Nou, en dan ligt alles er. Tent (drie stuks maar liefst, maar daarover een andere keer meer), tarp, stoelen, snoeren, kabels, kratten. De hele bliksemse bende all over door mijn woonkamer. Dat is het punt waarop de wegen van echtgenoot en mij scheiden. Man wordt iedere dag blijer met de vakantie in het vizier. Ik word overvallen door blinde paniek van alles wat ik nog moet doen voordat we de auto instappen.
Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse België waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...
Reacties
Een reactie posten