Doorgaan naar hoofdcontent

De heer zij geprezen...

"Wow. Het lijkt wel alsof ik in de hemel ben." Spruit toonde zich verbaasd in de overtreffende trap. Hij stond in een oase van licht in de badkamer en dat riep kennelijk paradijselijke associaties op. Drie spotjes. Die het állemaal weer deden. Ongekend! Echtgenoot had kennelijk een teken van boven gekregen en wat achterstallige klusjes van woorden naar daden weten om te zetten. Om deze verlichting had ik (nog) niet eens gevraagd. De lampjes in de keuken daarentegen... 

Zin


Echtgenoot en klussen, daar ligt al jaren de duivel tussen. Hij heeft er geen zin in, geen tijd voor (He thinks!) of het irriteert hem niet genoeg. En vooral dat laatste werkt mij erg op de zenuwen. Ik ben nogal snel van ergernis en dito van het aanpakken. En daar moet je in de echtelijke harmonie wel een weg in zien te vinden. Dat steekt erg nauw. Bij een gebiedende overdaad van mijn kant ("Wanneer ga je dit doen!"), zet echtgenoot gelijk zijn hakken in het zand. Als ik mijn softe inslag te veel meeneem in de vraagstelling ("Denk je dat je binnenkort eens kunt kijken naar project x/y/z...?"), is de urgentie lichtjaren verwijderd van zijn to-do lijst. Optie 3: samen. Ach, laten we dat nou niet doen. Je wilt het ook gezellig houden in huis. 

Zen


Gaandeweg zit ik nu op spoor dat ik mijn kaken stijf op elkaar houd en echtgenoot zelf tot inzichten laat komen (moeilijk). Een subtiele hint daar gelaten (uiteraard). Dat betekent wel dat het moment suprême als een bliksemschicht uit de lucht kan komen vallen. Je moet het niet gek vinden als echtgenoot om elf uur 's avonds de gangkast induikt om iets van gereedschap te zoeken en rond middernacht voortvarend aan de slag gaat. Ook moet je je wapenen tegen vertraging (ligt áltijd op de loer bij echtgenoot). Eén ooghoek op een basketbalwedstrijd kan zomaar roet in het eten gooien. Ik hou me - geforceerd - zen vast aan de gedachte: in the end komt het een keer af. En als ik al denk dat het allemaal (te) langzaam gaat, kijk ik gewoon drie afleveringen Help Mijn Is Klusser achter elkaar. Niets zo zalvend als andermans leed.

PS de zes spotjes in de keuken zijn ook gefixt. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.



Reacties

Populaire posts van deze blog

Wachten en wegwezen...

Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse België waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...

Loodzware loodjes...

Met ineens twee pubers op de middelbare was het afgelopen jaar best een dingetje. Voor ons, wel te verstaan. Grote puber ging naar gymnasium 3 en kleine puber sleepte zich vol weerstand naar de brugklas. Waar de oudste altijd stijf staat van de zenuwen, is de jongste geheel gevrijwaard van stress. Juist dat geeft  ons extra kopzorg, maar dit terzijde. Standaard kwam kleine puber vaak opgewekt thuis met zijn perceptie van een toets: Het. Ging. PRI-MA! Die laatste twee vragen; daar had hij jammer genoeg geen tijd meer voor gehad. Bij vraag vier had hij de berekening een beetje | een beetje? | fout. Vraag drie was hij niet helemaal zeker van. En | jemig | vraag zeven was echt belachelijk, want dat was stof die ze niet hadden hoeven leren. Maar, overall: "Het ging dus PRI-MA!" Lol In weerwil van mijn voornemen, scrolde ik het afgelopen jaar in tweevoud als een bezetene door Magister. Met vier proefwerkweken | x twee, is dus acht op de Schaal van Ouderparticipatie! | en tus...

Wat een drive...

Zoals peuters het woord 'Neeheee!' elke dag stampvoetend bezigen, ligt bij pubers het 'Jahaaa, zohooo...' in  de mond bestorven. Ik heb er thuis twee. Plus een echtgenoot die in stilte hetzelfde denkt | en doet | en dat schiet allemaal niet op natuurlijk. Ik draag het moedig, maar wennen zal het nooit. Draai ik op de avond van terugkomst al minimaal drie wasmachines, de heren in Casa Edison vliegen na de vakantie naar WiFi en PlayStation en vlijen zich vervolgens neer op de bank. En denk ook niet dat ze halverwege kunnen stoppen met een spel op de PS. Ik vraag het weleens, maar wordt dan weggehoond door twee verontwaardigde kinderen. Nog erger is het als ik met de stofzuiger voor de tv langs loop: "Nu ben ik 'dood', omdat jij ervoor stond mam!" Data Anders wordt het als een puber zelf iets wil. Dan komt er ineens een voortvarendheid voor de dag waar je u tegen zegt. Zo had kleine Puber het op zijn heupen met voetbalspullen. Nog voor vertrek slaagd...