Beter een verre vriend...

Buren op de camping. Een bijkomend verschijnsel als je drie weken met zijn allen op een grasveld gaat staan en het tentzeil alleen de visuele privacy waarborgt. We hebben het in de vijf jaar dat we kamperen grotendeels goed getroffen, dat moet gezegd. Spannend blijft het evenwel altijd als je je gezellige buurtjes 's ochtends ziet wegrijden en je maar moet afwachten wat er 's middags voor terug komt. Zo kregen wij op ons allereerste campingavontuur een gezin uit Friesland naast ons. Zelf al redelijk zen na een weekje zon (hoera), kun je zonder gêne vanuit je luie stoel gluren naar de buren. En je maakt wat mee!

"Gaan we naar het zweeeeembaaaad" 

Het Friese gezin werd vocaal volledig gedomineerd door moeder-de-vrouw. Nou kan ík klagen en zeuren, maar aan haar gemopper kan ik nog een puntje zuigen. Af en aan werd manlief verordonneerd om 1. het anders te doen, 2. op te schieten en 3. de kinderen in between ook nog rustig te houden (meestal met een paar ferme tikken achter de tent, ook dat bleef niet onopgemerkt). Voor de ervaringsdeskundigen onder ons: punt 3 is niet mogelijk op de dag van aankomst. Met stramme benen en een stijve kont van 1.100 kilometer over de Route du Soleil en dan je kampeerparadijs nog optuigen, is voor jonge kinderen écht te veel gevraagd. 

Afwas

Zon en zen stemden ons mild en we besloten het oudste kind maar mee te nemen naar het zwembad. Even tussen jou en mij. Er zijn mensen die alle kinderen leuk vinden. Ik behoor niet tot die groep. Sorry. Sommige kinderen vind ik gewoon niet leuk. Dit jongetje ook niet. Hij had een zeurderig, nasaal stemmetje waarmee hij zich de godganse dag bij onze tent meldde. "Gaaaaa je meeeee speeeeelen". Teruggekomen van het zwembad leverden we het jongetje weer af bij zijn ouders. Op z'n minst verwacht je dan een 'dankjewel'. Daar had moeder-de-vrouw geen tijd voor. Ze was nog steeds aan het klagen. Manlief vluchtte zodra hij kon. Ging hij de afwas doen, verzuchtte zij hardop "HOE lang kun je over een afwasje doen?! In vredesnaam...". Wij begrepen wel dat hij daar graag de tijd voor nam. Maar hoe leuk het gluren naar de buren ook is, dat geklaag ging wel vervelen. We besloten na anderhalve dag al het heft in eigen hand te nemen. En verplaatsten de ingang van de tent naar de voorkant en parkeerden onze auto bruut tussen onze en hun tent in. Het tentzeil alleen was niet genoeg. Soms is een verre vriend écht beter dan een (goede) buur. 

PS Ben ik de enige die het níét leuk vind om alle left-overs van vertrekkende campinggasten in ontvangst te moeten nemen? Wat moet je met een restant gebutste tomaten, een half leeggevreten pot Pindakaas met boterresten en een zak aardappelen waar de wortels uitschieten? Of zeur ik nou teveel...