Schoorvoetend en vol tegenzin ging ik op mijn oude dag hardlopen. Als beginner natuurlijk op foute schoenen (maar dat ze wel roze waren!) en na 100 meter de tong op de schoenen. Opgejut door een paar fanatiekelingen ging ik het allengs steeds beter doen en leuker vinden. Hoe ouder, hoe gekker... Ik draaide mijn hand niet om | nou, beetje dan | voor een rondje 10 en had voorzichtig mijn ambitie opgeschroefd naar 15 kilometer. Helaas, een scheur in mijn linker meniscus gooit al een jaar roet in het eten. Twaalf maanden later en acht kilo zwaarder vertoont nu ook mijn rechterknie kuren. Nog een brakkepoot dus, in medisch jargon: een 'verticale mediale meniscuslaesie'.
Harlekijn
Het hardlopen mis is echt. Maar die kilo's! Die zitten we me nog het meest in de weg. Een emmer Harlekijn-drop van 7 kilo (een omkoopgeschenk op kantoor) helpt daar niet bij. I know! Belangstellend informeerde dga J van ons Haagse internetbureau naar de uitkomst van mijn tweede knie-onderzoek. Nou scheur dus. Balen joh. Zeker. En al die kilo's. Nee, vertel mij wat. Zo dadelijk tik ik de 100 nog aan. Say no more! Zelf ook worstelend met iets te veel gezelligheid aan zijn lijf, was een half woord natuurlijk genoeg. Hoewel J nog wel zo eerlijk was om te bekennen dat hij zich niet kon verschuilen achter een meniscus met mankementen. Gewoon luiigheid. Terwijl ik hem toch met grote regelmaat loop te jennen dat hij geen taart mag eten bij iedere gewonnen pitch en moet gaan fietsen. Dit terzijde.
Hut
Over dat fietsen. Dat is een optie. Herstel: zou een optie kunnen zijn. Maar vond ik hardlopen vroeger al niks, fietsen vind ik helemaal verschrikkelijk. Volstrekt zinloos. Drie weken per jaar op tv een stel idioten door Frankrijk te moeten zien stoempen | echtgenoot houdt erg vansporten... sport kijken | zelfs dat trek ik niet. Bovendien, van een fietszadel krijg je een zere druif en de enige optie om dit te voorkomen, is een volstrekt niet flatteuze fietsbroek met zeemleer. Überhaupt qua kleding is fietsen kansloos. En dan ook nog een helm op. Mensen, ik kan het gewoon niet. Een blauwe maandag heb ik nog overwogen om te gaan bikram yogaën | mijn outfitjes matchen daarbij | maar telkens als ik er langs fietste, dacht ik: ooooh ja. Daar moet ik ook nog eens naar informeren. Echter, al dat mensenzweet in zo'n opgewarmde hut; ik vind het al gauw stinken. Als minst belastende sport blijft dan alleen zwemmen over. Maar ja, dat badpak... Hoef ik verder niet uit te leggen toch?
Harlekijn
Het hardlopen mis is echt. Maar die kilo's! Die zitten we me nog het meest in de weg. Een emmer Harlekijn-drop van 7 kilo (een omkoopgeschenk op kantoor) helpt daar niet bij. I know! Belangstellend informeerde dga J van ons Haagse internetbureau naar de uitkomst van mijn tweede knie-onderzoek. Nou scheur dus. Balen joh. Zeker. En al die kilo's. Nee, vertel mij wat. Zo dadelijk tik ik de 100 nog aan. Say no more! Zelf ook worstelend met iets te veel gezelligheid aan zijn lijf, was een half woord natuurlijk genoeg. Hoewel J nog wel zo eerlijk was om te bekennen dat hij zich niet kon verschuilen achter een meniscus met mankementen. Gewoon luiigheid. Terwijl ik hem toch met grote regelmaat loop te jennen dat hij geen taart mag eten bij iedere gewonnen pitch en moet gaan fietsen. Dit terzijde.
Hut
Over dat fietsen. Dat is een optie. Herstel: zou een optie kunnen zijn. Maar vond ik hardlopen vroeger al niks, fietsen vind ik helemaal verschrikkelijk. Volstrekt zinloos. Drie weken per jaar op tv een stel idioten door Frankrijk te moeten zien stoempen | echtgenoot houdt erg van
Reacties
Een reactie posten