Doorgaan naar hoofdcontent

Tuinsnuifpauze...

Drie keer knipperen en mijn woonkamer was getransformeerd naar quarantaineschool annex kantoorgebouw. Dat begon me een beetje op de zenuwen te werken. De ene Puber aan de keukentafel, de andere in de serre en ik als kop van jut er tussenin. Tikkend en ‘teamsend’ kreeg ik van de kleine Puber veel updates over zijn voortgang. Waar ik het nut niet van inzag, maar het bleek meestal wel de voorbode voor “Ik ga nu even ontspannen hoor”. De grote Puber werkt in de regel met meer discipline, maar zijn weerstand waaide niettemin toch ook mijn kant op. Gelukkig zoekt hij met enige regelmaat de hangmat op. Dat scheelt, maar ik besloot wel om naar de slaapkamer te verkassen. 

Toveren

Echtgenoot verkeert in een ongebruikelijke staat van ‘actief zijn’ (al 3 kasten ontruimd mensen!) en ik heb daar gelijk van geprofiteerd. Hatseflats! Stoel boven weg, zooi in een zak, bureautje gekocht en nog dezelfde avond had ik een minikantoortje tevoorschijn getoverd. Met uitzicht op het groen van de buren en het zonnetje dat al weken schijnt. Want even. Stel je voor dat het nu al de zesde week op rij zou regenen. Dat je achter je corona-bureautje zit en naar die natte treurnis buiten moet loeren. Ik zou gierend ongelukkig worden. Nu kan ik tenminste af en toe een tuinsnuifpauze nemen. 

Talk

Dat pauzeren is nog wel een dingetje trouwens. Ik heb drie mannelijke exemplaren in huis die het idee van 'rust nemen' bovengemiddeld goed onder de knie hebben. Bij mij ontbreekt dat stukje DNA. Want nee, ik snap niet waarom je nog afval in een vuilnisemmer stopt als de klep toch al niet meer dicht kan. En een Echtgenoot die zegt dat je dan “gewoon lekker moet gaan zitten”. En waarom ik daar nou zo chagrijnig van werd? Wilden de Pubers weleens weten. Afijn, we hadden een family talk nodig om de boel weer vlot te trekken. Het idee nu: ik ga wat meer ontspannen en zij zetten wat vaker hun beste beentje voor. Vol goede moed gingen ze vandaag samen een cake bakken. Flarden van gevloek dampten de trap omhoog. Langer dan vijf minuten kón ik het niet negeren. Beneden bleek dat de mixer het had begeven en het vette cakebeslag in de keuken was ontploft. Plus een paar beste klodders op de bank. Hier was een tuinsnuifpauze niet afdoende. Soms heb je gewoon wijn nodig. Nú! Proost.


Reacties

Populaire posts van deze blog

Wachten en wegwezen...

Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse België waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...

Loodzware loodjes...

Met ineens twee pubers op de middelbare was het afgelopen jaar best een dingetje. Voor ons, wel te verstaan. Grote puber ging naar gymnasium 3 en kleine puber sleepte zich vol weerstand naar de brugklas. Waar de oudste altijd stijf staat van de zenuwen, is de jongste geheel gevrijwaard van stress. Juist dat geeft  ons extra kopzorg, maar dit terzijde. Standaard kwam kleine puber vaak opgewekt thuis met zijn perceptie van een toets: Het. Ging. PRI-MA! Die laatste twee vragen; daar had hij jammer genoeg geen tijd meer voor gehad. Bij vraag vier had hij de berekening een beetje | een beetje? | fout. Vraag drie was hij niet helemaal zeker van. En | jemig | vraag zeven was echt belachelijk, want dat was stof die ze niet hadden hoeven leren. Maar, overall: "Het ging dus PRI-MA!" Lol In weerwil van mijn voornemen, scrolde ik het afgelopen jaar in tweevoud als een bezetene door Magister. Met vier proefwerkweken | x twee, is dus acht op de Schaal van Ouderparticipatie! | en tus...

Wat een drive...

Zoals peuters het woord 'Neeheee!' elke dag stampvoetend bezigen, ligt bij pubers het 'Jahaaa, zohooo...' in  de mond bestorven. Ik heb er thuis twee. Plus een echtgenoot die in stilte hetzelfde denkt | en doet | en dat schiet allemaal niet op natuurlijk. Ik draag het moedig, maar wennen zal het nooit. Draai ik op de avond van terugkomst al minimaal drie wasmachines, de heren in Casa Edison vliegen na de vakantie naar WiFi en PlayStation en vlijen zich vervolgens neer op de bank. En denk ook niet dat ze halverwege kunnen stoppen met een spel op de PS. Ik vraag het weleens, maar wordt dan weggehoond door twee verontwaardigde kinderen. Nog erger is het als ik met de stofzuiger voor de tv langs loop: "Nu ben ik 'dood', omdat jij ervoor stond mam!" Data Anders wordt het als een puber zelf iets wil. Dan komt er ineens een voortvarendheid voor de dag waar je u tegen zegt. Zo had kleine Puber het op zijn heupen met voetbalspullen. Nog voor vertrek slaagd...