Na bijna zes jaar comfortabel in mijn Fiatje 500 moest ik er weer aan geloven: het openbaar vervoer. Een dagelijkse ratrace van opeenvolgende ellende: tram met beslagen ruiten, stinkende medepassagiers, je aansluiting missen en staan in de trein. En, niet te vergeten, een vermaledijde rugzak om al je zooi mee te zeulen.
My bags
Echtgenoot vindt rugzakken leuk. Geen idee waarom. Hij snuffelt de laatste tijd opvallend vaak in de winkels en dat is meestal een voorbode voor een aankoop-in-wording. Met mijn aanstaande ov-horror in het vizier zoekt hij ook al weken driftig mee naar dé leukste rugzak voor mij. Met allemachtig veel praktische insteekvakken. Ik vind ze allemaal 'zonde geld' plus lelijk, dus de aankoop wil nog niet echt vlotten. Met vanochtend een drieluik aan tassen: grote schoudertas (nog steeds te klein voor monsterlijk grote laptop van kantoor), een handtas (nieuw, maar ook daar ging een uitputtende zoektocht aan vooraf) en daarbij nog een losse tas (brood, boek - voor áls ik kon zitten - en een XL cappuccino). Uiteraard was er geen plek en kon ik niet lezen. En ook geen koffie drinken! Ik rolde zweetklotsend de trein uit en vond gelukkig in een van de drie tassen een mini deodorant voor de broodnodige verfrissing.
My baby
Dat klamme zweet brak me trouwens al in de tram uit toen ik direct op de eerste dag vertraging had op de heenreis. Een hinderlijk opgewekte trambestuurder (die normaal gesproken hermetisch van alle communicatie met zijn passagiers afgesloten is) kwam blij-ig zijn hok uit om te melden "dat hij ook geen idee had hoe lang het ging duren. U bent de eerste die het hoort als ik meer weet." Terug was het trouwens ook bal, want de trein kwam later. Vertraginkje... Ik liet mij niet uit het veld slaan en besloot op het station nog een poging te doen om aan een loket - met een mens erachter - een treinabonnement te bemachtigen. "Alleen online te koop mevrouw", antwoordde ze behulpzaam. Online betekent overigens niet dat het automatisch allemaal makkelijker gaat. Je moet verplicht betalen met iDEAL én de automatische incasso aanvinken. Ik dacht: het ligt aan mij dat ik het niet begrijp. Een alleraardigste dame van de NS schaterde hardop met mij mee aan de telefoon: "Ja hahaha, dat is misschien wel wat verwarrend." Aan vriendelijkheid ook hier geen gebrek, maar oooooh wat mis ik mijn cha cha azure baby op vier wielen.
Wat een ellende op de eerste dag OV-en maar het levert wel voedsel voor een mooi verhaal op :-)
BeantwoordenVerwijderen