Aangestoken door zon en gezelligheid het jaar ervoor, meldde ik mij als vrijwilliger aan voor een voetbaltoernooi bij de club van de kinderen. Ik dacht: honderden broodjes smeren, een beetje opruimen en tussendoor nog wat van de wedstrijden zien. Ik werd: poortwachter. Bij het krieken van de dag alle gasten ontvangen bij het hek. Ook leuk. Een beetje benauwd kreeg ik het wel bij het lezen van de 'verplichte toernooisweater'. Sweaters en ik zijn in de regel geen dikke vrienden.
Wit
In een vorige job kreeg ik ooit een wit (!) exemplaar aangereikt om "actief in te teambuilden jongens!" De ellende begon gelijk met de verkeerde maat (want: te klein). Vanwege mijn 'meisjes' werd het logo daar nogal dubieus uit zijn verband getrokken. Niemand | bi#$*thes | wilde ruilen. De steekzakken zaten vanwege de maat ook op een hele rare plek. Als ik mijn handen er instak, fungeerden ze als een extra bh. Drie dagen lang sjokte ik doodongelukkig van de ene teamactiviteit naar de andere. Niet dragen was geen optie | wel geprobeerd natuurlijk | een paar teambuilding-beulen maanden mij meteen het witte gedrocht te dragen. Gelukkig is er geen belastend bewijsmateriaal, maar dat zou nu wel anders zijn (want zoontje bekende voetballer zou ook komen). Vooruitlopend op het toernooi informeerde ik dus voorzichtig of ik "een grotere maat" kon krijgen. Ik kreeg geen antwoord.
Geel
Groot was mijn opluchting toen ik in plaats van de gehate sweater een regenjack kreeg. Weliswaar geel, maar met een rits die niet dicht hoefde. Ik had er immers nog drie lagen onder, omdat de weergoden hadden besloten Pasen kouder dan Kerst te laten zijn. Desalniettemin, in deze vierlaagse constructie begroette ik iedereen opgewekt bij het hek. Later op de dag meldde de bekende ex-voetballer zich op het terrein om naar zijn zoontje te kijken. Alles en iedereen ging met hem op de foto | zelfs Puber moest en zou | en ook de lokale media waren uitgerukt. Met als resultaat een leuke reportage op tv. Mooie exposure voor het toernooi en de club, dacht ik nagenietend. Maar wacht eens even... Wie was die grote gele plastic Pino daar op de tribune? Koekoek. Bij een volgend toernooi wil ik heus nog een keer als vrolijke vogel bij het hek staan, maar dan wel graag in volledige vermomming. Een eigen club-Storky dus. Ik zie ook ineens een win-win: én warm, én onherkenbaar.
Wit
In een vorige job kreeg ik ooit een wit (!) exemplaar aangereikt om "actief in te teambuilden jongens!" De ellende begon gelijk met de verkeerde maat (want: te klein). Vanwege mijn 'meisjes' werd het logo daar nogal dubieus uit zijn verband getrokken. Niemand | bi#$*thes | wilde ruilen. De steekzakken zaten vanwege de maat ook op een hele rare plek. Als ik mijn handen er instak, fungeerden ze als een extra bh. Drie dagen lang sjokte ik doodongelukkig van de ene teamactiviteit naar de andere. Niet dragen was geen optie | wel geprobeerd natuurlijk | een paar teambuilding-beulen maanden mij meteen het witte gedrocht te dragen. Gelukkig is er geen belastend bewijsmateriaal, maar dat zou nu wel anders zijn (want zoontje bekende voetballer zou ook komen). Vooruitlopend op het toernooi informeerde ik dus voorzichtig of ik "een grotere maat" kon krijgen. Ik kreeg geen antwoord.
Geel
Groot was mijn opluchting toen ik in plaats van de gehate sweater een regenjack kreeg. Weliswaar geel, maar met een rits die niet dicht hoefde. Ik had er immers nog drie lagen onder, omdat de weergoden hadden besloten Pasen kouder dan Kerst te laten zijn. Desalniettemin, in deze vierlaagse constructie begroette ik iedereen opgewekt bij het hek. Later op de dag meldde de bekende ex-voetballer zich op het terrein om naar zijn zoontje te kijken. Alles en iedereen ging met hem op de foto | zelfs Puber moest en zou | en ook de lokale media waren uitgerukt. Met als resultaat een leuke reportage op tv. Mooie exposure voor het toernooi en de club, dacht ik nagenietend. Maar wacht eens even... Wie was die grote gele plastic Pino daar op de tribune? Koekoek. Bij een volgend toernooi wil ik heus nog een keer als vrolijke vogel bij het hek staan, maar dan wel graag in volledige vermomming. Een eigen club-Storky dus. Ik zie ook ineens een win-win: én warm, én onherkenbaar.
Reacties
Een reactie posten