Doorgaan naar hoofdcontent

Reis- en rugzakshit...

Na bijna zes jaar comfortabel in mijn Fiatje 500 moest ik er weer aan geloven: het openbaar vervoer. Een dagelijkse ratrace van opeenvolgende ellende: tram met beslagen ruiten, stinkende medepassagiers, je aansluiting missen en staan in de trein. En, niet te vergeten, een vermaledijde rugzak om al je zooi mee te zeulen. 

My bags


Echtgenoot vindt rugzakken leuk. Geen idee waarom. Hij snuffelt de laatste tijd opvallend vaak in de winkels en dat is meestal een voorbode voor een aankoop-in-wording. Met mijn aanstaande ov-horror in het vizier zoekt hij ook al weken driftig mee naar dé leukste rugzak voor mij. Met allemachtig veel praktische insteekvakken. Ik vind ze allemaal 'zonde geld' plus lelijk, dus de aankoop wil nog niet echt vlotten. Met vanochtend een drieluik aan tassen: grote schoudertas (nog steeds te klein voor monsterlijk grote laptop van kantoor), een handtas (nieuw, maar ook daar ging een uitputtende zoektocht aan vooraf) en daarbij nog een losse tas (brood, boek - voor áls ik kon zitten - en een XL cappuccino). Uiteraard was er geen plek en kon ik niet lezen. En ook geen koffie drinken! Ik rolde zweetklotsend de trein uit en vond gelukkig in een van de drie tassen een mini deodorant voor de broodnodige verfrissing. 

My baby


Dat klamme zweet brak me trouwens al in de tram uit toen ik direct op de eerste dag vertraging had op de heenreis. Een hinderlijk opgewekte trambestuurder (die normaal gesproken hermetisch van alle communicatie met zijn passagiers afgesloten is) kwam blij-ig zijn hok uit om te melden "dat hij ook geen idee had hoe lang het ging duren. U bent de eerste die het hoort als ik meer weet." Terug was het trouwens ook bal, want de trein kwam later. Vertraginkje... Ik liet mij niet uit het veld slaan en besloot op het station nog een poging te doen om aan een loket - met een mens erachter - een treinabonnement te bemachtigen. "Alleen online te koop mevrouw", antwoordde ze behulpzaam. Online betekent overigens niet dat het automatisch allemaal makkelijker gaat. Je moet verplicht betalen met iDEAL én de automatische incasso aanvinken. Ik dacht: het ligt aan mij dat ik het niet begrijp. Een alleraardigste dame van de NS schaterde hardop met mij mee aan de telefoon: "Ja hahaha, dat is misschien wel wat verwarrend." Aan vriendelijkheid ook hier geen gebrek, maar oooooh wat mis ik mijn cha cha azure baby op vier wielen.



Reacties

  1. Wat een ellende op de eerste dag OV-en maar het levert wel voedsel voor een mooi verhaal op :-)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Wachten en wegwezen...

Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse België waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...

Loodzware loodjes...

Met ineens twee pubers op de middelbare was het afgelopen jaar best een dingetje. Voor ons, wel te verstaan. Grote puber ging naar gymnasium 3 en kleine puber sleepte zich vol weerstand naar de brugklas. Waar de oudste altijd stijf staat van de zenuwen, is de jongste geheel gevrijwaard van stress. Juist dat geeft  ons extra kopzorg, maar dit terzijde. Standaard kwam kleine puber vaak opgewekt thuis met zijn perceptie van een toets: Het. Ging. PRI-MA! Die laatste twee vragen; daar had hij jammer genoeg geen tijd meer voor gehad. Bij vraag vier had hij de berekening een beetje | een beetje? | fout. Vraag drie was hij niet helemaal zeker van. En | jemig | vraag zeven was echt belachelijk, want dat was stof die ze niet hadden hoeven leren. Maar, overall: "Het ging dus PRI-MA!" Lol In weerwil van mijn voornemen, scrolde ik het afgelopen jaar in tweevoud als een bezetene door Magister. Met vier proefwerkweken | x twee, is dus acht op de Schaal van Ouderparticipatie! | en tus...

Wat een drive...

Zoals peuters het woord 'Neeheee!' elke dag stampvoetend bezigen, ligt bij pubers het 'Jahaaa, zohooo...' in  de mond bestorven. Ik heb er thuis twee. Plus een echtgenoot die in stilte hetzelfde denkt | en doet | en dat schiet allemaal niet op natuurlijk. Ik draag het moedig, maar wennen zal het nooit. Draai ik op de avond van terugkomst al minimaal drie wasmachines, de heren in Casa Edison vliegen na de vakantie naar WiFi en PlayStation en vlijen zich vervolgens neer op de bank. En denk ook niet dat ze halverwege kunnen stoppen met een spel op de PS. Ik vraag het weleens, maar wordt dan weggehoond door twee verontwaardigde kinderen. Nog erger is het als ik met de stofzuiger voor de tv langs loop: "Nu ben ik 'dood', omdat jij ervoor stond mam!" Data Anders wordt het als een puber zelf iets wil. Dan komt er ineens een voortvarendheid voor de dag waar je u tegen zegt. Zo had kleine Puber het op zijn heupen met voetbalspullen. Nog voor vertrek slaagd...