Week 1: "Supergaaf mam, deze week kennismaking, het rooster doornemen en donderdag gaan we sporten." Week 2: "Dikke poep zeg, wat een boeken. Kijk dan. Voel eens! En daar moet mijn gymtas nog bij. Ik kan niet eens normaal fietsen zo." Week 3 (zucht): "Mam. Ik heb het écht druk. Vorig jaar kon ik iedere dag gamen en tv-kijken en nu heb ik echt nergens meer tijd voor. Ik moet alles plannen." Het moge duidelijk zijn. Puberzoon staat weer met beide benen op de grond. De ware omvang van de middelbare school is als een mokerslag aangekomen. En ja, hij snapt ook wel dat het er bij hoort. En dat het na een week of wat gaat wennen. En dat hij zich er ook wel doorheen zal slaan. Maar 'gottegot', het valt wel tegen zeg!
Check?
In de derde week stonden er al drie schriftelijke overhoringen ingepland. "En volgende week een repetitie. Die drie keer meetelt! Mam, begrijpen ze dan niet dat je pas net op de middelbare school zit?!" Gaat je laatste half uur PlayStation-en, een harde dobber. Om puberzoon in deze fase niet alleen mentaal te supporten, besloot ik in de tweede week ook op het organisatorische vlak maar bij te springen. Dit nadat de echtgenoot - "Doe jij dat ook eens!", snibde ik - de boeken en bijbehorende schriften had nagekeken. Ja, alles zat in de tas hoor, beaamden echtgenoot en zoon. Alleen niet in de goede combi, zo bleek de volgende dag. Werkboek A bij leerboek B voor biologie. En laat dat nou net de docent zijn die daar streng op toeziet. De volgende keer dreigt er zelfs strafwerk. Duh!, dacht ik toen ik het las op de app. De dagelijkse tassencontrole heb ik echtgenoot - begrijpelijk - direct weer uit handen genomen. En zijn boeken en schriften staan nu in overzichtelijke cassettes, voorzien van instructieve stickers.Check!
In week 2 scoorde puberzoon overigens ook hoge punten door bij de eerste de beste science-les uit de klas gestuurd te worden. Serieus. Ik denk dat ik - in 8 jaar basisonderwijs! - het aantal keren dat hij op de gang moest staan, op 1 hand kan tellen. Kan ook zijn dat hij het niet altijd verteld heeft en checken kan ik dat niet, want de basisschool is nog app-loos. Zelf begreep hij het uiteraard "ook écht niet!" Het was te "belachelijk voor woorden". We hebben het er maar op gehouden dat de leerkracht in kwestie 'de toon wilde zetten' en dat hij dus vette pech had gehad. Ook daarvan volgt bij een volgende keer een registratie in de onverbiddelijke app. Die app is toch een ding. Ik kon vroeger een 3 voor wiskunde nog weglullen en bij een volgend proefwerk het gemiddelde oppoetsen naar een zesje. Geen haan die daar naar kraaide, je zorgde er voor dat je aan het eind van de rit gemiddeld goed uitkwam. Dat zit er niet meer in; de app is watching you. Big time. Zoon en ik checken dagelijks alles. Wel een paar keer zelfs. Reuzehandig. Ik ben er alleen nog niet uit of nou het wijs is om iedere dag de handel en wandel van je puberzoon via je smartphone in de gaten te houden. Ergens moeten ze toch ook hun eigen ding kunnen doen. Of niet... Wat vinden jullie?
Ik heb pas 7 keer gecheckt of zijn cijfer voor SO Frans al in de app staat.
Reacties
Een reactie posten