Een rustig middagje de stad in met het hele gezin is niet altijd de ultieme vorm van ontspanning. Gisteren deden wij weer eens een poging tot deze vorm van gezamenlijke gezelligheid. Allereerst waren Puber en Spruit 'not amused' vanwege de vertrektijd. Pal tijdens de lunch! Kliko & Co beklaagden zich vol drama over het gemis van een boterham | het gemor begon al op weg naar de tram | en in de stad moest er eerst geparkeerd worden om "iets te eten, want we hebben trek". De schijf van vijf opzij gekieperd, gooiden wij een vette rookworst bij ze naar binnen. Dit was een alternatief voor Spruit's voorstel (altijd vol goede ideeën, maar geen benul van geld) om eerst gezellig drie uur bij de Japanner aan te schuiven voor een vijf gangen sushi-lunch. Anyway, na deze food-upload kon er geshopt worden.
niet-leuk en gaat afrekenen. Spruit daarentegen had € 68,34 te besteden en dat biedt allereerst 6.834 potentiële aankoopmomenten. Had hij zojuist een 'die wil ik écht hebben-hoodie' gepast waarvan wij op zoek gingen naar de juiste maat, stond hij al weer achter mijn hakken met een ander outfitje. Of "dit ook leuk is mam?" Eeeh vast wel, maar ik ben nog even bezig met... "Mam! Deze is ook echt ziek gaaf!" Als een ontplofte flipperkast schoot hij de winkel door.
Haast
Het idee is dan dat we allemaal ergens kunnen kijken en dat je van een 13- en 11-jarige inmiddels zou mogen verwachten dat ze ook vijf minuten geduld kunnen opbrengen in jouw winkel. Maar dat denk je dan fout. In de woonwinkel rende ik dus als een wild dier rond, maakte van wannahaves snel een foto om vervolgens bij twee vooruit sprintende kinderen weer aansluiting te zoeken. Beide koters hadden namelijk een missie. En geld. Dat verklaarde de haast. Puber maakte gelukkig snel zijn keuze. Bedenkt vooraf wat hij wil, past 1 exemplaar, leuk/Hoodie
Na een kwartiertje of drie verlieten wij | uitgeput | winkel 1. De gewenste hoodie was er niet in zijn maat, alle andere setjes hadden wij hem uit het hoofd kunnen praten of bleken budgettair onbereikbaar... (dat laatste is niet per se een obstakel voor Spruit). Hoppeta, door naar de volgende winkel. Waar zijn ogen als een magneet naar een paar sneakers werden getrokken (kan hij echt niks aan doen, hier is het DNA van echtgenoot debet aan). De sneakers waren natuurlijk te leuk. Maar ja, die hoodie. Hij kwam met een "briljant" voorstel. Als hij nou beloofde wat vaker een spijkerbroek te dragen (doorn in mijn oog, iedere dag in joggingbroek naar school), dan ging hij die nieuwe schoenen kopen en kon ik die hoodie voor hem bestellen. Hij rekende het even snel voor: ik mocht drie weken zakgeld inhouden (€ 9,-), het restant van zijn rekening gebruiken (na aankoop sneakers nihil) en de rest voor hem betalen. Ik dacht altijd dat een flipperkast om te gokken was, maar ik lees nu dat het een behendigheidsspel is. Ik zie opeens nog veel meer raakvlakken tussen een flipperkast en Spruit.
De eigenaresse van de winkel wilde onze geslepen hond na deze openbare onderhandelingen wel als verkoper in de winkel hebben. "Dan gaan we het wel eerst over mijn salaris hebben", was zijn antwoord.
Reacties
Een reactie posten