Doorgaan naar hoofdcontent

Kermit op de skippy...

"Als je de ademhaling andersom doet, dan wordt de oefening echt heel interessant!" De skippycursist tegenover mij was bloedserieus. Het was dat ik zelf met mijn darmen onder mijn tenen op een bal in tegengestelde richting lag te puffen, anders was ik gelijk mijn focus kwijtgeweest. Was dit nou wel een slim idee? Zo'n klasje? Je hebt er altijd zo'n fanatiekeling tussen zitten. In een overmoedige bui had ik mij eerst al ingeschreven voor een zondagse yogasessie van drie uur. Inclusief mediteren en milde aanmoedigingen van de yogajuf kwam ik verkwikt naar buiten. Vol goede moed en inspiratie om deze serene mindset niet los te laten, schreef ik me nog dezelfde dag in voor acht afleveringen swiss core ball.

Kikker

Want zo ben ik hè. Bam!, gelijk doortrekken die spirit. Géén idee wat swiss-dinges om hakken had, maar hoeveel moeilijker kon dat nou zijn? Beetje rollen op een bal, zoiets. En daarbij, die drie uur had ik ook maar mooi volgehouden. Uiteraard moest ik wel eerst naar de stad om een nieuw outfitje te scoren. Ook hier geen uitstel en nog dezelfde week was ik reuzeleuk geslaagd. Mijn bijpassende sokken met angorawol moesten wel meteen uit van de skippymeneer. Bleek bij les 1. Vond ik wat jammer, vanuit het totaalplaatje bekeken. Anyway. Zen zen zen, loslaten: skippybal check, yogamat check. Daar gingen we. In het begin lukte het nog wel. Maar allengs moesten we van de skippymeneer steeds meer 'plank'-varianten doen. De bril gleed na een half uur als een snotgladde paling van mijn neus. En bij de laatste oefeningen moest ik sowieso drie keer kijken om überhaupt te snappen wat ik moest doen. Met mijn voeten zijwaarts tegen de plint geplakt moest ik me als een soort kikker | met mijn benen wijd, op mijn buik | over een skippybal vouwen en mijn rug "als een ritssluiting van boooooooven naar beneden openvouwen." Probeer maar eens thuis. Met je kont omhoog en gespreide benen op een bal. Ziet er leuk uit hoor!

Kussen

Maar, we 
laten de moed niet zakken en swissen stug door. Wie A zegt... Nog zeven lessen te gaan, waarna ik uiteraard verwacht dat mijn intermusculaire coördinatie met gróte sprongen vooruit is gegaan. Gelukkig heb ik de opwelling om direct na de eerste les een skippybal voor thuisgebruik aan te schaffen, tijdig de kop in weten te drukken. Ook hier geldt: ik kán er wat in doorslaan. Wel heb ik me inmiddels suf ge-Googled om hét meditatiekussen | een stylish verantwoorde uitvoering | te vinden. Hoe heb ik al die jaren zónder gekund? Echt. Al vroeg echtgenoot met vooruitziende blik of ik "dat dan ging gebruiken?" Natuurlijk! En anders leg ik mijn tekenspullen er wel op. Dat was een van mijn laatste oprispingen vlak voor de zomervakantie. Toen ik | ineens | besloot om mijn uitlaatklep in het tekenen te zoeken. De dure grafietpotloden, het instructieboek met tekenpapier en professionele gum liggen nog steeds ongebruikt in een hoek. Komt ook omdat ik nu even retedruk ben met het openen van mijn rugritssluiting op een skippybal.













Reacties

Populaire posts van deze blog

Wachten en wegwezen...

Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse België waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...

Loodzware loodjes...

Met ineens twee pubers op de middelbare was het afgelopen jaar best een dingetje. Voor ons, wel te verstaan. Grote puber ging naar gymnasium 3 en kleine puber sleepte zich vol weerstand naar de brugklas. Waar de oudste altijd stijf staat van de zenuwen, is de jongste geheel gevrijwaard van stress. Juist dat geeft  ons extra kopzorg, maar dit terzijde. Standaard kwam kleine puber vaak opgewekt thuis met zijn perceptie van een toets: Het. Ging. PRI-MA! Die laatste twee vragen; daar had hij jammer genoeg geen tijd meer voor gehad. Bij vraag vier had hij de berekening een beetje | een beetje? | fout. Vraag drie was hij niet helemaal zeker van. En | jemig | vraag zeven was echt belachelijk, want dat was stof die ze niet hadden hoeven leren. Maar, overall: "Het ging dus PRI-MA!" Lol In weerwil van mijn voornemen, scrolde ik het afgelopen jaar in tweevoud als een bezetene door Magister. Met vier proefwerkweken | x twee, is dus acht op de Schaal van Ouderparticipatie! | en tus...

Wat een drive...

Zoals peuters het woord 'Neeheee!' elke dag stampvoetend bezigen, ligt bij pubers het 'Jahaaa, zohooo...' in  de mond bestorven. Ik heb er thuis twee. Plus een echtgenoot die in stilte hetzelfde denkt | en doet | en dat schiet allemaal niet op natuurlijk. Ik draag het moedig, maar wennen zal het nooit. Draai ik op de avond van terugkomst al minimaal drie wasmachines, de heren in Casa Edison vliegen na de vakantie naar WiFi en PlayStation en vlijen zich vervolgens neer op de bank. En denk ook niet dat ze halverwege kunnen stoppen met een spel op de PS. Ik vraag het weleens, maar wordt dan weggehoond door twee verontwaardigde kinderen. Nog erger is het als ik met de stofzuiger voor de tv langs loop: "Nu ben ik 'dood', omdat jij ervoor stond mam!" Data Anders wordt het als een puber zelf iets wil. Dan komt er ineens een voortvarendheid voor de dag waar je u tegen zegt. Zo had kleine Puber het op zijn heupen met voetbalspullen. Nog voor vertrek slaagd...