Doorgaan naar hoofdcontent

Burberry-schoentjes maat 19...

Glamperen is voor mensen die niet van kamperen houden. Voor mensen zoals ik dus. Op de glamping kom ik ieder jaar veel 'lotgenoten' tegen. Grofweg in tweeën te verdelen: de glampeerders mét tent+accessoires (je herkent ze aan een volgestouwde auto zonder uitzicht door de achterruit) en de glamp-huurders die vrijwillig drie weken in een woestijntent gaan zitten die in het hoogseizoen voor een godgeklaagd duur tarief over de balie gaat. Het grappige is dat de glamp-huurder - net als iedere andere sterveling - nog steeds met pleerol onder de oksel naar de sanitaire voorzieningen moet lopen en dezelfde hygiënische barrières moet overwinnen. Maar dit terzijde. 

Mantelpak

Een voordeel van huur is wel de overdaad aan kofferbakruimte waar ik een petit jaloers aan denk als wij aan onze jaarlijkse 'hoe krijgen we dit allemaal weer in de auto'-strijd richting Frankrijk beginnen. Ik heb, in de vijf jaar dat ik nu kampeer, de lat ieder jaar ambitieus hoog liggen. Zo weinig mogelijk mee is het credo. Echt waar. Behalve accessoires; daar bezuinig je natuurlijk niet op! Nóóit (pfff). En ik ben van ver gekomen. Zo ging ik als tiener met mijn vader op reis in de caravan. In de wat? In de caravan. Zo'n semi-huis op wielen waar je je kont niet in kunt keren met een miljoen TE kleine kutkastjes-met-klepjes (sorry) die de suggestie wekken dat je veel mee kunt nemen. Ik besloot - what was I thinking! - ook mijn mantelpak en bijpassende queenie hakjes mee te nemen naar Joegoslavië. Eenmaal aangekomen was het zo verzengend heet dat ik twee weken in mijn bikini heb gelopen en tussen 12 en 4 onder een boom kroop om de ergste zon te mijden. Overbodig te zeggen dat pak en pumps de kast (correctie: het kastje-met-klepje) niet uitgekomen zijn. 

Perzisch tapijt en porselein

Ik ben wel de laatste dus die commentaar mag leveren op wat glampers allemaal meezeulen. Perzische tapijten, een staande schemerlamp van aanzienlijk formaat, een vintage picknickmand met (echt waar) porselein servies. You name it, ik heb het allemaal voorbij zien komen en mijn glamping-hart ging er alleen maar sneller van kloppen. Ook vond ik het hé-le-maal niet gek dat de geëmailleerde vintage koffiekan drie dagen niet door de man-des-kampeertent gebruikt kon worden omdat het opperhoofd-der-accessoires (zijn vrouw) besloot dat de bloemen zo beeldig uitkwamen in emaille (verse rozen ook nog, niet een in de haast uit de berm geplukt veldboeket). Ok, die staande lamp was misschien een beetje too much, leuk stond het wel in het Bell-paleis van de Engelse buren. Maar 1 briefje bij het sanitaire gebouw is me tot op de dag van vandaag bijgebleven. 'Heeft iemand de Burberry-schoentjes van onze dochter gevonden (maat 19)? We staan op plek xx'. Je kan het ook té gek maken. 

 Inpak-obesitas... en ander camping-leed. Wordt ongetwijfeld vervolgd. 
(Foto: Pinterest - The Dutch Kip Caravan)

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Wachten en wegwezen...

Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse België waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...
Een reactie posten
Blog lezen »

Loodzware loodjes...

Met ineens twee pubers op de middelbare was het afgelopen jaar best een dingetje. Voor ons, wel te verstaan. Grote puber ging naar gymnasium 3 en kleine puber sleepte zich vol weerstand naar de brugklas. Waar de oudste altijd stijf staat van de zenuwen, is de jongste geheel gevrijwaard van stress. Juist dat geeft  ons extra kopzorg, maar dit terzijde. Standaard kwam kleine puber vaak opgewekt thuis met zijn perceptie van een toets: Het. Ging. PRI-MA! Die laatste twee vragen; daar had hij jammer genoeg geen tijd meer voor gehad. Bij vraag vier had hij de berekening een beetje | een beetje? | fout. Vraag drie was hij niet helemaal zeker van. En | jemig | vraag zeven was echt belachelijk, want dat was stof die ze niet hadden hoeven leren. Maar, overall: "Het ging dus PRI-MA!" Lol In weerwil van mijn voornemen, scrolde ik het afgelopen jaar in tweevoud als een bezetene door Magister. Met vier proefwerkweken | x twee, is dus acht op de Schaal van Ouderparticipatie! | en tus...
Een reactie posten
Blog lezen »

Wat een drive...

Zoals peuters het woord 'Neeheee!' elke dag stampvoetend bezigen, ligt bij pubers het 'Jahaaa, zohooo...' in  de mond bestorven. Ik heb er thuis twee. Plus een echtgenoot die in stilte hetzelfde denkt | en doet | en dat schiet allemaal niet op natuurlijk. Ik draag het moedig, maar wennen zal het nooit. Draai ik op de avond van terugkomst al minimaal drie wasmachines, de heren in Casa Edison vliegen na de vakantie naar WiFi en PlayStation en vlijen zich vervolgens neer op de bank. En denk ook niet dat ze halverwege kunnen stoppen met een spel op de PS. Ik vraag het weleens, maar wordt dan weggehoond door twee verontwaardigde kinderen. Nog erger is het als ik met de stofzuiger voor de tv langs loop: "Nu ben ik 'dood', omdat jij ervoor stond mam!" Data Anders wordt het als een puber zelf iets wil. Dan komt er ineens een voortvarendheid voor de dag waar je u tegen zegt. Zo had kleine Puber het op zijn heupen met voetbalspullen. Nog voor vertrek slaagd...
Een reactie posten
Blog lezen »