What a World

Nou, en dan ligt alles er. Tent (drie stuks maar liefst, maar daarover een andere keer meer), tarp, stoelen, snoeren, kabels, kratten. De hele bliksemse bende all over door mijn woonkamer. Dat is het punt waarop de wegen van echtgenoot en mij scheiden. Man wordt iedere dag blijer met de vakantie in het vizier. Ik word overvallen door blinde paniek van alles wat ik nog moet doen voordat we de auto instappen.  Robijn, da's pas fijn Te beginnen met de was die achterblijft en "beslíst" nog weggewerkt moet worden. Voor iedereen die mij al wat langer kent, ik draai gemiddeld twee tot drie wasmachines. Per dag. Met een wekelijkse verschoning van het beddengoed tik ik met gemak vijf draaibeurten op een dag aan.  Geen idee hoe dit zo ver heeft kunnen komen, maar ik leef er al jaren mee en doe geen vlieg kwaad met deze ijver.   Echtgenoot heeft ooit de euvele moed gehad om de waterkraan van mijn heilige machientje dicht te draaien op de avond van vertrek. Klein puntj...

Er zijn een paar dingen waar je je als vrouw niet mee moet bemoeien. De barbecue staat onveranderd op nummer 1. Zodra het weer het een beetje toelaat, wordt het heilige vuur (*) aangestoken om er grote hompen vlees op te schroeien. Terugkerend strijdpuntje tussen de echtgenoot en mij is de vraag "Is het wel gaar?" waarop ik steevast een beledigde grom als antwoord krijg. Voor de rest waag ik mij niet op het bbq-pad. Tweede onderwerp in de categorie no-go voor dames is het inpakken van de auto.  Yin en Yang Hoewel ik in de loop der jaren mijn reisbagage al flink heb laten slinken, ligt er ieder jaar een indrukwekkende hoeveelheid spullen. De 'voorpret' begint ongeveer een maand voor vertrek als echtgenoot aankondigt "binnenkort de kampeerspullen uit gangkast en opslagruimte te willen halen". Concreet: je huis is voor een week of wat een uitdragerij van kratten, kabels, tent, tarp en 'oh daar is de vishengel' (een kind van 12 dat van vissen houdt,...

Stokbrood met een ferme bonk paté en een croissantje met honing. Daily breakfast op de Franse camping en ik kijk er ieder jaar weer naar uit. Alleen de Fransen kunnen zoveel lekkere soorten paté maken en alleen de Franse bakker bakt zulk hemels lekker stokbrood en dito croissantjes. Het nadeel (lees: het gemis aan degelijk bruin brood) is dat ik er - met een altijd latent aanwezig obstipatiedingetje - zwaar voor moet boeten.  Mantra Het zal ongetwijfeld psychisch zijn - althans dat beweert de echtgenoot - dat je als vrouw-in-den-vreemde 'wat moeilijk naar het toilet kunt'. Maar zodra ik het campingterrein op rijd, schieten mijn darmen op slot. Het mantra 'je kunt het, je kunt het, je kunt het' werkt niet. Het goedbedoelde advies van de echtgenoot: "Gewoon gaan zitten", ook niet. Pillen, poeders en lijnzaad zitten nu standaard in de toilettas. Aan deze essentiële aanvulling op mijn reisbagage ging een klein drama vooraf. Twee jaar geleden was ik al...

Buren op de camping. Een bijkomend verschijnsel als je drie weken met zijn allen op een grasveld gaat staan en het tentzeil alleen de visuele privacy waarborgt. We hebben het in de vijf jaar dat we kamperen grotendeels goed getroffen, dat moet gezegd. Spannend blijft het evenwel altijd als je je gezellige buurtjes 's ochtends ziet wegrijden en je maar moet afwachten wat er 's middags voor terug komt. Zo kregen wij op ons allereerste campingavontuur een gezin uit Friesland naast ons. Zelf al redelijk zen na een weekje zon (hoera), kun je zonder gêne vanuit je luie stoel gluren naar de buren. En je maakt wat mee! "Gaan we naar het zweeeeembaaaad"  Het Friese gezin werd vocaal volledig gedomineerd door moeder-de-vrouw. Nou kan ík klagen en zeuren, maar aan haar gemopper kan ik nog een puntje zuigen. Af en aan werd manlief verordonneerd om 1. het anders te doen, 2. op te schieten en 3. de kinderen in between ook nog rustig te houden (meestal met een paar ferme tikke...

