Doorgaan naar hoofdcontent

About the neighbours...

Nadat ik zelf op de dag van aankomst genadeloos over een scheerlijn was geflikkerd | twee blauwe tenen en een gekneusd ego | is er niks leuker dan loeren naar je gearriveerde overburen die vruchteloze pogingen doen om een caravan tussen zeven bomen te parkeren. Dat het bepaald niet wilde vlotten, verhoogde mijn leedvermaak buitengewoon. Na een kwartier klooien verzuchtte Man al dat het "echt een leuk plekje was, maar die bomen...". Helaas werd de pret voortijdig afgebroken omdat de buren gingen helpen. Jammer, jammer. Maar, als je een beetje je ogen en oren openhoudt, kun je een hoop lol beleven op de camping. 

Huwelijk

Zo vertrokken onze Engelse buren vanochtend voor dag en dauw nadat ze gisteren het meeste hadden ingepakt. De Man was daarbij | hoorbaar | in charge, want hij gebood de Vrouw bij elk voorwerp wáár hij het in de kofferbak wilde hebben. "Put it in here. No, NO! Put. It. In. Here." Kennelijk ging dit nóg niet volledig naar wens, want de discussie achter de struiken werd steeds luider. Uiteindelijk zag ik de Vrouw zitten en de Man inpakken. Dit nadat er zwetend vanuit de tent was geroepen: "God, don't annoy me!" Een goed huwelijk overleeft een verbouwing zonder elkaar af te slachten. En een auto inpakken. Dat ook. 

Hels

Over slachting gesproken. Rechts tegenover ons wonen de Deense Kaïn en Abel. Ik versta geen woord Deens, maar het geluid van een smijtende caravandeur is universeel. De twee jongens vechten elkaar soms de sleurhut uit. Daar heb je geen vertaling voor nodig. Årme øuders. Is het opvoeden van kinderen sowieso een helse job bij tijd en wijle, het vervelende van een camping is dat ie-de-reen ook meegeniet van dit huiselijke wel-en-wee. Het gekrijs, gebrul en gejank komt je van alle kanten gratis toewaaien. Steevast overstemd door een bulderende vader die laat weten "dat het nou afgelopen is!" Die periode hebben we gelukkig achter de rug. Wij dealen met twee pubers die niet communiceren of eenlettergrepig antwoorden en 's avonds aftaaien naar de receptie voor een uur WiFi. Waar wij uiteraard pedagogisch commentaar op geven. Soms best luid en duidelijk, dus de buren zullen wel denken...




Reacties

Populaire posts van deze blog

Wachten en wegwezen...

Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse België waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...

Loodzware loodjes...

Met ineens twee pubers op de middelbare was het afgelopen jaar best een dingetje. Voor ons, wel te verstaan. Grote puber ging naar gymnasium 3 en kleine puber sleepte zich vol weerstand naar de brugklas. Waar de oudste altijd stijf staat van de zenuwen, is de jongste geheel gevrijwaard van stress. Juist dat geeft  ons extra kopzorg, maar dit terzijde. Standaard kwam kleine puber vaak opgewekt thuis met zijn perceptie van een toets: Het. Ging. PRI-MA! Die laatste twee vragen; daar had hij jammer genoeg geen tijd meer voor gehad. Bij vraag vier had hij de berekening een beetje | een beetje? | fout. Vraag drie was hij niet helemaal zeker van. En | jemig | vraag zeven was echt belachelijk, want dat was stof die ze niet hadden hoeven leren. Maar, overall: "Het ging dus PRI-MA!" Lol In weerwil van mijn voornemen, scrolde ik het afgelopen jaar in tweevoud als een bezetene door Magister. Met vier proefwerkweken | x twee, is dus acht op de Schaal van Ouderparticipatie! | en tus...

Wat een drive...

Zoals peuters het woord 'Neeheee!' elke dag stampvoetend bezigen, ligt bij pubers het 'Jahaaa, zohooo...' in  de mond bestorven. Ik heb er thuis twee. Plus een echtgenoot die in stilte hetzelfde denkt | en doet | en dat schiet allemaal niet op natuurlijk. Ik draag het moedig, maar wennen zal het nooit. Draai ik op de avond van terugkomst al minimaal drie wasmachines, de heren in Casa Edison vliegen na de vakantie naar WiFi en PlayStation en vlijen zich vervolgens neer op de bank. En denk ook niet dat ze halverwege kunnen stoppen met een spel op de PS. Ik vraag het weleens, maar wordt dan weggehoond door twee verontwaardigde kinderen. Nog erger is het als ik met de stofzuiger voor de tv langs loop: "Nu ben ik 'dood', omdat jij ervoor stond mam!" Data Anders wordt het als een puber zelf iets wil. Dan komt er ineens een voortvarendheid voor de dag waar je u tegen zegt. Zo had kleine Puber het op zijn heupen met voetbalspullen. Nog voor vertrek slaagd...