"Als je de ademhaling andersom doet, dan wordt de oefening echt heel interessant!" De skippycursist tegenover mij was bloedserieus. Het was dat ik zelf met mijn darmen onder mijn tenen op een bal in tegengestelde richting lag te puffen, anders was ik gelijk mijn focus kwijtgeweest. Was dit nou wel een slim idee? Zo'n klasje? Je hebt er altijd zo'n fanatiekeling tussen zitten. In een overmoedige bui had ik mij eerst al ingeschreven voor een zondagse yogasessie van drie uur. Inclusief mediteren en milde aanmoedigingen van de yogajuf kwam ik verkwikt naar buiten. Vol goede moed en inspiratie om deze serene mindset niet los te laten, schreef ik me nog dezelfde dag in voor acht afleveringen swiss core ball.
Kikker
Want zo ben ik hè. Bam!, gelijk doortrekken die spirit. Géén idee wat swiss-dinges om hakken had, maar hoeveel moeilijker kon dat nou zijn? Beetje rollen op een bal, zoiets. En daarbij, die drie uur had ik ook maar mooi volgehouden. Uiteraard moest ik wel eerst naar de stad om een nieuw outfitje te scoren. Ook hier geen uitstel en nog dezelfde week was ik reuzeleuk geslaagd. Mijn bijpassende sokken met angorawol moesten wel meteen uit van de skippymeneer. Bleek bij les 1. Vond ik wat jammer, vanuit het totaalplaatje bekeken. Anyway. Zen zen zen, loslaten: skippybal check, yogamat check. Daar gingen we. In het begin lukte het nog wel. Maar allengs moesten we van de skippymeneer steeds meer 'plank'-varianten doen. De bril gleed na een half uur als een snotgladde paling van mijn neus. En bij de laatste oefeningen moest ik sowieso drie keer kijken om überhaupt te snappen wat ik moest doen. Met mijn voeten zijwaarts tegen de plint geplakt moest ik me als een soort kikker | met mijn benen wijd, op mijn buik | over een skippybal vouwen en mijn rug "als een ritssluiting van boooooooven naar beneden openvouwen." Probeer maar eens thuis. Met je kont omhoog en gespreide benen op een bal. Ziet er leuk uit hoor!
Kussen
Maar, we laten de moed niet zakken en swissen stug door. Wie A zegt... Nog zeven lessen te gaan, waarna ik uiteraard verwacht dat mijn intermusculaire coördinatie met gróte sprongen vooruit is gegaan. Gelukkig heb ik de opwelling om direct na de eerste les een skippybal voor thuisgebruik aan te schaffen, tijdig de kop in weten te drukken. Ook hier geldt: ik kán er wat in doorslaan. Wel heb ik me inmiddels suf ge-Googled om hét meditatiekussen | een stylish verantwoorde uitvoering | te vinden. Hoe heb ik al die jaren zónder gekund? Echt. Al vroeg echtgenoot met vooruitziende blik of ik "dat dan ging gebruiken?" Natuurlijk! En anders leg ik mijn tekenspullen er wel op. Dat was een van mijn laatste oprispingen vlak voor de zomervakantie. Toen ik | ineens | besloot om mijn uitlaatklep in het tekenen te zoeken. De dure grafietpotloden, het instructieboek met tekenpapier en professionele gum liggen nog steeds ongebruikt in een hoek. Komt ook omdat ik nu even retedruk ben met het openen van mijn rugritssluiting op een skippybal.
Kikker
Want zo ben ik hè. Bam!, gelijk doortrekken die spirit. Géén idee wat swiss-dinges om hakken had, maar hoeveel moeilijker kon dat nou zijn? Beetje rollen op een bal, zoiets. En daarbij, die drie uur had ik ook maar mooi volgehouden. Uiteraard moest ik wel eerst naar de stad om een nieuw outfitje te scoren. Ook hier geen uitstel en nog dezelfde week was ik reuzeleuk geslaagd. Mijn bijpassende sokken met angorawol moesten wel meteen uit van de skippymeneer. Bleek bij les 1. Vond ik wat jammer, vanuit het totaalplaatje bekeken. Anyway. Zen zen zen, loslaten: skippybal check, yogamat check. Daar gingen we. In het begin lukte het nog wel. Maar allengs moesten we van de skippymeneer steeds meer 'plank'-varianten doen. De bril gleed na een half uur als een snotgladde paling van mijn neus. En bij de laatste oefeningen moest ik sowieso drie keer kijken om überhaupt te snappen wat ik moest doen. Met mijn voeten zijwaarts tegen de plint geplakt moest ik me als een soort kikker | met mijn benen wijd, op mijn buik | over een skippybal vouwen en mijn rug "als een ritssluiting van boooooooven naar beneden openvouwen." Probeer maar eens thuis. Met je kont omhoog en gespreide benen op een bal. Ziet er leuk uit hoor!
Kussen
Maar, we laten de moed niet zakken en swissen stug door. Wie A zegt... Nog zeven lessen te gaan, waarna ik uiteraard verwacht dat mijn intermusculaire coördinatie met gróte sprongen vooruit is gegaan. Gelukkig heb ik de opwelling om direct na de eerste les een skippybal voor thuisgebruik aan te schaffen, tijdig de kop in weten te drukken. Ook hier geldt: ik kán er wat in doorslaan. Wel heb ik me inmiddels suf ge-Googled om hét meditatiekussen | een stylish verantwoorde uitvoering | te vinden. Hoe heb ik al die jaren zónder gekund? Echt. Al vroeg echtgenoot met vooruitziende blik of ik "dat dan ging gebruiken?" Natuurlijk! En anders leg ik mijn tekenspullen er wel op. Dat was een van mijn laatste oprispingen vlak voor de zomervakantie. Toen ik | ineens | besloot om mijn uitlaatklep in het tekenen te zoeken. De dure grafietpotloden, het instructieboek met tekenpapier en professionele gum liggen nog steeds ongebruikt in een hoek. Komt ook omdat ik nu even retedruk ben met het openen van mijn rugritssluiting op een skippybal.
Reacties
Een reactie posten