Doorgaan naar hoofdcontent

Kutzadel...

Omdat een collega onverdroten blééf doordrammen dat "we op de fiets moesten komen" - Nationale Fiets naar je Werk Dag - ontkwam ik er niet aan om onlangs mijn kekke stalen ros te pakken en | godbetert nogantoe | twintig kilometer tegen de wind in te trappen. Heen. En terug! In de ochtend was het bijkans best gezellig: twee pitstops met cappuccino en zes keer stoppen om de route te checken. Het zonnetje scheen lekker, top. Na een glorieuze intocht ten burele volgde in de middag de barre terugrit (want, weer wind tegen) en ergens in de buurt van Ypenburg gebeurde natuurlijk het onvermijdelijke: een zere kont. De fase dat je meer dan gemiddeld uit je zadel komt; niet om een sprint in te zetten, maar om je gebutste achterwerk wat rust te gunnen. 


Zuur


Vraag me niet waarom, maar in weerwil van het bil-leed besloot ik het fietsen een vervolg te geven. Hardlopen is passé met twee verrotte knieën en ondanks mijn 'zuur-breekt-vet-af-dus-eet-ik-citroentaartjes'-filosofie is bewegen vast heel gezond en sowieso beter voor de weegschaal. Twee keer per week was het idee en tot op heden lukt dat aardig. Dat kutzadel bleef wel een hinderlijk obstakel en ik dook vol enthousiasme in de wereld van de fietsbroeken. Schrok ik van zeg! Niemand die mij gaat overtuigen dat je er leuk uitziet in een broek met ingenaaid kraamverband. Toen ik op een roze exemplaar stuitte waarbij ik 'instant' aambeien-associaties kreeg, was de fietskleding snel van tafel. Dan maar een nieuw zadel. Ik moet zeggen: dat fietst iets fijner, maar in de beloofde gel-hemel ben ik nog niet gekomen. Ik blijf me verbazen dat we na ruim tweehonderd jaar fietsgeschiedenis nog steeds met een gepijnigd gat over de straat moeten. 


Zacht


Anyway. Wat ook heel irritant werd, was het feit dat ik het mobiele kantoor in mijn rugzak twee keer per dag in een natte uitvoering op mijn kleding had staan. Hoewel ik rustig peddel, is veertig kilometer per dag serious business. Echt. Van die zweetrug had ik al snel genoeg en ik overwoog heel even om voor elektrisch fietsen te gaan. Sneller en lichter en ik had al een hip exemplaar gevonden mét mand voorop. Wat me tegenhield was het feit dat mijn gewone fiets dan waarschijnlijk stof zou vangen in de tuin. Het compromis werd een bagagedrager met dubbele fietstas achterop. Dat voelt heel bejaard. En zo ziet het er ook uit. Kleine Puber schamperde luidkeels dat de twee fietstassen achterop "echt belachelijk waren". Hij moet snel zijn mond houden, want hij gebruikt mijn andere fiets met ultrazacht gel-zadel ("Nee, jij kan niet op je eigen fiets, die heb ik nodig."). Vijfhonderd meter, laat het iets meer zijn, met zijn poezelige billen op een fijn zacht fietskussen. We praten nog wel een keer als hij veertig kilometer op een keihard zadel heeft afgelegd. Twee keer per week. 


Dit dus...







Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Wachten en wegwezen...

Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse België waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...

Loodzware loodjes...

Met ineens twee pubers op de middelbare was het afgelopen jaar best een dingetje. Voor ons, wel te verstaan. Grote puber ging naar gymnasium 3 en kleine puber sleepte zich vol weerstand naar de brugklas. Waar de oudste altijd stijf staat van de zenuwen, is de jongste geheel gevrijwaard van stress. Juist dat geeft  ons extra kopzorg, maar dit terzijde. Standaard kwam kleine puber vaak opgewekt thuis met zijn perceptie van een toets: Het. Ging. PRI-MA! Die laatste twee vragen; daar had hij jammer genoeg geen tijd meer voor gehad. Bij vraag vier had hij de berekening een beetje | een beetje? | fout. Vraag drie was hij niet helemaal zeker van. En | jemig | vraag zeven was echt belachelijk, want dat was stof die ze niet hadden hoeven leren. Maar, overall: "Het ging dus PRI-MA!" Lol In weerwil van mijn voornemen, scrolde ik het afgelopen jaar in tweevoud als een bezetene door Magister. Met vier proefwerkweken | x twee, is dus acht op de Schaal van Ouderparticipatie! | en tus...

Wat een drive...

Zoals peuters het woord 'Neeheee!' elke dag stampvoetend bezigen, ligt bij pubers het 'Jahaaa, zohooo...' in  de mond bestorven. Ik heb er thuis twee. Plus een echtgenoot die in stilte hetzelfde denkt | en doet | en dat schiet allemaal niet op natuurlijk. Ik draag het moedig, maar wennen zal het nooit. Draai ik op de avond van terugkomst al minimaal drie wasmachines, de heren in Casa Edison vliegen na de vakantie naar WiFi en PlayStation en vlijen zich vervolgens neer op de bank. En denk ook niet dat ze halverwege kunnen stoppen met een spel op de PS. Ik vraag het weleens, maar wordt dan weggehoond door twee verontwaardigde kinderen. Nog erger is het als ik met de stofzuiger voor de tv langs loop: "Nu ben ik 'dood', omdat jij ervoor stond mam!" Data Anders wordt het als een puber zelf iets wil. Dan komt er ineens een voortvarendheid voor de dag waar je u tegen zegt. Zo had kleine Puber het op zijn heupen met voetbalspullen. Nog voor vertrek slaagd...