Eigenlijk is het gewoon schijt-oneerlijk! Mannen in de 'precaire-prostaat-periode' kopen een motor (of een tweedehands Porsche), verruilen stropdas voor sneakers en laten een hippe, grijze stoppelbaard staan. En daar komt het merendeel goed mee weg. Vrouwen daarentegen wacht een grote bak ellende. Ik noem: in 1 week 3 kilo aankomen. Wat op zichzelf een hele prestatie is, ware het niet dat die kilo's ook nooit meer weggaan. Grijze haren die als paddestoelen uit je kop schieten. Lijzige meisjes-size-zero laten het grijs verven en dat staat beslist leuk. Vrouwen na 45 zitten allejezus vaak bij de kapper om de grijze flanken juist te verhullen. En iemand ooit een man met opvliegers gezien? Ik moet hem nog tegenkomen. God, wat zóu ik die graag tegenkomen!
Polyester
Op een godgeklaagde regendag in juni rolde ik bloedchagrijnig met druipende jas en plu de tram in. Zomer en regen: ik trek het slecht. De samenvoeging van een rotzomer-met-regen en openbaar vervoer is een overtreffende aanslag op mijn humeur. In de tram werd ik opgewacht door een verstikkende combi van beslagen ruiten, zompige temperatuur en dampende mensen. Dan denk je dus dat het niet erger kan. Totdat je 'm voelt aankomen... Zo'n sneaky opvlieger. De polyester voering van je jas begint ineens hinderlijk aan je armen te plakken. De beslagen glazen van je bril onttrekken je langzaam het zicht. Je gezicht glimt als een strakke keutel omdat je overal zweet hebt staan. Met gebogen hoofd probeer je jezelf nog wat koelte toe te blazen. Helpt niet. En daarbij: van die inspanning ga je ook weer transpireren en dus kom je van de regen in de drup. Het is dus lijdzaam afwachten totdat de vlieger weer ophoepelt.
Presenteren
In een vorig leven werkte ik bij een reclamebureau en zat ik als blije, frisse kip vaak bij opdrachtgevers. Ik moest er in die dampende tram met mijn opvlieger ineens weer aan denken. Zo ging ik eens naar een verzorgingstehuis om een campagne te presenteren. Buiten was het snikheet, binnen stond de verwarming aan en mocht ik aanschuiven in een te krappe bespreekkamer met plat dak en 20 man publiek. In den beginne nog met weidse armbewegingen om mijn punt te maken. Maar naarmate de plekken onder mijn armen groter werden, wees ik nog slechts met een wijsvinger naar de prachtige voorstellen. Bizar! Wat een hitte daar, dat kan toch niet goed zijn voor die oude mensjes? Langzaam voelde ik ook het haar in mijn nek nat worden en gutste het zweet over mijn rug. Het allerergste kwam op het eind. Nadat ik steeds meer in elkaar gedoken de presentatie afraffelde, kwam ik uiteindelijk overeind. Om tot de ontdekking te komen dat ik twee halve, natte manen onder mijn boezem had staan. Met het schaamrood op de kaken rende ik zo snel als ik kon naar de auto-met-airco. Airco in de tram zou nog geen gek idee zijn. Ik denk dat ik dat maar eens ga aankaarten bij de HTM. Zeker nu ik net gelezen heb dat mannen dus óók opvliegers kunnen krijgen (justice is done). En anders zweten ze wel peentjes in een te warm verzorgingshuis. Halleluja.
Reacties
Een reactie posten