweer raaskallend over zijn terrasje ijsbeerde met de telefoon in zijn hand. 



Reacties

Populaire posts van deze blog

Wachten en wegwezen...

Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse België waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...

Loodzware loodjes...

Met ineens twee pubers op de middelbare was het afgelopen jaar best een dingetje. Voor ons, wel te verstaan. Grote puber ging naar gymnasium 3 en kleine puber sleepte zich vol weerstand naar de brugklas. Waar de oudste altijd stijf staat van de zenuwen, is de jongste geheel gevrijwaard van stress. Juist dat geeft  ons extra kopzorg, maar dit terzijde. Standaard kwam kleine puber vaak opgewekt thuis met zijn perceptie van een toets: Het. Ging. PRI-MA! Die laatste twee vragen; daar had hij jammer genoeg geen tijd meer voor gehad. Bij vraag vier had hij de berekening een beetje | een beetje? | fout. Vraag drie was hij niet helemaal zeker van. En | jemig | vraag zeven was echt belachelijk, want dat was stof die ze niet hadden hoeven leren. Maar, overall: "Het ging dus PRI-MA!" Lol In weerwil van mijn voornemen, scrolde ik het afgelopen jaar in tweevoud als een bezetene door Magister. Met vier proefwerkweken | x twee, is dus acht op de Schaal van Ouderparticipatie! | en tus...

Wat een drive...

Zoals peuters het woord 'Neeheee!' elke dag stampvoetend bezigen, ligt bij pubers het 'Jahaaa, zohooo...' in  de mond bestorven. Ik heb er thuis twee. Plus een echtgenoot die in stilte hetzelfde denkt | en doet | en dat schiet allemaal niet op natuurlijk. Ik draag het moedig, maar wennen zal het nooit. Draai ik op de avond van terugkomst al minimaal drie wasmachines, de heren in Casa Edison vliegen na de vakantie naar WiFi en PlayStation en vlijen zich vervolgens neer op de bank. En denk ook niet dat ze halverwege kunnen stoppen met een spel op de PS. Ik vraag het weleens, maar wordt dan weggehoond door twee verontwaardigde kinderen. Nog erger is het als ik met de stofzuiger voor de tv langs loop: "Nu ben ik 'dood', omdat jij ervoor stond mam!" Data Anders wordt het als een puber zelf iets wil. Dan komt er ineens een voortvarendheid voor de dag waar je u tegen zegt. Zo had kleine Puber het op zijn heupen met voetbalspullen. Nog voor vertrek slaagd...