What a World

Moe van de vertraagde tocht naar het Zuiden, had ik direct geen puf om de camping op me in te laten werken. Kwam ook omdat het hier zo snotverziekend heet was dat we eigenlijk alleen van het zwembad naar de zee strompelden en geen boeh of bah konden uitbrengen. Lamlendig van de warmte liet ik de sanitaire inspectie achterwege en lag ik voor dood in de schaduw te zweten. Eenmaal bijgekomen schrok ik: wc’s zonder bril! Überhaupt naar het toilet is een dingetje. Daarbij een stagnerende stoelgang die op vakantie altijd op de loer ligt. Ik wil maar aangeven, het is al genoeg gedoe. Maar met je billen boven een dun stukje porselein met schaamharen en druppels van een voorganger hangen... Er zijn echt grenzen aan wat ik aankan! De redding bleek het tweede toiletgebouw waar goddank wel wc-brillen op de pot zaten. Niet dat dat per se schoner is, maar voor ‘t idee. Plus dat je een bril makkelijker kunt ‘aftapen’ met pleepapier. Waarom?! Tweede deceptie was de ontstellende hoeveelheid miere...

Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse België waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...

Voor de negende keer verruilen wij deze zomer thuis voor tipi en luxe voor less. Kamperen dus. Buiten kijf: ik ben reuze trots dat ik elk jaar de worsteling met het openluchttoilet overwin en zelfs - na jaren oefening - durf te gaan zitten op een grondig ontsmette wc-bril! Ik ben van ver gekomen.  Maar, het moet wel leuk blijven. We gaan natuurlijk niet doorslaan in de primitieve outdoor beleving. Dat levert dus elk jaar discussie op met Echtgenoot. Wat moet er mee (vind ik) en wat is niet nodig (vindt hij)? Punt drie: wat past er in de auto, is de volgende hobbel. Ontploft De huiskamer is als vanouds een ontplofte bende. Ook niet veranderd zijn twee intens luie ratten die eerst een been moeten breken voordat het ze überhaupt opvalt dat er iets op de grond ligt (laat staan dat ze het oppakken). Enige assistentie van dat front hoef ik niet te verwachten; broodkruimeltjes op het aanrecht worden nog niet eens opgemerkt. Eveneens ongewijzigd zijn de nieuwe gadgets  |...

Met ineens twee pubers op de middelbare was het afgelopen jaar best een dingetje. Voor ons, wel te verstaan. Grote puber ging naar gymnasium 3 en kleine puber sleepte zich vol weerstand naar de brugklas. Waar de oudste altijd stijf staat van de zenuwen, is de jongste geheel gevrijwaard van stress. Juist dat geeft  ons extra kopzorg, maar dit terzijde. Standaard kwam kleine puber vaak opgewekt thuis met zijn perceptie van een toets: Het. Ging. PRI-MA! Die laatste twee vragen; daar had hij jammer genoeg geen tijd meer voor gehad. Bij vraag vier had hij de berekening een beetje | een beetje? | fout. Vraag drie was hij niet helemaal zeker van. En | jemig | vraag zeven was echt belachelijk, want dat was stof die ze niet hadden hoeven leren. Maar, overall: "Het ging dus PRI-MA!" Lol In weerwil van mijn voornemen, scrolde ik het afgelopen jaar in tweevoud als een bezetene door Magister. Met vier proefwerkweken | x twee, is dus acht op de Schaal van Ouderparticipatie! | en tus...