What a World

Hoe het zo gekomen is, weet Kleine Puber ook niet. Echt, hand op zijn hart. Hij had nooit gekke dingen gedaan met die fiets. Niks bonkend stoep op, stoep af. "Tuurlijk niet!" Dus waarom het stuur nu blokkeert, de voordrager aan een los draadje hangt, krat en kettingkast rammelen en de trappers compleet versleten zijn... Jemig, hij stond er ook versteld van dat de fiets in minder dan 12 maanden compleet afgeragd leek. Maar nogmaals. Hem. Trof. Geen. Blaam.  Rugtas Het wás mijn fiets. Ooit. Totdat Kleine Puber begon te klagen over mensonterend zware rugtassen en onhandig grote voetbaltassen  op zijn tere kinderruggetje. Dat was het moment dat hij "alleen voor deze keer mam" mijn stadsfiets met krat mocht lenen. Ik had beter moeten weten.  Binnen een mum van tijd was mijn fiets van hem. En dat ging zo sneaky en snel dat ik de 'doe-je-er-wel-voorzichtig-mee'-tirade niet op tijd had kunnen afsteken. En probeer dat soort zinloze input nog maar eens achteraf ee...

Omdat een collega onverdroten blééf doordrammen dat "we op de fiets moesten komen" - Nationale Fiets naar je Werk Dag - ontkwam ik er niet aan om onlangs mijn kekke stalen ros te pakken en | godbetert nogantoe  | twintig kilometer tegen de wind in te trappen. Heen. En terug! In de ochtend was het bijkans best gezellig: twee pitstops met cappuccino en zes keer stoppen om de route te checken. Het zonnetje scheen lekker, top. Na een glorieuze intocht ten burele volgde in de middag de barre terugrit (want, weer wind tegen) en ergens in de buurt van Ypenburg gebeurde natuurlijk het onvermijdelijke: een zere kont. De fase dat je meer dan gemiddeld uit je zadel komt; niet om een sprint in te zetten, maar om je gebutste achterwerk wat rust te gunnen.  Zuur Vraag me niet waarom, maar in weerwil van het bil-leed besloot ik het fietsen een vervolg te geven. Hardlopen is passé met twee verrotte knieën en ondanks mijn 'zuur-breekt-vet-af-dus-eet-ik-citroentaartjes'-filosofie...

In de week dat de oudste Puber een paar dagen in Parijs vertoefde, had kleine Puber thuis het rijk alleen. Concreet: onbeperkt toegang tot de PlayStation, zappen langs alle favoriete tv-zenders tot je een ons weegt en uren ongestoord op de bank liggen. Dat slome gedrag van hem betekent overigens niet dat wij dan rust hebben, want kleine Puber ging later die week ook een dagje naar het buitenland. Duitsland om precies te zijn en daar moest het nodige voor in gang gezet worden. Ineens. Op zijn verlanglijst bovenaan stonden Apple EarPods. Die zou ik later dit jaar voor hem kopen in Amerika met de dollars die hij van opa had gekregen. Echter, de eendaagse schoolreis bepaalde dat haast geboden was. Want wat moet je anders al die uren dat je in de bus zit? Sloom We gingen overstag. Wat inhield dat ik op het NS-station de dollars ging omwisselen en Echtgenoot beloofde om op de donderdag voor de schoolreis samen met hem de oortjes te gaan kopen. Zoveel dagen geduld bleek onmogelijk en wo...

Het wisselt. De ene dag ben ik blij dat ik een aantal 'to-do's' van de lijst kan schrappen, de andere keer word ik overvallen door een verlammende boosheid over de onnozelheid van loketmensen die | ongetwijfeld | hun best doen, maar mij vooral vermoeien met zinloze vragen. Wat ik aan het doen ben? De administratie na het overlijden van mijn vader. Verdeeld in twee categorieën: waar je geld van krijgt - miraculeus regelt dit zich vanzelf, geldkranen gaan automatisch dicht - en waar je geld aan moet betalen. Dit laatste mag je zelf doen. Tegen de tijd dat ik er een blog over kan schrijven, heb ik de lol van sommige zaken alweer in de vingers en kan ik denken: de wereld is gek, het ligt écht niet aan mij.  Opzeggen Zo had mijn vader een abonnement op de Quest. Prima, opzeggen dus. Mail met abonneenummer en de naam van mijn vader met het verzoek het abonnement te beëindigen. Hop, naar de archiefbak met status 'in behandeling' en door. Maar nee. Klantenservice-dam...

