In de kleine kamers van het ziekenhuis zag ik mijn vader in de afgelopen maanden meer dan in de vele jaren ervoor. Een leven met jonge kinderen heeft nou eenmaal een eigen dynamiek van drukte en pa gebruikte de tijd na zijn pensioen graag om de wereld af te struinen. Altijd op weg naar nieuwe bestemmingen. Eigenlijk deed hij dat zijn hele leven het liefst. Klauterend omhoog in de bergen van Tibet, met een oude Simca naar de Noordkaap, lachend met de caravan achter de auto de borden 'Doe dit niet' negerend de Grossglockner over. "Er staat slang op het menu, dat ga ik proberen." Een gammel vliegtuigje in China; achteraf "inderdaad niet zo'n prettige vlucht, maar we zijn er!" Zijn reizen brachten hem op zoveel plekken op aarde, dat hij misschien niet altijd stilstond bij wat er dichter bij huis was.
Zijn keuze om zo vaak ergens anders op deze wereldbol te lopen heb ik niet altijd begrepen, maar het respecteren ervan kwam met de jaren. Over zijn reizen kon hij met glunderende ogen vertellen. In gesprekken die te dichtbij kwamen, sloot hij zich af. Hij kon dat niet. De moeilijke en soms pijnlijke herinneringen bleven onaangeroerd liggen. Bij hem en bij anderen. Jammer, maar ook daarvoor kwam een plek van berusting. Als je iemand niet in het keurslijf van je eigen verwachtingen duwt, is dat wat wel komt gewoon goed. Zijn liefde kwam op andere manieren. Zijn 'houden van' kwam uit zijn handen. Hij bouwde en timmerde zijn hele leven. Wat zijn ogen zagen, konden zijn handen maken. Die handen - ruw en verweerd - hebben we in de laatste uren stevig vastgehouden. En daarbij waren geen woorden meer nodig.
Na zoveel maanden ziek zijn met geen kans meer op herstel, had hij er in de laatste dagen vrede mee. Er was acceptatie dat zijn leven hier op aarde ten einde kwam. De dingen die hij niet zeggen kon, schreef hij op. Een half kladblok vol waarin hij aangaf dat hij het niet meer kon opbrengen, aan ons vroeg welk pak hij zou aantrekken bij zijn afscheid en de buren nog zo gek kreeg om bij zijn huisje | zijn Drentse datsja | wat klusjes te doen. Tussen de regels door schreef hij: ik hou van jullie allemaal. Vellen papier volgden, een hele lijst moest kennelijk afgevinkt worden. Met het verzoek om ervoor te zorgen dat zijn vriendin nog in zijn huisje kon blijven komen. Maar ook alledaagse vragen kwamen uit zijn pen. Of broer en schoonzus konden helpen met tandenpoetsen. Een tekening van een vaas uit Isfahan: "Neem die maar mee, dat is een mooie vaas." Ergens staat een bibberend zinnetje van ma. Hun afscheid was dierbaar. Wrok om de jaren achter je, lost aan het eind zo makkelijk op. Een wereldreiziger is op 24 april 2019 vertrokken naar zijn volgende bestemming. Zijn handen hier op aarde zijn gevouwen, zijn vleugels hopelijk op weg naar iets moois. Een klein stukje van zijn reis nemen wij hem uit handen. Zijn as gaat later dit jaar mee naar Amerika waar wij hem op een mooie plek verder zullen laten vliegen. De wereld over.
Dag pa...
Heel veel dank aan het medische team van UMC Groningen, in het bijzonder dokter Van Etten. Zij waren allemaal intensief bij pa betrokken. Ook de medewerkers van het Willem de Boer Hospice in Hoogeveen zijn wij dankbaar. In zo korte tijd zoveel liefde en warmte te mogen ervaren, was heel speciaal.
Praten
Zijn keuze om zo vaak ergens anders op deze wereldbol te lopen heb ik niet altijd begrepen, maar het respecteren ervan kwam met de jaren. Over zijn reizen kon hij met glunderende ogen vertellen. In gesprekken die te dichtbij kwamen, sloot hij zich af. Hij kon dat niet. De moeilijke en soms pijnlijke herinneringen bleven onaangeroerd liggen. Bij hem en bij anderen. Jammer, maar ook daarvoor kwam een plek van berusting. Als je iemand niet in het keurslijf van je eigen verwachtingen duwt, is dat wat wel komt gewoon goed. Zijn liefde kwam op andere manieren. Zijn 'houden van' kwam uit zijn handen. Hij bouwde en timmerde zijn hele leven. Wat zijn ogen zagen, konden zijn handen maken. Die handen - ruw en verweerd - hebben we in de laatste uren stevig vastgehouden. En daarbij waren geen woorden meer nodig.
Schrijven
Na zoveel maanden ziek zijn met geen kans meer op herstel, had hij er in de laatste dagen vrede mee. Er was acceptatie dat zijn leven hier op aarde ten einde kwam. De dingen die hij niet zeggen kon, schreef hij op. Een half kladblok vol waarin hij aangaf dat hij het niet meer kon opbrengen, aan ons vroeg welk pak hij zou aantrekken bij zijn afscheid en de buren nog zo gek kreeg om bij zijn huisje | zijn Drentse datsja | wat klusjes te doen. Tussen de regels door schreef hij: ik hou van jullie allemaal. Vellen papier volgden, een hele lijst moest kennelijk afgevinkt worden. Met het verzoek om ervoor te zorgen dat zijn vriendin nog in zijn huisje kon blijven komen. Maar ook alledaagse vragen kwamen uit zijn pen. Of broer en schoonzus konden helpen met tandenpoetsen. Een tekening van een vaas uit Isfahan: "Neem die maar mee, dat is een mooie vaas." Ergens staat een bibberend zinnetje van ma. Hun afscheid was dierbaar. Wrok om de jaren achter je, lost aan het eind zo makkelijk op. Een wereldreiziger is op 24 april 2019 vertrokken naar zijn volgende bestemming. Zijn handen hier op aarde zijn gevouwen, zijn vleugels hopelijk op weg naar iets moois. Een klein stukje van zijn reis nemen wij hem uit handen. Zijn as gaat later dit jaar mee naar Amerika waar wij hem op een mooie plek verder zullen laten vliegen. De wereld over.
Dag pa...
Heel veel dank aan het medische team van UMC Groningen, in het bijzonder dokter Van Etten. Zij waren allemaal intensief bij pa betrokken. Ook de medewerkers van het Willem de Boer Hospice in Hoogeveen zijn wij dankbaar. In zo korte tijd zoveel liefde en warmte te mogen ervaren, was heel speciaal.
Reacties
Een reactie posten