Niets, maar dan ook níéts is erger, dan na 1.100 kilometer in een volgestouwde auto op de plek van bestemming aankomen in de REGEN. Na 49 weken werken wil ik drie weken onafgebroken wakker worden in een tent waar de koperen ploert vol op brandt. Niet te veel gevraagd, dunkt me. Met stip op nummer 2 van regenleed is dagelijks de weerapp op de plek van bestemming volgen en het scherm - naarmate jouw vakantie dichterbij komt - te zien veranderen van 'heet, zonnig, 36 graden' naar 'onweer, regen, 36 graden'. Het verschil tussen nat van het zweet vs nat van de regen, waarbij ik de eerste optie nog altijd prefereer boven de tweede. Nummer 3 op de ranglijst van ergernis wordt ingenomen door de echtgenoot die zich ook "prima" vermaakt op de camping met regen.  Brigitte Bardot Regen en vakantie; ik kan het gewoon niet. Over de jaren heen is dit beslist het grootste twistpunt tussen de echtgenoot en mij. Zo vlogen we ooit, ik zwanger van oudste zoon J, naar Spanje ...

Glamperen is voor mensen die niet van kamperen houden. Voor mensen zoals ik dus. Op de glamping kom ik ieder jaar veel 'lotgenoten' tegen. Grofweg in tweeën te verdelen: de glampeerders mét tent+accessoires (je herkent ze aan een volgestouwde auto zonder uitzicht door de achterruit) en de glamp-huurders die vrijwillig drie weken in een woestijntent gaan zitten die in het hoogseizoen voor een godgeklaagd duur tarief over de balie gaat.  Het grappige is dat de glamp-huurder - net als iedere andere sterveling - nog steeds met pleerol onder de oksel naar de sanitaire voorzieningen moet lopen en dezelfde hygiënische barrières moet overwinnen. Maar dit terzijde.  Mantelpak Een voordeel van huur is wel de overdaad aan kofferbakruimte waar ik een petit jaloers aan denk als wij aan onze jaarlijkse 'hoe krijgen we dit allemaal weer in de auto'-strijd richting Frankrijk beginnen. Ik heb, in de vijf jaar dat ik nu kampeer, de lat ieder jaar amb...

Kamperen is pas leuk geworden sinds ik het fenomeen 'glamping' ontdekt heb. Een opgepimpte katoenen tent (polyester is niet glamping-fähig)waarbij vooral niet bezuinigd wordt op dé accessoires. Denk: slaapzakken met hertjes, wierookstokjes en waxinelichtjes, Rice-servies, Tibetaanse gebedsvlaggenlijn aan de scheerlijnen en vooral veel kussens en plastic vloerkleden . Heerlijk, ik hou er van. Polyester-pilot Dat kamperen 'zo leuk is, vooral voor de kinderen', daar was ik vijf jaar geleden nog niet zo van overtuigd. Maar manlief haalde mij over om het een keer te proberen met de stellige belofte dat als ik het niks zou vinden, we het ook nooit meer zouden doen. Wij schaften een tweedehands polyester (oh my god) zweetkoepel aan via Marktplaats, haalden de 'vintage' kampeerspullen van mijn schoonouders van de zolder en vertrokken vol goede moed naar de brocante camping in Frankrijk. Eerlijk is eerlijk, ik vond het niet tegenvallen. Maar, zo zei ik ter plekke, a...