Doorgaan naar hoofdcontent

Plastic Pino in geel...

Aangestoken door zon en gezelligheid het jaar ervoor, meldde ik mij als vrijwilliger aan voor een voetbaltoernooi bij de club van de kinderen. Ik dacht: honderden broodjes smeren, een beetje opruimen en tussendoor nog wat van de wedstrijden zien. Ik werd: poortwachter. Bij het krieken van de dag alle gasten ontvangen bij het hek. Ook leuk. Een beetje benauwd kreeg ik het wel bij het lezen van de 'verplichte toernooisweater'. Sweaters en ik zijn in de regel geen dikke vrienden.


Wit


In een vorige job kreeg ik ooit een wit (!) exemplaar aangereikt om "actief in te teambuilden jongens!" De ellende begon gelijk met de verkeerde maat (want: te klein). Vanwege mijn 'meisjes' werd het logo daar nogal dubieus uit zijn verband getrokken. Niemand | bi#$*thes | wilde ruilen. De steekzakken zaten vanwege de maat ook op een hele rare plek. Als ik mijn handen er instak, fungeerden ze als een extra bh. Drie dagen lang sjokte ik doodongelukkig van de ene teamactiviteit naar de andere. Niet dragen was geen optie | wel geprobeerd natuurlijk | een paar teambuilding-beulen maanden mij meteen het witte gedrocht te dragen. Gelukkig is er geen belastend bewijsmateriaal, maar dat zou nu wel anders zijn (want zoontje bekende voetballer zou ook komen). Vooruitlopend op het toernooi informeerde ik dus voorzichtig of ik "een grotere maat" kon krijgen. Ik kreeg geen antwoord.


Geel


Groot was mijn opluchting toen ik in plaats van de gehate sweater een regenjack kreeg. Weliswaar geel, maar met een rits die niet dicht hoefde. Ik had er immers nog drie lagen onder, omdat de weergoden hadden besloten Pasen kouder dan Kerst te laten zijn. Desalniettemin, in deze vierlaagse constructie begroette ik iedereen opgewekt bij het hek. Later op de dag meldde de bekende ex-voetballer zich op het terrein om naar zijn zoontje te kijken. Alles en iedereen ging met hem op de foto | zelfs Puber moest en zou | en ook de lokale media waren uitgerukt. Met als resultaat een leuke reportage op tv. Mooie exposure voor het toernooi en de club, dacht ik nagenietend. Maar wacht eens even... Wie was die grote gele plastic Pino daar op de tribune? Koekoek. Bij een volgend toernooi wil ik heus nog een keer als vrolijke vogel bij het hek staan, maar dan wel graag in volledige vermomming. Een eigen club-Storky dus. Ik zie ook ineens een win-win: én warm, én onherkenbaar.













Reacties

Populaire posts van deze blog

Wachten en wegwezen...

Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse België waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...

Loodzware loodjes...

Met ineens twee pubers op de middelbare was het afgelopen jaar best een dingetje. Voor ons, wel te verstaan. Grote puber ging naar gymnasium 3 en kleine puber sleepte zich vol weerstand naar de brugklas. Waar de oudste altijd stijf staat van de zenuwen, is de jongste geheel gevrijwaard van stress. Juist dat geeft  ons extra kopzorg, maar dit terzijde. Standaard kwam kleine puber vaak opgewekt thuis met zijn perceptie van een toets: Het. Ging. PRI-MA! Die laatste twee vragen; daar had hij jammer genoeg geen tijd meer voor gehad. Bij vraag vier had hij de berekening een beetje | een beetje? | fout. Vraag drie was hij niet helemaal zeker van. En | jemig | vraag zeven was echt belachelijk, want dat was stof die ze niet hadden hoeven leren. Maar, overall: "Het ging dus PRI-MA!" Lol In weerwil van mijn voornemen, scrolde ik het afgelopen jaar in tweevoud als een bezetene door Magister. Met vier proefwerkweken | x twee, is dus acht op de Schaal van Ouderparticipatie! | en tus...

Wat een drive...

Zoals peuters het woord 'Neeheee!' elke dag stampvoetend bezigen, ligt bij pubers het 'Jahaaa, zohooo...' in  de mond bestorven. Ik heb er thuis twee. Plus een echtgenoot die in stilte hetzelfde denkt | en doet | en dat schiet allemaal niet op natuurlijk. Ik draag het moedig, maar wennen zal het nooit. Draai ik op de avond van terugkomst al minimaal drie wasmachines, de heren in Casa Edison vliegen na de vakantie naar WiFi en PlayStation en vlijen zich vervolgens neer op de bank. En denk ook niet dat ze halverwege kunnen stoppen met een spel op de PS. Ik vraag het weleens, maar wordt dan weggehoond door twee verontwaardigde kinderen. Nog erger is het als ik met de stofzuiger voor de tv langs loop: "Nu ben ik 'dood', omdat jij ervoor stond mam!" Data Anders wordt het als een puber zelf iets wil. Dan komt er ineens een voortvarendheid voor de dag waar je u tegen zegt. Zo had kleine Puber het op zijn heupen met voetbalspullen. Nog voor vertrek slaagd...