What the fuck...

Moe van de vertraagde tocht naar het Zuiden, had ik direct geen puf om de camping op me in te laten werken. Kwam ook omdat het hier zo snotverziekend heet was dat we eigenlijk alleen van het zwembad naar de zee strompelden en geen boeh of bah konden uitbrengen. Lamlendig van de warmte liet ik de sanitaire inspectie achterwege en lag ik voor dood in de schaduw te zweten. Eenmaal bijgekomen schrok ik: wc’s zonder bril! Überhaupt naar het toilet is een dingetje. Daarbij een stagnerende stoelgang die op vakantie altijd op de loer ligt. Ik wil maar aangeven, het is al genoeg gedoe. Maar met je billen boven een dun stukje porselein met schaamharen en druppels van een voorganger hangen... Er zijn echt grenzen aan wat ik aankan! De redding bleek het tweede toiletgebouw waar goddank wel wc-brillen op de pot zaten. Niet dat dat per se schoner is, maar voor ‘t idee. Plus dat je een bril makkelijker kunt ‘aftapen’ met pleepapier.

Waarom?!

Tweede deceptie was de ontstellende hoeveelheid mieren. Ondanks afgesloten kratten leek het alsof Moeder Mier elke nacht een paar honderd kindermiertjes hoogstpersoonlijk op onze kampeerplek ter wereld bracht. En die kleine miertjes komen dus óveral bij, kwam ik achter. En waarom juist in míjn kratten, emmerde ik. Echtgenoot gaat in de regel vooral niet mee in mijn klaagzangen. “We zitten buiten lief, dat heb je nu eenmaal.” Maar nadat we de muesli uit de afgesloten krat weg konden kieperen omdat het mierengrut erin zat te snoepen, stelde hij zijn mening bij. Het waren er inderdaad wel erg veel.

Wat?!

Autopech. Vertraging. De hitte, de mieren, de wc’s: het verbleekte bij wat me nog te wachten stond. Ik lag amechtig in een stoel te puffen toen Echtgenoot een kreet uit de tent stootte. Nog voor hij kon vertellen waarom, zag ik een reuzenrat naar buiten schieten. EEN! RAT! What the fuck? Zo’n smerig beest dat godbetert mijn katoenen paleis uit sprintte. In negen jaar kamperen nog nooit meegemaakt. Met zijn vieze pootjes over mijn hertenslaapzak gelopen? Aan mijn kleren gesnuffeld? God verhoede dat die linkmiegel ergens in mijn tipi gescheten heeft! De paniek vloog me naar de strot. Nu lig ik dus als een waakse hond te luisteren naar elk verdacht geluidje. Gisteravond nog vloog ik van mijn luchtbed toen ik wat meende te horen. Zonder bril sloeg ik met een handdoek als een bezetene om mij heen. De kids sliepen door alle kabaal heen. Onbegrijpelijk. Het bleek loos alarm: Echtgenoot stond te rommelen buiten bij de tent. En vond dat ik buitenproportioneel reageerde. Nog vier dagen mensen... dan gaan we naar huis. Een schoon toilet en geen ongedierte. Ik vraag echt niet veel.