Doorgaan naar hoofdcontent

Uit de marché...

Het boodschappen doen in Frankrijk gaat nog weleens mis tussen echtgenoot en mij. Waar ik alles graag snel in de kar kieper, betreedt echtgenoot volledig zen het paradijs op aarde: de Intermarché. Tergend traag kuiert hij door álle gangpaden. Ieder jaar opnieuw het gedrentel bij de duizend soorten toetjes (eten ze alleen dat in Frankrijk?). "Wat een fijne visafdeling" | die was er vorig jaar ook | en vergeet niet "welke paté nemen we vandaag?" Het liefst klaart echtgenoot dit klusje alleen en neemt hij er ruim de tijd voor. Het verhaal doet de ronde dat jongste broer R vroeger gewoon bij de winkel afgezet werd om aan het eind van de dag weer opgepikt te worden. It runs in the family zullen we maar zeggen.

Even uit 
Om nog een paar vakantieverhalen te kunnen vertellen | zon, zitten, zwemmen en zweten, dat is het wel zo'n beetje | reden wij maar eens een dagje naar Montpellier. Mede ook omdat het net even regende op de camping en qua humeur kun je mij dan het beste direct bij een winkelcentrum uit de auto gooien. De regen aldaar trok snel weg en een klein waterig zonnetje kwam achter de wolken tevoorschijn. Het geplande 'heel even op stap' mondde uit in een gezellig dagje en dat hield in dat we wat eten betreft moesten improviseren.

Even in
Op onze laatste benen slenterden wij dus last minute door de Intermarché. Almost done werd hubbie echter staande gehouden door een ijverige beveiligingsmedewerker. Of monsieur wel wist dat hij niet met een rugtas [^] in de winkel mocht lopen? Nee??! Nou, dat mocht dus niet. En waarom dan niet??! Om toch niet. Maar eergisteren liep ik hier ook met mijn rugzak??! Het werd een gezellig gesprek... Verbluft knalde echtgenoot de boodschappenmand op de grond en stierde de winkel uit. Spruit bazuinde later stoer dat "papa uit de winkel was gestuurd" | wat niet zo was | en zo kom je wel aan je naamsbekendheid. Dit nadat hubbie nogmaals een 'dialoog' met de onverbiddellijke supermarkt-sergeant was aangegaan. Het mocht niet baten. Deze Uitmarché is door echtgenoot inmiddels tot verboden gebied verklaard. Hij rijdt met liefde 20 kilometer om. Zegt hij. Ik ben alvast voorbereid op nog langere winkeltijden. Gelukkig doen we thuis nooit samen boodschappen. Drie weken per jaar, dan is het wel weer mooi geweest.

[^] Natuurlijk zijn de recente gebeurtenissen in Frankrijk debet aan een overdosis voorzichtigheid. Ik wil blijven geloven in een wereld zonder geweld. #dewereldmaakjesamen





Reacties

Populaire posts van deze blog

Wachten en wegwezen...

Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse België waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...

Loodzware loodjes...

Met ineens twee pubers op de middelbare was het afgelopen jaar best een dingetje. Voor ons, wel te verstaan. Grote puber ging naar gymnasium 3 en kleine puber sleepte zich vol weerstand naar de brugklas. Waar de oudste altijd stijf staat van de zenuwen, is de jongste geheel gevrijwaard van stress. Juist dat geeft  ons extra kopzorg, maar dit terzijde. Standaard kwam kleine puber vaak opgewekt thuis met zijn perceptie van een toets: Het. Ging. PRI-MA! Die laatste twee vragen; daar had hij jammer genoeg geen tijd meer voor gehad. Bij vraag vier had hij de berekening een beetje | een beetje? | fout. Vraag drie was hij niet helemaal zeker van. En | jemig | vraag zeven was echt belachelijk, want dat was stof die ze niet hadden hoeven leren. Maar, overall: "Het ging dus PRI-MA!" Lol In weerwil van mijn voornemen, scrolde ik het afgelopen jaar in tweevoud als een bezetene door Magister. Met vier proefwerkweken | x twee, is dus acht op de Schaal van Ouderparticipatie! | en tus...

Wat een drive...

Zoals peuters het woord 'Neeheee!' elke dag stampvoetend bezigen, ligt bij pubers het 'Jahaaa, zohooo...' in  de mond bestorven. Ik heb er thuis twee. Plus een echtgenoot die in stilte hetzelfde denkt | en doet | en dat schiet allemaal niet op natuurlijk. Ik draag het moedig, maar wennen zal het nooit. Draai ik op de avond van terugkomst al minimaal drie wasmachines, de heren in Casa Edison vliegen na de vakantie naar WiFi en PlayStation en vlijen zich vervolgens neer op de bank. En denk ook niet dat ze halverwege kunnen stoppen met een spel op de PS. Ik vraag het weleens, maar wordt dan weggehoond door twee verontwaardigde kinderen. Nog erger is het als ik met de stofzuiger voor de tv langs loop: "Nu ben ik 'dood', omdat jij ervoor stond mam!" Data Anders wordt het als een puber zelf iets wil. Dan komt er ineens een voortvarendheid voor de dag waar je u tegen zegt. Zo had kleine Puber het op zijn heupen met voetbalspullen. Nog voor vertrek slaagd...