What a World

Aangestoken door zon en gezelligheid het jaar ervoor, meldde ik mij als vrijwilliger aan voor een voetbaltoernooi bij de club van de kinderen. Ik dacht: honderden broodjes smeren, een beetje opruimen en tussendoor nog wat van de wedstrijden zien. Ik werd: poortwachter. Bij het krieken van de dag alle gasten ontvangen bij het hek. Ook leuk. Een beetje benauwd kreeg ik het wel bij het lezen van de 'verplichte toernooisweater'. Sweaters en ik zijn in de regel geen dikke vrienden. Wit In een vorige job kreeg ik ooit een wit (!) exemplaar aangereikt om "actief in te teambuilden jongens!" De ellende begon gelijk met de verkeerde maat (want: te klein). Vanwege mijn 'meisjes' werd het logo daar nogal dubieus uit zijn verband getrokken. Niemand | bi#$*thes | wilde ruilen. De steekzakken zaten vanwege de maat ook op een hele rare plek. Als ik mijn handen er instak, fungeerden ze als een extra bh. Drie dagen ...

Op weg naar huis kwam het verlossende telefoontje. Aardige Jongen 3 van de Mediamarkt meldde monter dat hij alles gefixt had. Ik kon langskomen en dan zou alles "voor u klaarliggen mevrouw." Ik rechtte mijn rug en stapte voor de tweede keer in twee dagen over de gruwel-drempel. Aardige Jongen 3 vloog me nog net niet om de hals, maar "hij had er persoonlijk voor gezorgd dat alles nu goed zou komen." En snel ook, want zijn werkdag eindigde over een half uur. Samenvatting Hij klapte het scherm gedecideerd open. Tik, tik. Klik, klik. Boem: de eerste foutmelding op het scherm. Nog een keer, tik, tik. Klik, klik. Collega erbij. Gelukt, we kwamen op scherm twee. Of ik mijn... Tuurlijk, hier heb je mijn bankpas. Ja hoor, 1 cent pinnen. Mijn ID-kaart. Jahaaa, die verloopt op 27 juni. Hier tekenen? Tuurlijk, ik ben pro in handtekeningen zetten. Volgende actie: scannen. Error. Nog een keer. Error. Error. Dat herhaalde zich een paar keer, andere scanner dan maar. Toen ook da...

Nou, een beetje lijp moet je wel zijn om op vrijwillige basis de plaatselijke Mediamarkt te betreden. Bij voorkeur loop ik er met een grote boog omheen. Op gadget-echtgenoot oefent de winkel wel een grote aantrekkingskracht uit, dus ik stuurde hem met plezier op pad om het mobiele abonnement van Puber te verlengen. Ging niet. Ik had het twee jaar geleden op mijn naam afgesloten en dat vereiste mijn aanwezigheid, met ID- en bankpas. Hallelujah, daar gingen we. Aangenaam verrast dat het een keer niet idioot druk was en ik gelijk een verkoper in zijn kraag kon vatten, dacht ik dit varkentje snel te kunnen wassen. Verlengen Think again! Aardige Jongen 1 ging gelijk aan de slag. Dat wel. Maar nadat hij hardnekkig mijn nummer bleef invoeren | abonnement verlengen niet mogelijk | én met het verkeerde toestel aan kwam lopen, besloot Aardige Jongen 2 het klanttraject van hem over te nemen. Ook hij had de intentie om mij te willen helpen. En snel ook. Hij zag aan mijn kop waarschijnlijk ...

Ziezo, de derde proefwerkweek zit er weer op. Deze keer met een minimum aan stress voor ons. Puber was namelijk van strategie veranderd. Ineens. Blinde ijver had plaatsgemaakt voor bewuste luiheid. Hij wilde weleens testen wat hij met minimale inspanningen nog aan redelijke cijfers bij elkaar kon harken. Overhoren hoefde ook amper, hij meende alles wel te kennen. "Zonde", riep ik nog. Hij stond er zo goed voor. Maar goed, in het kader van 'laat los' liet ik het met tegenzin gaan.    Véél Het begon gelijk met Grieks. Kort samengevat: drama. Het was natuurlijk "achterlijk moeilijk en ook véél te veel!" Het vertaalstuk was al helemaal niet te doen en ja, dat telde nou net het zwaarst. Wat op zichzelf ook al stom was, vond hij. En niemand had het afgekregen, benadrukte hij nog maar eens zijn eigen gelijk. Het feit dat hij deze taal gelijk uit zijn pakket kiepert zodra het kan, verhoogt zijn motivatiefactor ook niet. Afijn, dat werd dus een 4,4. In de tussenti...

Vooruitlopend op nostalgische gedachtes besloot ik een jaar of twee geleden te gaan bloggen. Over én voor mijn bloedjes. Wat zou het leuk zijn als mijn kuikens bij het verlaten van het nest wat pennenstreken uit hun jeugd zouden meekrijgen. Ze zouden me overladen met knuffels en bedankjes voor al deze ijver. Dacht ik. Daar dreigt toch een flinke kink in de kabel aangezien Puber en Spruit bij alles argwanend vragen of "dit in een blog komt?" De vraag impliceert NEE, als het aan hen ligt.  Leuk Foto's, ook zo leuk, zijn al helemaal uit den boze. Als ik nog maar net mijn telefoon gepakt heb, word ik al vermanend toegesproken dat er "niets! op Facebook of Instagram" gepost mag worden. Genoodzaakt tot clandestiene methodes probeerde ik een tijdje ongemerkt foto's van ze te maken |  ik heb legio kiekjes van twee kinderen die hun gezicht afschermen  | maar erg succesvol was die strategie niet. Ik moet ook niet te opvallend vragen wat voor grappige opmerking ze no...