Doorgaan naar hoofdcontent

Afgeragd ros...

Hoe het zo gekomen is, weet Kleine Puber ook niet. Echt, hand op zijn hart. Hij had nooit gekke dingen gedaan met die fiets. Niks bonkend stoep op, stoep af. "Tuurlijk niet!" Dus waarom het stuur nu blokkeert, de voordrager aan een los draadje hangt, krat en kettingkast rammelen en de trappers compleet versleten zijn... Jemig, hij stond er ook versteld van dat de fiets in minder dan 12 maanden compleet afgeragd leek. Maar nogmaals. Hem. Trof. Geen. Blaam. 


Rugtas


Het wás mijn fiets. Ooit. Totdat Kleine Puber begon te klagen over mensonterend zware rugtassen en onhandig grote voetbaltassen op zijn tere kinderruggetje. Dat was het moment dat hij "alleen voor deze keer mam" mijn stadsfiets met krat mocht lenen. Ik had beter moeten weten. Binnen een mum van tijd was mijn fiets van hem. En dat ging zo sneaky en snel dat ik de 'doe-je-er-wel-voorzichtig-mee'-tirade niet op tijd had kunnen afsteken. En probeer dat soort zinloze input nog maar eens achteraf een puberoor in te duwen. Kansloos. Goed, aan het eind van de zomervakantie hadden we dus wel een probleempje. In een opwelling besloot ik het afgetrapte kreng zelf te pakken voor een ritje naar de stad, maar ik was de straat nog niet uit of het stuur draaide in zijn geheel niet meer naar rechts. Hoelang reed dat kind in godsnaam al op zo'n onveilig vehikel? "Oh... zit het stuur vast? Niks van gemerkt nee. Gek zeg..." 


Racefiets


In weerwil hiervan achtte de fietsenmaker de veiligheid ook ondermaats. "We hebben hem volgende week gerepareerd nodig meneer." Zuchtend scrolde hij over zijn scherm. "Het eerste gaatje is in oktober mevrouw." Oh?! Het idee dat Kleine Puber tot die tijd de dure racefiets van Echtgenoot ging gebruiken, was niet helemaal wat wij in gedachten hadden. Oké dan, half september. Maar eerder ging echt niet. Het moet gezegd: hij deed voorzichtig met de racefiets. Een klein ongevalletje daar gelaten. Op weg naar school | met haast, want te laat | haalde hij nog even onhandig in met zijn jas open. Gevolg: zijn jas haakte achter het stuur van de mevrouw naast hem. Die kletterde vol op het asfalt en kon haar elleboog laten hechten bij de huisartsenpost. Maar *blij*, "de fiets van papa is nog helemaal heel hoor!" Afijn, de stadsfiets is gerepareerd. We tikken 120 eurootjes af en gaan ervan uit hopen dat hij er weer een jaartje even mee vooruit kan.




Reacties

Populaire posts van deze blog

Wachten en wegwezen...

Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse België waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...

Loodzware loodjes...

Met ineens twee pubers op de middelbare was het afgelopen jaar best een dingetje. Voor ons, wel te verstaan. Grote puber ging naar gymnasium 3 en kleine puber sleepte zich vol weerstand naar de brugklas. Waar de oudste altijd stijf staat van de zenuwen, is de jongste geheel gevrijwaard van stress. Juist dat geeft  ons extra kopzorg, maar dit terzijde. Standaard kwam kleine puber vaak opgewekt thuis met zijn perceptie van een toets: Het. Ging. PRI-MA! Die laatste twee vragen; daar had hij jammer genoeg geen tijd meer voor gehad. Bij vraag vier had hij de berekening een beetje | een beetje? | fout. Vraag drie was hij niet helemaal zeker van. En | jemig | vraag zeven was echt belachelijk, want dat was stof die ze niet hadden hoeven leren. Maar, overall: "Het ging dus PRI-MA!" Lol In weerwil van mijn voornemen, scrolde ik het afgelopen jaar in tweevoud als een bezetene door Magister. Met vier proefwerkweken | x twee, is dus acht op de Schaal van Ouderparticipatie! | en tus...

Wat een drive...

Zoals peuters het woord 'Neeheee!' elke dag stampvoetend bezigen, ligt bij pubers het 'Jahaaa, zohooo...' in  de mond bestorven. Ik heb er thuis twee. Plus een echtgenoot die in stilte hetzelfde denkt | en doet | en dat schiet allemaal niet op natuurlijk. Ik draag het moedig, maar wennen zal het nooit. Draai ik op de avond van terugkomst al minimaal drie wasmachines, de heren in Casa Edison vliegen na de vakantie naar WiFi en PlayStation en vlijen zich vervolgens neer op de bank. En denk ook niet dat ze halverwege kunnen stoppen met een spel op de PS. Ik vraag het weleens, maar wordt dan weggehoond door twee verontwaardigde kinderen. Nog erger is het als ik met de stofzuiger voor de tv langs loop: "Nu ben ik 'dood', omdat jij ervoor stond mam!" Data Anders wordt het als een puber zelf iets wil. Dan komt er ineens een voortvarendheid voor de dag waar je u tegen zegt. Zo had kleine Puber het op zijn heupen met voetbalspullen. Nog voor vertrek slaagd...