Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Klussen met koters...

De ingrediënten  voor een paar chagrijnige kerstvakantiedagen? Klussen met twee Pubers, exclusief een Echtgenoot die zich snel uit de voeten maakte. Een muurtje ‘industrial grey’, drie muren ‘offwhite’, een nieuw bed en wat zooi opruimen. Dat varkentje was zo gewassen volgens de jongste Puber. Ik voorzag wat meer werk en wilde dus vroeg aan de slag. Bij ons thuis was het altijd zeven uur je bed uit, ontbijten en hup, aan de slag. Daar ging het in Casa Edison natuurlijk gelijk al mis. Klaar#1 Zo tegen 11-en waren de koters er een beetje klaar voor. Allereerst moest het oude bed uit elkaar geschroefd worden. Ging lastiger dan gedacht en het duurde al met al een dik uur. Mét het nodige gemopper over een klotenboor die niet mee wilde werken. Ik liep al vanaf een uur of 9 te ijsberen door de woonkamer. Intussen de Echtgenoot vervloekend. Volgende klus: drie plankjes schuren. Het stof boys. Dat moet je eraf vegen, anders verf je het straks mee. Nee, met een droge doek. Ja, de onderka...
Recente posts

Sabbatical...

De twee Pubers gaan dit schooljaar eindexamen doen. Tegelijk ja! Níemand die je vooraf vertelt wat je als ouder allemaal voor je kiezen krijgt. Ik had zelf beter over geboortespreiding moeten nadenken, maar dat is een koe in de kont kijken. Afijn, examens dus. Het lijkt gisteren dat ik ze bij de juf in groep 1 afleverde. Nu buigen ze zich over toetsen én hun toekomst. Waar studeren? En wat? Grote Puber kondigde alvast aan: “Als ik online moet gaan studeren aan de universiteit, dan neem ik eerst een sabbatical.” Sorry? Het idee van een tussenjaar is dat je een rugzak pakt en ophoepelt naar de andere kant van de wereld. Maar dat kan ook al niet door corona. Schoolonderzoeken Sowieso die hele corona: ze zijn het zat! Ik ook trouwens. We houden innig van elkaar, maar wat afstand op z’n tijd houdt de liefde toch gezelliger. Op elkaars lip gingen we de herfstvakantie in. Een week die de grote Puber gebruikte om te leren. Kleine Puber had ergens iets over een sabbatical voorbij horen komen ...

Casa Quarantaine...

"Pizza tonijn, een koeltas met water, Yakult, kaas en boter. Bestek en een bord. Chips en een zak snoep graag." En om het leed te verzachten "graag die hoodie bij Adidas bestellen. Oh ja, en vergeet niet om m'n zakgeld over te maken." Kleine Puber is positief getest op corona. Gistermiddag kregen we de uitslag. Ziek is hij niet | behalve wanneer hem dat beter uitkomt | en hij appt en facetimet er lustig op los vanuit zijn slaapkamer. Daar ligt hij de komende 72 uur, in isolatie. Wij zijn opgeschaald tot zijn persoonlijke assistenten. Of hij zijn "ontbijt alvast aan mij kon doorgeven", toen ik gisteravond naar bed ging. Dát dus.  Kuchje Drie dagen isolatie voor hem en tien dagen quarantaine voor ons allemaal. Ik was dat hele indoor-gebeuren wel zat na 25 weken gehang in mijn huis. De euforie dat ze weer naar school mochten! Het bleek van korte duur toen het aantal ziekmeldingen in no time omhoog schoot. In een mum van tijd had ik ook drie man verkouden...

Blije doos...

