Doorgaan naar hoofdcontent

Pleuâht op...

Met grote regelmaat duik ik bedompte hallen en stinkende winkeltjes in om mijn kringloophart op te halen. Wat dat betreft is Den Haag een mekka, want op elke hoek van de straat word ik als een magneet naar de tweedehands spullen gezogen. Voor weinig de leukste dingen: dat is de essentie. Zo is mijn gele jurkje van Kyra & Co voor vier euro een echte eyecatcher. Een aankoop die alleen nog overtroffen werd door een Sandwich-tuniek voor drie euro. Qua prijs dan. Want het absolute topstuk van 2019 is nu al het | boterzachte | leren jack van Gerry Weber voor 17 euro. Gekocht bij het Leger des Heils. Ik bedoel maar: het 'goud' van de circulaire economie ligt overal. 

Prijs

Maar goed. Om deze schatten te vinden, moet je wel veel geduld hebben en | nog meer | tijd investeren. Negen van de tien keer loop je voor niks naar binnen en vliegt de nutteloze rotzooi je naar de strot. En je moet in de basis ook niet 'smetvrezerig' zijn, want de muffigheid komt als een muur op je af. Het eerste wat ik thuis doe is mijn handelswaar door de Robijn heentrekken en dan is er niks aan het handje. Ik leef nog steeds. Los van geduld en tijd is er nog een derde kernkwaliteit waar een doorgewinterde kringloper voor leeft: de prijs. Sommige kringloopwinkels plakken op een ranzig afgedragen Hema-hemd rustig een bedrag dat in de buurt komt van de originele verkoopprijs. Dan is de lol er natuurlijk snel af. Een keer (!) heb ik het aangedurfd om de sticker eraf te krabben en bij de kassa te vragen wat ik moest betalen. Het was ineens tien euro goedkoper. Mag niet. Weet ik. Maar het moet wel leuk blijven. Oudste Puber schaamt zich tot op de dag van vandaag nog steeds voor deze actie overigens.

Plastic

Goed. Blijft over dat je bij de kassa nog kunt gaan onderhandelen. Vind ik moeilijk. Meestal betaal ik maar gelijk wat ervoor gevraagd wordt of zet ik alles terug in het rek. Na vandaag durf ik trouwens helemaal niet meer in discussie te gaan over duur of goedkoop. Ik liep scharrelend langs alle rekken toen ik het klaaggesprek tussen de twee verkopers opving. De dag ging veel te langzaam en "ik ken auk nie naar de auvâhkant, want dan gaan me enkelband af." Oh...? Ik drentelde nog wat rond en vroeg hem uiteindelijk wat ik voor twee koffiekopjes moest betalen. Viel nog alleszins mee, maar vragen om korting leek me beter van niet. Intussen beet hij de vorige klant verbaal ook nog even aan stukken. "Ze wâh un tassie, maah die heppik nie." Was de klant het niet mee eens. Maar de kringloopverkoper-met-enkelband was 'king in the house': "Pleuâht op!" Ik heb blind betaald en was blij dat ik mijn eigen tas mee had. 
Vangst van vorige week: 1 euro.


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Wachten en wegwezen...

Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse België waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...
Een reactie posten
Blog lezen »

Loodzware loodjes...

Met ineens twee pubers op de middelbare was het afgelopen jaar best een dingetje. Voor ons, wel te verstaan. Grote puber ging naar gymnasium 3 en kleine puber sleepte zich vol weerstand naar de brugklas. Waar de oudste altijd stijf staat van de zenuwen, is de jongste geheel gevrijwaard van stress. Juist dat geeft  ons extra kopzorg, maar dit terzijde. Standaard kwam kleine puber vaak opgewekt thuis met zijn perceptie van een toets: Het. Ging. PRI-MA! Die laatste twee vragen; daar had hij jammer genoeg geen tijd meer voor gehad. Bij vraag vier had hij de berekening een beetje | een beetje? | fout. Vraag drie was hij niet helemaal zeker van. En | jemig | vraag zeven was echt belachelijk, want dat was stof die ze niet hadden hoeven leren. Maar, overall: "Het ging dus PRI-MA!" Lol In weerwil van mijn voornemen, scrolde ik het afgelopen jaar in tweevoud als een bezetene door Magister. Met vier proefwerkweken | x twee, is dus acht op de Schaal van Ouderparticipatie! | en tus...
Een reactie posten
Blog lezen »

Wat een drive...

Zoals peuters het woord 'Neeheee!' elke dag stampvoetend bezigen, ligt bij pubers het 'Jahaaa, zohooo...' in  de mond bestorven. Ik heb er thuis twee. Plus een echtgenoot die in stilte hetzelfde denkt | en doet | en dat schiet allemaal niet op natuurlijk. Ik draag het moedig, maar wennen zal het nooit. Draai ik op de avond van terugkomst al minimaal drie wasmachines, de heren in Casa Edison vliegen na de vakantie naar WiFi en PlayStation en vlijen zich vervolgens neer op de bank. En denk ook niet dat ze halverwege kunnen stoppen met een spel op de PS. Ik vraag het weleens, maar wordt dan weggehoond door twee verontwaardigde kinderen. Nog erger is het als ik met de stofzuiger voor de tv langs loop: "Nu ben ik 'dood', omdat jij ervoor stond mam!" Data Anders wordt het als een puber zelf iets wil. Dan komt er ineens een voortvarendheid voor de dag waar je u tegen zegt. Zo had kleine Puber het op zijn heupen met voetbalspullen. Nog voor vertrek slaagd...
Een reactie posten
Blog lezen »