Doorgaan naar hoofdcontent

Dag pa...

In de kleine kamers van het ziekenhuis zag ik mijn vader in de afgelopen maanden meer dan in de vele jaren ervoor. Een leven met jonge kinderen heeft nou eenmaal een eigen dynamiek van drukte en pa gebruikte de tijd na zijn pensioen graag om de wereld af te struinen. Altijd op weg naar nieuwe bestemmingen. Eigenlijk deed hij dat zijn hele leven het liefst. Klauterend omhoog in de bergen van Tibet, met een oude Simca naar de Noordkaap, lachend met de caravan achter de auto de borden 'Doe dit niet' negerend de Grossglockner over. "Er staat slang op het menu, dat ga ik proberen." Een gammel vliegtuigje in China; achteraf "inderdaad niet zo'n prettige vlucht, maar we zijn er!" Zijn reizen brachten hem op zoveel plekken op aarde, dat hij misschien niet altijd stilstond bij wat er dichter bij huis was. 


Praten


Zijn keuze om zo vaak ergens anders op deze wereldbol te lopen heb ik niet altijd begrepen, maar het respecteren ervan kwam met de jaren. Over zijn reizen kon hij met glunderende ogen vertellen. In gesprekken die te dichtbij kwamen, sloot hij zich af. Hij kon dat niet. De moeilijke en soms pijnlijke herinneringen bleven onaangeroerd liggen. Bij hem en bij anderen. Jammer, maar ook daarvoor kwam een plek van berusting. Als je iemand niet in het keurslijf van je eigen verwachtingen duwt, is dat wat wel komt gewoon goed. Zijn liefde kwam op andere manieren. Zijn 'houden van' kwam uit zijn handen. Hij bouwde en timmerde zijn hele leven. Wat zijn ogen zagen, konden zijn handen maken. Die handen - ruw en verweerd - hebben we in de laatste uren stevig vastgehouden. En daarbij waren geen woorden meer nodig. 


Schrijven


Na zoveel maanden ziek zijn met geen kans meer op herstel, had hij er in de laatste dagen vrede mee. Er was acceptatie dat zijn leven hier op aarde ten einde kwam. De dingen die hij niet zeggen kon, schreef hij op. Een half kladblok vol waarin hij aangaf dat hij het niet meer kon opbrengen, aan ons vroeg welk pak hij zou aantrekken bij zijn afscheid en de buren nog zo gek kreeg om bij zijn huisje | zijn Drentse datsja | wat klusjes te doen. Tussen de regels door schreef hij: ik hou van jullie allemaal. Vellen papier volgden, een hele lijst moest kennelijk afgevinkt worden. Met het verzoek om ervoor te zorgen dat zijn vriendin nog in zijn huisje kon blijven komen. Maar ook alledaagse vragen kwamen uit zijn pen. Of broer en schoonzus konden helpen met tandenpoetsen. Een tekening van een vaas uit Isfahan: "Neem die maar mee, dat is een mooie vaas." Ergens staat een bibberend zinnetje van ma. Hun afscheid was dierbaar. Wrok om de jaren achter je, lost aan het eind zo makkelijk op. Een wereldreiziger is op 24 april 2019 vertrokken naar zijn volgende bestemming. Zijn handen hier op aarde zijn gevouwen, zijn vleugels hopelijk op weg naar iets moois. Een klein stukje van zijn reis nemen wij hem uit handen. Zijn as gaat later dit jaar mee naar Amerika waar wij hem op een mooie plek verder zullen laten vliegen. De wereld over.

Dag pa... 


Heel veel dank aan het medische team van UMC Groningen, in het bijzonder dokter Van Etten. Zij waren allemaal intensief bij pa betrokken. Ook de medewerkers van het Willem de Boer Hospice in Hoogeveen zijn wij dankbaar. In zo korte tijd zoveel liefde en warmte te mogen ervaren, was heel speciaal.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Wachten en wegwezen...

Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse Belgiƫ waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...

Loodzware loodjes...

Met ineens twee pubers op de middelbare was het afgelopen jaar best een dingetje. Voor ons, wel te verstaan. Grote puber ging naar gymnasium 3 en kleine puber sleepte zich vol weerstand naar de brugklas. Waar de oudste altijd stijf staat van de zenuwen, is de jongste geheel gevrijwaard van stress. Juist dat geeft  ons extra kopzorg, maar dit terzijde. Standaard kwam kleine puber vaak opgewekt thuis met zijn perceptie van een toets: Het. Ging. PRI-MA! Die laatste twee vragen; daar had hij jammer genoeg geen tijd meer voor gehad. Bij vraag vier had hij de berekening een beetje | een beetje? | fout. Vraag drie was hij niet helemaal zeker van. En | jemig | vraag zeven was echt belachelijk, want dat was stof die ze niet hadden hoeven leren. Maar, overall: "Het ging dus PRI-MA!" Lol In weerwil van mijn voornemen, scrolde ik het afgelopen jaar in tweevoud als een bezetene door Magister. Met vier proefwerkweken | x twee, is dus acht op de Schaal van Ouderparticipatie! | en tus...

Wat een drive...

Zoals peuters het woord 'Neeheee!' elke dag stampvoetend bezigen, ligt bij pubers het 'Jahaaa, zohooo...' in  de mond bestorven. Ik heb er thuis twee. Plus een echtgenoot die in stilte hetzelfde denkt | en doet | en dat schiet allemaal niet op natuurlijk. Ik draag het moedig, maar wennen zal het nooit. Draai ik op de avond van terugkomst al minimaal drie wasmachines, de heren in Casa Edison vliegen na de vakantie naar WiFi en PlayStation en vlijen zich vervolgens neer op de bank. En denk ook niet dat ze halverwege kunnen stoppen met een spel op de PS. Ik vraag het weleens, maar wordt dan weggehoond door twee verontwaardigde kinderen. Nog erger is het als ik met de stofzuiger voor de tv langs loop: "Nu ben ik 'dood', omdat jij ervoor stond mam!" Data Anders wordt het als een puber zelf iets wil. Dan komt er ineens een voortvarendheid voor de dag waar je u tegen zegt. Zo had kleine Puber het op zijn heupen met voetbalspullen. Nog voor vertrek slaagd...