"Mam. Ik heb een idee." Zo worden acht van de tien vragen kordaat ingeleid door de jongste zoon. Gehard door ervaring kan ik in de meeste gevallen op voorhand al nee antwoorden, maar daar neemt hij geen genoegen (meer) mee. Een opgestoken hand maant: "Nee! Laat me eerst even uitpraten." Nou, hij had zo eens zitten denken. Puberzoon had toch een drukke week achter de rug. Met al die proefwerken enzo. 't Was me wat. Was het nou geen verschrikkelijk goed idee als we daarom dan pizza gingen eten. Ik aarzelde een nanoseconde en dus zette hij zijn betoog ferm door. Want, zo voegde hij er aan toe, zelf had hij natuurlijk ook een barre schoolweek achter de rug. Met een toets voor topo, sjongejonge! Waar hij, per slot van rekening, maar mooi een 10 voor gehaald had. Dit laatste uit de categorie bonusargumenten (altijd in ruime voorraad aanwezig).
Pats!
Nee, aan goede ideeën ontbreekt het hem niet. Naarmate hij ouder wordt, leert hij ze ook steeds beter beargumenteren (hoe hinderlijk). Dit vergt uiterste alertheid van echtgenoot en mij. Zodra het ook maar 1 seconde aan onderlinge, ouderlijke afstemming ontbreekt, heeft hij beet. Konden wij onze oudste zoon altijd snel afleiden, de jongste is net een hongerig roofdier dat van geen opgeven weet. Hij sluipt, wacht, kruipt, jaagt en PATS! hij valt aan. Een moment of weakness moet je hem dus niet gunnen.
Ktsjing!
Dit gezegd hebbende, verrast hij me echter nog steeds. Situaties die voor de meeste kinderen uitzichtloos lijken, benut hij om er zijn voordeel mee te doen. Zo gingen wij dit weekend enigszins plotseling (zou niet lang duren, dachten wij) naar het ziekenhuis voor een check-up. Dat echtgenoot daarom niet kon koken, werd meteen opgelost met de suggestie "dan maar patat te gaan halen". Een paar onschuldige kinderogen keken mij aan met een blik van 'ja, je moet toch eten'?! En voor het feit dat er geen toetje in de koelkast stond, werd ons ook razendsnel een alternatief voorgelegd. Er lagen nog chocolaatjes in de koelkast. Patat, ok. Maar dan ook nog chocola, nee. Toen de wachtminuten in het ziekenhuis echter veranderden in wachturen, werd ten tweede male het chocolaatje ingebracht. "Ja, ja pak maar", mompelde ik met een half oor luisterend naar de arts. Het deed me denken aan de vergelijking waarover collega/vriendin P ooit vertelde. Kinderen zien hun ouders als een fruitautomaat. Van alle kwartjes die je erin gooit, gaan er veel verloren. Maar dan op een dag, je bent moe, je bent even afgeleid, je luistert niet goed... KTSJING! Het automaat betaalt de jackpot uit. Sometimes you win, sometimes you lose. Die kleine van mij is een winner wat dat betreft.
PS de juf in groep 7 had voor het leren van topo een paar goede suggesties gedaan. Verdeel het leerwerk, herhaal de stof én beloon je zelf. Dat laatste was niet tegen dovemansoren. Kuiken vond het trainingsshirt van Juventus wel een passende beloning...
Kassa ktsjing...
Reacties
Een reactie posten