In de week dat de oudste Puber een paar dagen in Parijs vertoefde, had kleine Puber thuis het rijk alleen. Concreet: onbeperkt toegang tot de PlayStation, zappen langs alle favoriete tv-zenders tot je een ons weegt en uren ongestoord op de bank liggen. Dat slome gedrag van hem betekent overigens niet dat wij dan rust hebben, want kleine Puber ging later die week ook een dagje naar het buitenland. Duitsland om precies te zijn en daar moest het nodige voor in gang gezet worden. Ineens. Op zijn verlanglijst bovenaan stonden Apple EarPods. Die zou ik later dit jaar voor hem kopen in Amerika met de dollars die hij van opa had gekregen. Echter, de eendaagse schoolreis bepaalde dat haast geboden was. Want wat moet je anders al die uren dat je in de bus zit?
We gingen overstag. Wat inhield dat ik op het NS-station de dollars ging omwisselen en Echtgenoot beloofde om op de donderdag voor de schoolreis samen met hem de oortjes te gaan kopen. Zoveel dagen geduld bleek onmogelijk en woensdag belde hij uit de stad | met een been in de Apple-store | dat hij ze nu ging kopen en de aanvulling dat "papa het goed vond". Als hij ergens gehaaid in is, dan is het wel precies weten wie hij waarvoor belt. Even later rinkelde mijn telefoon weer. Of ik nog even vijf euro kon overmaken, wat ik zonder nadenken direct deed. Verdorie, dacht ik, hij had toch genoeg geld? De check die ik daarna op zijn banksaldo deed, leerde mij dat ik te snel gehandeld had. Hij mocht snoep kopen voor de schoolreis en dat "moest echt bij Jamin!" De smiecht had daar voor vijftien euro een megamix van suikerellende gekocht en kwam nu geld te kort voor zijn oortjes. Ik had hem natuurlijk moeten laten bloeden voor deze actie, maar ik had het resterende bedrag al gestort en binnen twee minuten waren de oortjes aangeschaft. Altijd sloom als dikke stront in een trechter, maar niet als het nodig is.
Thuis volgde een pedagogisch verantwoord gesprek met een kind vol spijt. Nee, het was inderdaad niet handig. En zoveel snoep had ook niet gehoeven natuurlijk, maar "je snapt toch zeker ook wel dat ik bij de Jamin helemaal blij word?" Afijn, na een uur bakkeleien had ik mijn zegje gedaan, de zak snoep gehalveerd, kleine Puber begreep alles en accepteerde zijn straf: een lijst waar de komende dertig keer een nee op aangekruist moet worden voor alles wat hij vraagt. Uurtje later... | hardleers | Of hij zijn nieuwe oortjes mee mocht nemen naar de training. Nee! "Maar de deur van de kleedkamer gaat op slot." Welk deel heb je niet begrepen? Zet deze maar op je lijst. Zuchtend vinkte hij zijn eerste nee af. Oortjes niet mee naar voetbaltraining. Aan de vooravond van zijn schoolreis kreeg hij een klein beetje geld mee (stond op de lijst van school, dus dan doen we dat) met de wijze raad dat het niet allemaal uitgegeven hoefde te worden. Nee, tuurlijk niet! Hij zou er echt heel verantwoord mee omgaan. Dat bleek: hij kwam thuis met een verdubbeld bedrag. "Ja, ze vroegen wie er wou zingen in de bus. Nou, dat heb ik maar gedaan en daarna heeft iedereen me geld gegeven." Die vijf euro heeft hij terugbetaald en over de rest heb ik niks te vertellen. Vindt hij. En van welke kant ik het ook bekijk: ik kan er geen speld tussen krijgen.
Sloom
We gingen overstag. Wat inhield dat ik op het NS-station de dollars ging omwisselen en Echtgenoot beloofde om op de donderdag voor de schoolreis samen met hem de oortjes te gaan kopen. Zoveel dagen geduld bleek onmogelijk en woensdag belde hij uit de stad | met een been in de Apple-store | dat hij ze nu ging kopen en de aanvulling dat "papa het goed vond". Als hij ergens gehaaid in is, dan is het wel precies weten wie hij waarvoor belt. Even later rinkelde mijn telefoon weer. Of ik nog even vijf euro kon overmaken, wat ik zonder nadenken direct deed. Verdorie, dacht ik, hij had toch genoeg geld? De check die ik daarna op zijn banksaldo deed, leerde mij dat ik te snel gehandeld had. Hij mocht snoep kopen voor de schoolreis en dat "moest echt bij Jamin!" De smiecht had daar voor vijftien euro een megamix van suikerellende gekocht en kwam nu geld te kort voor zijn oortjes. Ik had hem natuurlijk moeten laten bloeden voor deze actie, maar ik had het resterende bedrag al gestort en binnen twee minuten waren de oortjes aangeschaft. Altijd sloom als dikke stront in een trechter, maar niet als het nodig is.
Spijt
Thuis volgde een pedagogisch verantwoord gesprek met een kind vol spijt. Nee, het was inderdaad niet handig. En zoveel snoep had ook niet gehoeven natuurlijk, maar "je snapt toch zeker ook wel dat ik bij de Jamin helemaal blij word?" Afijn, na een uur bakkeleien had ik mijn zegje gedaan, de zak snoep gehalveerd, kleine Puber begreep alles en accepteerde zijn straf: een lijst waar de komende dertig keer een nee op aangekruist moet worden voor alles wat hij vraagt. Uurtje later... | hardleers | Of hij zijn nieuwe oortjes mee mocht nemen naar de training. Nee! "Maar de deur van de kleedkamer gaat op slot." Welk deel heb je niet begrepen? Zet deze maar op je lijst. Zuchtend vinkte hij zijn eerste nee af. Oortjes niet mee naar voetbaltraining. Aan de vooravond van zijn schoolreis kreeg hij een klein beetje geld mee (stond op de lijst van school, dus dan doen we dat) met de wijze raad dat het niet allemaal uitgegeven hoefde te worden. Nee, tuurlijk niet! Hij zou er echt heel verantwoord mee omgaan. Dat bleek: hij kwam thuis met een verdubbeld bedrag. "Ja, ze vroegen wie er wou zingen in de bus. Nou, dat heb ik maar gedaan en daarna heeft iedereen me geld gegeven." Die vijf euro heeft hij terugbetaald en over de rest heb ik niks te vertellen. Vindt hij. En van welke kant ik het ook bekijk: ik kan er geen speld tussen krijgen.
Reacties
Een reactie posten