Als manna uit de hemel. Echt waar. Van alle pakketjes die ik in de coronatijd aannam, was een grote doos met schoolboeken verreweg het beste. Vanaf half maart zat het kroost thuis en het enige ritme dat ze overeind hielden, was de ligstand. Ik heb even geteld: 24 weken (168 dagen, 4.032 uren) zaten we opgescheept met elkaar en dat bracht niet elke dag evenveel vreugde. Wie beweert dat dat wel zo is, liegt. Glashard. Beweging Als een ‘kid in the candystore’ scheurde ik de doos open en schreeuwde nog net geen hoera. Het enthousiasme bij de kleine Puber was beduidend minder, maar dat mag geen verrassing zijn. Hij hield het prima vol: uitslapen, PlayStation en “Wat eten we?”, dat was het wel zo'n beetje. De grote Puber had tenminste nog een vakantiebaan | babi pangang-koerier | wat hem beweging én geld opleverde. Voor de 15-jarige kleine Puber was er niet veel werk te vinden. Te jong, geen ervaring. Een halfslachtige poging deed hij nog om in een ijssalon aan de slag te gaan. Maar h...

Beetje sturen...

Telefoon. 's Avonds ook nog! De docent van school wilde graag weten waar de kleine Puber die dag had uitgehangen. Hij was niet in de digitale klas verschenen en of ik daar "een beetje op wilde gaan sturen". Mán! Breek me de bek niet open: lamme armen heb ik onderhand. Kleine Puber ook, maar dat was omdat hij om 12.10 uur al weer zat te racen op de PlayStation. Hij had al zijn huiswerk gedaan en dat ontsloeg hem kennelijk van de verplichting om tussendoor nog eens te kijken in Magister en Teams. Bovendien was hij er heilig van overtuigd dat er geen digiklas ingepland stond. Al bellende met de docent wierp hij een snelle blik in de agenda en "nou ja, óók gek", stond het er ineens wel in. Afijn, het liep met een sisser af, maar we moesten allebei beloven dat het niet nog een keer zou gebeuren.  Beneden Dat verhoogt de gezelligheid niet, kan ik melden. Aangezien ik mezelf op een rustiger werkplekje boven heb getrakteerd, daal ik nu regelmatig de trap af om bened...

1,5-meterdyscalculie...

Het advies om zoveel mogelijk thuis te blijven, is aan mij in elk geval goed besteed. Niet alleen omdat het gevraagd wordt, maar nog veel meer omdat ik schijtchagrijnig word van mensen die 1,5 meter maar verdomd moeilijk vinden. Wat dat betreft scheidt corona het kaf van het koren. Mensen die geen afstand houden en zemelend hun kar door het gangpad duwen. En mensen die het ook niet leuk vinden, maar zich inspannen om er het beste van te maken. Zoals ik. Sudderende ergernis wordt meer en meer een oplaaiende allergie. Gisteren nog. Een briesende oma kafferde een piepjonge vakkenvuller uit die met z'n voorraad in háár weg stond. Asociaal Hij keek me hulpeloos aan en had het fatsoen er niet op te reageren. Nog maar een week geleden keek ik net zo vragend toen een opaatje het nodig vond om vlak voor m'n neus langs te scheren. Nu stond hij 10 seconden eerder bij een kassa. Toen ik vroeg of hij 1,5 meter afstand wilde houden, werd me de huid vol gescholden. Waarom ik zo...

Interventie...

Een interbellum tussen twee Pubers duurt nooit lang. Nog maar een paar dagen terug hadden we zo wat van hun akkefietjes met ze doorgenomen. Natuurlijk begrepen ze alles, beloofden ze veel en zou het “niet meer gebeuren”. Waarbij ze trouwens wel de gelegenheid aangrepen om ook hun beklag over ons te doen. Ze waren nu wat ouder, dus “dan mogen wij ook wat zeggen.” Ik zag het causaal verband niet, maar vooruit. Het was bijvoorbeeld heel irritant dat ik de telefoon niet had opgenomen toen ik een spaarzaam uurtje buiten was. Want: kleine Puber wilde mijn ijsje confisqueren en hij had me wel drie keer gebeld. Notabene. Interactie Ik kaatste de bal terug en vroeg waarom hij überhaupt vond dat hij mijn ijsje mocht. En of hij me daarvoor nou lastig moest vallen toen ik net de hakken buiten de deur had. Drie keer! Nee. Hij zag het punt niet en bleef van mening dat ik heel stom was. Afijn, het werd een boeiende interactie waarbij we het er eigenlijk alleen over eens waren dat iedereen i...