Als manna uit de hemel. Echt waar. Van alle pakketjes die ik in de coronatijd aannam, was een grote doos met schoolboeken verreweg het beste. Vanaf half maart zat het kroost thuis en het enige ritme dat ze overeind hielden, was de ligstand. Ik heb even geteld: 24 weken (168 dagen, 4.032 uren) zaten we opgescheept met elkaar en dat bracht niet elke dag evenveel vreugde. Wie beweert dat dat wel zo is, liegt. Glashard.
Beweging
Als een ‘kid in the candystore’ scheurde ik de doos open en
schreeuwde nog net geen hoera. Het enthousiasme bij de kleine Puber was
beduidend minder, maar dat mag geen verrassing zijn. Hij hield het prima vol:
uitslapen, PlayStation en “Wat eten we?”, dat was het wel zo'n beetje. De grote
Puber had tenminste nog een vakantiebaan | babi
pangang-koerier | wat hem beweging én geld opleverde. Voor de 15-jarige
kleine Puber was er niet veel werk te vinden. Te jong, geen ervaring. Een
halfslachtige poging deed hij nog om in een ijssalon aan de slag te gaan. Maar
hij haalde beledigd zijn neus op toen de eigenaar hem niet meteen belde. We
zeiden nog: bel hem dan zelf. Maar nee. Graag of helemaal niet, en greep weer naar zijn controller.
Belachelijk
Gelukkig sleepte Echtgenoot ze op de valreep van de vakantie
mee voor een verhuisklusje. Het idee dat er geld mee verdiend kon worden, was
aanlokkelijk. Dat de wekker op 7 uur gezet werd, was wel een fikse tegenvaller.
“Zo VROEG? Belachelijk!” Die stumperds zijn natuurlijk niks meer gewend, het corona-thuisonderwijs
werd een beetje naar eigen inzicht ingedeeld. Ik was van de weeromstuit ook
vroeg wakker, want ik wilde ze graag persoonlijk om 8 uur mijn huis uit duwen.
Een hele dag. Alleen. In mijn huis. Wat een walhalla. Nu wacht ik met smart op
de tweede blije doos. De boeken voor de oudste Puber. Ik ga ook niet meer
soebatten dat ze zelf moet kaften: ik doe het wel voor ze. Met liefde! In de hoop dat ze volgende week gewoon weer naar school gaan. Ik gun het alle ouders.
Reacties
Een reactie posten