Doorgaan naar hoofdcontent

Onnozelheid...

Het wisselt. De ene dag ben ik blij dat ik een aantal 'to-do's' van de lijst kan schrappen, de andere keer word ik overvallen door een verlammende boosheid over de onnozelheid van loketmensen die | ongetwijfeld | hun best doen, maar mij vooral vermoeien met zinloze vragen. Wat ik aan het doen ben? De administratie na het overlijden van mijn vader. Verdeeld in twee categorieën: waar je geld van krijgt - miraculeus regelt dit zich vanzelf, geldkranen gaan automatisch dicht - en waar je geld aan moet betalen. Dit laatste mag je zelf doen. Tegen de tijd dat ik er een blog over kan schrijven, heb ik de lol van sommige zaken alweer in de vingers en kan ik denken: de wereld is gek, het ligt écht niet aan mij. 


Opzeggen


Zo had mijn vader een abonnement op de Quest. Prima, opzeggen dus. Mail met abonneenummer en de naam van mijn vader met het verzoek het abonnement te beëindigen. Hop, naar de archiefbak met status 'in behandeling' en door. Maar nee. Klantenservice-dame mailde een dag later terug. Natuurlijk wou ze het abonnement stopzetten, maar eerst had ze nog wat gegevens nodig... Abonneenummer, naam, adres, woonplaats en telefoon. Het zijn dit soort dingen die energie vreten. Het abonneenummer stond al in mijn mail (!) en als je dat invoert in je administratie stomme muts, dan héb je alle gegevens. En hoezo zijn telefoonnummer? Wou je hem nog gaan bellen dan? Soms wacht ik even met het beantwoorden van zo'n mail. Beter...


Overschrijven


Kenteken auto overschrijven. Kan niet overal, je moet naar een vestiging met geïnstrueerd personeel (lees: die weten wat ze moeten doen). Ter plekke: nee mevrouw, dat kan niet want u hebt een overschrijvingscode nodig. Alle mappen nageplozen en natuurlijk: geen code. RDW gebeld. Na een beschrijving van de papieren die ik had, mopperde de RDW-mevrouw op de kentekenloket-jongen dat hij de auto gewoon had kunnen overschrijven. Want, zei ze, uw vader had als een van de weinigen alle papieren nog bij elkaar. Nu moet ik er wéér voor terug. Je snapt, liever handel ik alles online af. Gelukkig kon dat bij de OV-chipkaart van mijn vader wel. Noodzakelijk daarvoor was alleen wel het openen van een Closure-account. Oké denk je dan, als dat de route is. Account geopend, gegevens ingevoerd om vervolgens op de laatste pagina uit te komen bij iDeal. Ik vind het niet erg om te moeten betalen, maar zet dat er gewoon even bij mensen. Dan kan ik er altijd nog voor kiezen om 25 minuten in de wachtstand aan de telefoon te hangen. Gelukkig zijn er ook mensen en bedrijven die wel snel handelen en snappen dat je zo kort na het overlijden verdriet hebt, moe bent en als een berg opziet tegen de stapels administratie. En dat je de humor niet alle dagen op straat ziet liggen.


Reacties

Populaire posts van deze blog

Wachten en wegwezen...

Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse België waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...

Loodzware loodjes...

Met ineens twee pubers op de middelbare was het afgelopen jaar best een dingetje. Voor ons, wel te verstaan. Grote puber ging naar gymnasium 3 en kleine puber sleepte zich vol weerstand naar de brugklas. Waar de oudste altijd stijf staat van de zenuwen, is de jongste geheel gevrijwaard van stress. Juist dat geeft  ons extra kopzorg, maar dit terzijde. Standaard kwam kleine puber vaak opgewekt thuis met zijn perceptie van een toets: Het. Ging. PRI-MA! Die laatste twee vragen; daar had hij jammer genoeg geen tijd meer voor gehad. Bij vraag vier had hij de berekening een beetje | een beetje? | fout. Vraag drie was hij niet helemaal zeker van. En | jemig | vraag zeven was echt belachelijk, want dat was stof die ze niet hadden hoeven leren. Maar, overall: "Het ging dus PRI-MA!" Lol In weerwil van mijn voornemen, scrolde ik het afgelopen jaar in tweevoud als een bezetene door Magister. Met vier proefwerkweken | x twee, is dus acht op de Schaal van Ouderparticipatie! | en tus...

Wat een drive...

Zoals peuters het woord 'Neeheee!' elke dag stampvoetend bezigen, ligt bij pubers het 'Jahaaa, zohooo...' in  de mond bestorven. Ik heb er thuis twee. Plus een echtgenoot die in stilte hetzelfde denkt | en doet | en dat schiet allemaal niet op natuurlijk. Ik draag het moedig, maar wennen zal het nooit. Draai ik op de avond van terugkomst al minimaal drie wasmachines, de heren in Casa Edison vliegen na de vakantie naar WiFi en PlayStation en vlijen zich vervolgens neer op de bank. En denk ook niet dat ze halverwege kunnen stoppen met een spel op de PS. Ik vraag het weleens, maar wordt dan weggehoond door twee verontwaardigde kinderen. Nog erger is het als ik met de stofzuiger voor de tv langs loop: "Nu ben ik 'dood', omdat jij ervoor stond mam!" Data Anders wordt het als een puber zelf iets wil. Dan komt er ineens een voortvarendheid voor de dag waar je u tegen zegt. Zo had kleine Puber het op zijn heupen met voetbalspullen. Nog voor vertrek slaagd...