Omdat een collega onverdroten blééf doordrammen dat "we op de fiets moesten komen" - Nationale Fiets naar je Werk Dag - ontkwam ik er niet aan om onlangs mijn kekke stalen ros te pakken en | godbetert nogantoe | twintig kilometer tegen de wind in te trappen. Heen. En terug! In de ochtend was het bijkans best gezellig: twee pitstops met cappuccino en zes keer stoppen om de route te checken. Het zonnetje scheen lekker, top. Na een glorieuze intocht ten burele volgde in de middag de barre terugrit (want, weer wind tegen) en ergens in de buurt van Ypenburg gebeurde natuurlijk het onvermijdelijke: een zere kont. De fase dat je meer dan gemiddeld uit je zadel komt; niet om een sprint in te zetten, maar om je gebutste achterwerk wat rust te gunnen.
Vraag me niet waarom, maar in weerwil van het bil-leed besloot ik het fietsen een vervolg te geven. Hardlopen is passé met twee verrotte knieën en ondanks mijn 'zuur-breekt-vet-af-dus-eet-ik-citroentaartjes'-filosofie is bewegen vast heel gezond en sowieso beter voor de weegschaal. Twee keer per week was het idee en tot op heden lukt dat aardig. Dat kutzadel bleef wel een hinderlijk obstakel en ik dook vol enthousiasme in de wereld van de fietsbroeken. Schrok ik van zeg! Niemand die mij gaat overtuigen dat je er leuk uitziet in een broek met ingenaaid kraamverband. Toen ik op een roze exemplaar stuitte waarbij ik 'instant' aambeien-associaties kreeg, was de fietskleding snel van tafel. Dan maar een nieuw zadel. Ik moet zeggen: dat fietst iets fijner, maar in de beloofde gel-hemel ben ik nog niet gekomen. Ik blijf me verbazen dat we na ruim tweehonderd jaar fietsgeschiedenis nog steeds met een gepijnigd gat over de straat moeten.
Anyway. Wat ook heel irritant werd, was het feit dat ik het mobiele kantoor in mijn rugzak twee keer per dag in een natte uitvoering op mijn kleding had staan. Hoewel ik rustig peddel, is veertig kilometer per dag serious business. Echt. Van die zweetrug had ik al snel genoeg en ik overwoog heel even om voor elektrisch fietsen te gaan. Sneller en lichter en ik had al een hip exemplaar gevonden mét mand voorop. Wat me tegenhield was het feit dat mijn gewone fiets dan waarschijnlijk stof zou vangen in de tuin. Het compromis werd een bagagedrager met dubbele fietstas achterop. Dat voelt heel bejaard. En zo ziet het er ook uit. Kleine Puber schamperde luidkeels dat de twee fietstassen achterop "echt belachelijk waren". Hij moet snel zijn mond houden, want hij gebruikt mijn andere fiets met ultrazacht gel-zadel ("Nee, jij kan niet op je eigen fiets, die heb ik nodig."). Vijfhonderd meter, laat het iets meer zijn, met zijn poezelige billen op een fijn zacht fietskussen. We praten nog wel een keer als hij veertig kilometer op een keihard zadel heeft afgelegd. Twee keer per week.
Zuur
Vraag me niet waarom, maar in weerwil van het bil-leed besloot ik het fietsen een vervolg te geven. Hardlopen is passé met twee verrotte knieën en ondanks mijn 'zuur-breekt-vet-af-dus-eet-ik-citroentaartjes'-filosofie is bewegen vast heel gezond en sowieso beter voor de weegschaal. Twee keer per week was het idee en tot op heden lukt dat aardig. Dat kutzadel bleef wel een hinderlijk obstakel en ik dook vol enthousiasme in de wereld van de fietsbroeken. Schrok ik van zeg! Niemand die mij gaat overtuigen dat je er leuk uitziet in een broek met ingenaaid kraamverband. Toen ik op een roze exemplaar stuitte waarbij ik 'instant' aambeien-associaties kreeg, was de fietskleding snel van tafel. Dan maar een nieuw zadel. Ik moet zeggen: dat fietst iets fijner, maar in de beloofde gel-hemel ben ik nog niet gekomen. Ik blijf me verbazen dat we na ruim tweehonderd jaar fietsgeschiedenis nog steeds met een gepijnigd gat over de straat moeten.
Zacht
Anyway. Wat ook heel irritant werd, was het feit dat ik het mobiele kantoor in mijn rugzak twee keer per dag in een natte uitvoering op mijn kleding had staan. Hoewel ik rustig peddel, is veertig kilometer per dag serious business. Echt. Van die zweetrug had ik al snel genoeg en ik overwoog heel even om voor elektrisch fietsen te gaan. Sneller en lichter en ik had al een hip exemplaar gevonden mét mand voorop. Wat me tegenhield was het feit dat mijn gewone fiets dan waarschijnlijk stof zou vangen in de tuin. Het compromis werd een bagagedrager met dubbele fietstas achterop. Dat voelt heel bejaard. En zo ziet het er ook uit. Kleine Puber schamperde luidkeels dat de twee fietstassen achterop "echt belachelijk waren". Hij moet snel zijn mond houden, want hij gebruikt mijn andere fiets met ultrazacht gel-zadel ("Nee, jij kan niet op je eigen fiets, die heb ik nodig."). Vijfhonderd meter, laat het iets meer zijn, met zijn poezelige billen op een fijn zacht fietskussen. We praten nog wel een keer als hij veertig kilometer op een keihard zadel heeft afgelegd. Twee keer per week.
Dit dus...
Heerlijk! :)
BeantwoordenVerwijderen