Vooruitlopend op nostalgische gedachtes besloot ik een jaar of twee geleden te gaan bloggen. Over én voor mijn bloedjes. Wat zou het leuk zijn als mijn kuikens bij het verlaten van het nest wat pennenstreken uit hun jeugd zouden meekrijgen. Ze zouden me overladen met knuffels en bedankjes voor al deze ijver. Dacht ik. Daar dreigt toch een flinke kink in de kabel aangezien Puber en Spruit bij alles argwanend vragen of "dit in een blog komt?" De vraag impliceert NEE, als het aan hen ligt.
Leuk
Foto's, ook zo leuk, zijn al helemaal uit den boze. Als ik nog maar net mijn telefoon gepakt heb, word ik al vermanend toegesproken dat er "niets! op Facebook of Instagram" gepost mag worden. Genoodzaakt tot clandestiene methodes probeerde ik een tijdje ongemerkt foto's van ze te maken | ik heb legio kiekjes van twee kinderen die hun gezicht afschermen | maar erg succesvol was die strategie niet. Ik moet ook niet te opvallend vragen wat voor grappige opmerking ze nou weer in de klas hebben gemaakt. Ze ruiken bloed! Mijn blogs zijn best leuk, als 'tijdverdrijf', mits ze er niet zelf onderwerp van zijn.
Lief
En dat terwijl er toch dagelijks zo veel voer is over lief & leed met twee opgroeiende koters. Afgelopen weekend verzuchtte ik voor de zoveelste keer tegen echtgenoot dat het nu echt tijd werd om de viezige vlasharen van Pubers gezicht te scheren. De enige reden dat ik niet allang zelf het scheermes er langs had getrokken, was dat ik dit een vader-zoon-momentje vond. Mijn handen jeukten, maar ik ken mijn plek. Echter, een dwars hoofd en dito humeur met pukkels én vlasharen; het werd een groezelig geheel. Na weken van verzet mocht dan eindelijk het scheerapparaat er langs. Gut, het kind knapte er zienderogen van op. Vond ik. En wou dat graag vastgelegd hebben met de lens. Mocht niet. Nu ze beide de halve wereld volgen op Instagram | ook hun moeder | kan ik dat dus niet meer stiekem doen. Zo jammer. Gelukkig vinden ze lezen allebei "vrij zinloos" en volgen ze mijn blogs niet.
Leuk
Foto's, ook zo leuk, zijn al helemaal uit den boze. Als ik nog maar net mijn telefoon gepakt heb, word ik al vermanend toegesproken dat er "niets! op Facebook of Instagram" gepost mag worden. Genoodzaakt tot clandestiene methodes probeerde ik een tijdje ongemerkt foto's van ze te maken | ik heb legio kiekjes van twee kinderen die hun gezicht afschermen | maar erg succesvol was die strategie niet. Ik moet ook niet te opvallend vragen wat voor grappige opmerking ze nou weer in de klas hebben gemaakt. Ze ruiken bloed! Mijn blogs zijn best leuk, als 'tijdverdrijf', mits ze er niet zelf onderwerp van zijn.
Lief
En dat terwijl er toch dagelijks zo veel voer is over lief & leed met twee opgroeiende koters. Afgelopen weekend verzuchtte ik voor de zoveelste keer tegen echtgenoot dat het nu echt tijd werd om de viezige vlasharen van Pubers gezicht te scheren. De enige reden dat ik niet allang zelf het scheermes er langs had getrokken, was dat ik dit een vader-zoon-momentje vond. Mijn handen jeukten, maar ik ken mijn plek. Echter, een dwars hoofd en dito humeur met pukkels én vlasharen; het werd een groezelig geheel. Na weken van verzet mocht dan eindelijk het scheerapparaat er langs. Gut, het kind knapte er zienderogen van op. Vond ik. En wou dat graag vastgelegd hebben met de lens. Mocht niet. Nu ze beide de halve wereld volgen op Instagram | ook hun moeder | kan ik dat dus niet meer stiekem doen. Zo jammer. Gelukkig vinden ze lezen allebei "vrij zinloos" en volgen ze mijn blogs niet.
Reacties
Een reactie posten