Doorgaan naar hoofdcontent

Brakkepoot...

Schoorvoetend en vol tegenzin ging ik op mijn oude dag hardlopen. Als beginner natuurlijk op foute schoenen (maar dat ze wel roze waren!) en na 100 meter de tong op de schoenen. Opgejut door een paar fanatiekelingen ging ik het allengs steeds beter doen en leuker vinden. Hoe ouder, hoe gekker... Ik draaide mijn hand niet om | nou, beetje dan | voor een rondje 10 en had voorzichtig mijn ambitie opgeschroefd naar 15 kilometer. Helaas, een scheur in mijn linker meniscus gooit al een jaar roet in het eten. Twaalf maanden later en acht kilo zwaarder vertoont nu ook mijn rechterknie kuren. Nog een brakkepoot dus, in medisch jargon: een 'verticale mediale meniscuslaesie'.


Harlekijn
Het hardlopen mis is echt. Maar die kilo's! Die zitten we me nog het meest in de weg. Een emmer Harlekijn-drop van 7 kilo (een omkoopgeschenk op kantoor) helpt daar niet bij. I know! Belangstellend informeerde dga J van ons Haagse internetbureau naar de uitkomst van mijn tweede knie-onderzoek. Nou scheur dus. Balen joh. Zeker. En al die kilo's. Nee, vertel mij wat. Zo dadelijk tik ik de 100 nog aan. Say no more! Zelf ook worstelend met iets te veel gezelligheid aan zijn lijf, was een half woord natuurlijk genoeg. Hoewel J nog wel zo eerlijk was om te bekennen dat hij zich niet kon verschuilen achter een meniscus met mankementen. Gewoon luiigheid. Terwijl ik hem toch met grote regelmaat loop te jennen dat hij geen taart mag eten bij iedere gewonnen pitch en moet gaan fietsen. Dit terzijde.


Hut
Over dat fietsen. Dat is een optie. Herstel: zou een optie kunnen zijn. Maar vond ik hardlopen vroeger al niks, fietsen vind ik helemaal verschrikkelijk. Volstrekt zinloos. Drie weken per jaar op tv een stel idioten door Frankrijk te moeten zien stoempen | echtgenoot houdt erg van sporten... sport kijken | zelfs dat trek ik niet. Bovendien, van een fietszadel krijg je een zere druif en de enige optie om dit te voorkomen, is een volstrekt niet flatteuze fietsbroek met zeemleer. Überhaupt qua kleding is fietsen kansloos. En dan ook nog een helm op. Mensen, ik kan het gewoon niet. Een blauwe maandag heb ik nog overwogen om te gaan bikram yogaën | mijn outfitjes matchen daarbij | maar telkens als ik er langs fietste, dacht ik: ooooh ja. Daar moet ik ook nog eens naar informeren. Echter, al dat mensenzweet in zo'n opgewarmde hut; ik vind het al gauw stinken. Als minst belastende sport blijft dan alleen zwemmen over. Maar ja, dat badpak... Hoef ik verder niet uit te leggen toch?











Reacties

Populaire posts van deze blog

Wachten en wegwezen...

Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse België waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...

Loodzware loodjes...

Met ineens twee pubers op de middelbare was het afgelopen jaar best een dingetje. Voor ons, wel te verstaan. Grote puber ging naar gymnasium 3 en kleine puber sleepte zich vol weerstand naar de brugklas. Waar de oudste altijd stijf staat van de zenuwen, is de jongste geheel gevrijwaard van stress. Juist dat geeft  ons extra kopzorg, maar dit terzijde. Standaard kwam kleine puber vaak opgewekt thuis met zijn perceptie van een toets: Het. Ging. PRI-MA! Die laatste twee vragen; daar had hij jammer genoeg geen tijd meer voor gehad. Bij vraag vier had hij de berekening een beetje | een beetje? | fout. Vraag drie was hij niet helemaal zeker van. En | jemig | vraag zeven was echt belachelijk, want dat was stof die ze niet hadden hoeven leren. Maar, overall: "Het ging dus PRI-MA!" Lol In weerwil van mijn voornemen, scrolde ik het afgelopen jaar in tweevoud als een bezetene door Magister. Met vier proefwerkweken | x twee, is dus acht op de Schaal van Ouderparticipatie! | en tus...

Wat een drive...

Zoals peuters het woord 'Neeheee!' elke dag stampvoetend bezigen, ligt bij pubers het 'Jahaaa, zohooo...' in  de mond bestorven. Ik heb er thuis twee. Plus een echtgenoot die in stilte hetzelfde denkt | en doet | en dat schiet allemaal niet op natuurlijk. Ik draag het moedig, maar wennen zal het nooit. Draai ik op de avond van terugkomst al minimaal drie wasmachines, de heren in Casa Edison vliegen na de vakantie naar WiFi en PlayStation en vlijen zich vervolgens neer op de bank. En denk ook niet dat ze halverwege kunnen stoppen met een spel op de PS. Ik vraag het weleens, maar wordt dan weggehoond door twee verontwaardigde kinderen. Nog erger is het als ik met de stofzuiger voor de tv langs loop: "Nu ben ik 'dood', omdat jij ervoor stond mam!" Data Anders wordt het als een puber zelf iets wil. Dan komt er ineens een voortvarendheid voor de dag waar je u tegen zegt. Zo had kleine Puber het op zijn heupen met voetbalspullen. Nog voor vertrek slaagd...