Doorgaan naar hoofdcontent

Grijze rat...

Volledig verrast door weer een margedag van Spruit, gooide ik tijdig mijn laptop aan de kant om met hem wat leuks te doen en naar de kapper te gaan. We moesten even wachten op een bejaard echtpaar voor ons. Oma was wat eerder klaar en ging boodschappen doen. Opa kreeg orders om bij de kapper op haar te wachten, anders moest ze hem straks zoeken. Gezellig, dacht de oude baas, even kletsen met de klanten. "Is dat uw kind?" Ik nam een hap lucht om antwoord te geven, maar opa ging door met zijn praatje pot: "Of is het uw kleinkind?" Zo! Lummel. Die was tegen het zere been. Ik wenste hem in stilte staar aan beide ogen en moest de beleefdheid uit mijn tenen trekken.


Zaadje

Gelukkig kon ik even later | terecht! | aan zijn scherpte twijfelen toen hij aan mij vroeg of het vandaag woensdag was. "Woensdag, ja toch?" De opmerking van zijn vrouw om bij de kapper op haar te wachten, bekeek ik met terugwerkende kracht ook in een ander licht. Maar goed, het zaadje twijfel sloeg toch over naar mijn nieuw gekozen haarstrategie. Spuugzat van het verven bij de kapper | papje 1 voor de flanken, potje 2 voor de uitgroei en kloddertje 3 voor de rest | koos ik moedig voor de ik-laat-het-grijs-worden-coupe. Scheelt enorm veel tijd. En geld. Even opperde ik om het gelijk maar helemaal grijs te laten verven, maar de kinderen hoonden die suggestie direct van tafel. "Dan gaan we dus niet meer naast je lopen!" Mij leek het reuzehandig eigenlijk. Ik kreeg alleen koude voeten toen de kapster zei dat ik het dan toch eerst moest laten ontkleuren. Ik vreesde een paarse krans (one step away van wassen-en-watergolven).


Zak

Anyway, dankzij the old dude zit ik nu dus wel in zak en as. Zelf vond ik het beslist hippig. Een grijzende coupe gecombineerd met leuke sneakers, opvallende bril en kleurige lipstick. Tel daar mijn overweldigend bruisende persoonlijkheid bij op hahaha. Maar het lachen is me vandaag wel vergaan. Het knaagt. De komende periode zal ik bij een | zeer select! | aantal vrienden om raad vragen. Je mág eerlijk zijn, maar doe het wel een beetje lief ja. Niet zo ro(a)ttig als die oude duif bij de kapper. Duiven. Niet voor niets vliegende ratten genoemd.




Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Wachten en wegwezen...

Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse België waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...
Een reactie posten
Blog lezen »

Loodzware loodjes...

Met ineens twee pubers op de middelbare was het afgelopen jaar best een dingetje. Voor ons, wel te verstaan. Grote puber ging naar gymnasium 3 en kleine puber sleepte zich vol weerstand naar de brugklas. Waar de oudste altijd stijf staat van de zenuwen, is de jongste geheel gevrijwaard van stress. Juist dat geeft  ons extra kopzorg, maar dit terzijde. Standaard kwam kleine puber vaak opgewekt thuis met zijn perceptie van een toets: Het. Ging. PRI-MA! Die laatste twee vragen; daar had hij jammer genoeg geen tijd meer voor gehad. Bij vraag vier had hij de berekening een beetje | een beetje? | fout. Vraag drie was hij niet helemaal zeker van. En | jemig | vraag zeven was echt belachelijk, want dat was stof die ze niet hadden hoeven leren. Maar, overall: "Het ging dus PRI-MA!" Lol In weerwil van mijn voornemen, scrolde ik het afgelopen jaar in tweevoud als een bezetene door Magister. Met vier proefwerkweken | x twee, is dus acht op de Schaal van Ouderparticipatie! | en tus...
Een reactie posten
Blog lezen »

Wat een drive...

Zoals peuters het woord 'Neeheee!' elke dag stampvoetend bezigen, ligt bij pubers het 'Jahaaa, zohooo...' in  de mond bestorven. Ik heb er thuis twee. Plus een echtgenoot die in stilte hetzelfde denkt | en doet | en dat schiet allemaal niet op natuurlijk. Ik draag het moedig, maar wennen zal het nooit. Draai ik op de avond van terugkomst al minimaal drie wasmachines, de heren in Casa Edison vliegen na de vakantie naar WiFi en PlayStation en vlijen zich vervolgens neer op de bank. En denk ook niet dat ze halverwege kunnen stoppen met een spel op de PS. Ik vraag het weleens, maar wordt dan weggehoond door twee verontwaardigde kinderen. Nog erger is het als ik met de stofzuiger voor de tv langs loop: "Nu ben ik 'dood', omdat jij ervoor stond mam!" Data Anders wordt het als een puber zelf iets wil. Dan komt er ineens een voortvarendheid voor de dag waar je u tegen zegt. Zo had kleine Puber het op zijn heupen met voetbalspullen. Nog voor vertrek slaagd...
Een reactie posten
Blog lezen »