In de kleine kamers van het ziekenhuis zag ik mijn vader in de afgelopen maanden meer dan in de vele jaren ervoor. Een leven met jonge kinderen heeft nou eenmaal een eigen dynamiek van drukte en pa gebruikte de tijd na zijn pensioen graag om de wereld af te struinen. Altijd op weg naar nieuwe bestemmingen. Eigenlijk deed hij dat zijn hele leven het liefst. Klauterend omhoog in de bergen van Tibet, met een oude Simca naar de Noordkaap, lachend met de caravan achter de auto de borden 'Doe dit niet' negerend de Grossglockner over. "Er staat slang op het menu, dat ga ik proberen." Een gammel vliegtuigje in China; achteraf "inderdaad niet zo'n prettige vlucht, maar we zijn er!" Zijn reizen brachten hem op zoveel plekken op aarde, dat hij misschien niet altijd stilstond bij wat er dichter bij huis was.  Praten Zijn keuze om zo vaak ergens anders op deze wereldbol te lopen heb ik niet altijd begrepen, maar het respecteren ervan kwam met de jaren. Over zij...

Met grote regelmaat duik ik bedompte hallen en stinkende winkeltjes in om mijn kringloophart op te halen. Wat dat betreft is Den Haag een mekka, want op elke hoek van de straat word ik als een magneet naar de tweedehands spullen gezogen. Voor weinig de leukste dingen: dat is de essentie. Zo is mijn gele jurkje van Kyra & Co voor vier euro een echte eyecatcher. Een aankoop die alleen nog overtroffen werd door een Sandwich-tuniek voor drie euro. Qua prijs dan. Want het absolute topstuk van 2019 is nu al het | boterzachte | leren jack van Gerry Weber voor 17 euro. Gekocht bij het Leger des Heils. Ik bedoel maar: het 'goud' van de circulaire economie ligt overal.  Prijs Maar goed. Om deze schatten te vinden, moet je wel veel geduld hebben en | nog meer | tijd investeren. Negen van de tien keer loop je voor niks naar binnen en vliegt de nutteloze rotzooi je naar de strot. En je moet in de basis ook niet 'smetvrezerig' zijn, want de muffigheid komt als een muur op ...

Om een opgejaagd lijf en hoofd wat tot rust te brengen, schuimde ik het internet maar weer eens af naar de ultieme methode om me hierbij te helpen.  Aangezien mijn voelsprieten op scherp stonden, was ik erg ontvankelijk voor alle vormen van 'inner peace' die me aangeboden werden. Ik kan je vertellen: er  ging een wereld van mindfulness voor me open. Ooit was ik al eens begonnen met meditatie. In de ochtend, want 7.15 uur vond de meditatiemeneer een mooi tijdstip om te beginnen. Los van de stress dat ik mijn wekker er voor moest zetten, lukte het ook van geen kant om op dit goddeloos vroege tijdstip 'the happiness inside me' te vinden. In totale stilte met stramme benen gekruist op een dun matje; het bracht me geen ontspanning. Ik lepelde in gedachten mijn boodschappenlijstje op | beschuit en hagelslag | en gluurde naar de klok wanneer het afgelopen was. Geen succes.  Soepel Tweede poging was een halsoverkop inschrijving voor iets wat zich het best laat samenvatten...

Al ruim een week jengelde kleine Puber dat hij "ook" ging demonstreren. Tegen het klimaat. Of voor, dat was hem zelf ook niet helemaal duidelijk. Het was voor een goed doel. Dus daarom. Kleine kink in de kabel was dat wij als ouders toestemming moesten geven. En daar twijfelden we over. Zeker toen hij | heel onhandig | vroeg of hij daarna ook nog naar de film mocht. Wij kregen visioenen van een dag geoorloofd spijbelen vol jolijt en gezelligheid met de McD als slotstuk, maar met weinig serieuze klimaataandacht. Dat werd dus een nee. Niet voor een gat te vangen, bleef hij dagelijks doordrammen. Dat van die film, dat was natuurlijk even niet handig nee, maar "écht iedereen uit zijn klas ging: íé-de-reen." Onze toestemming was slechts een formaliteit. In zijn beleving. Wij bleven op ons standpunt: nee. Film kijken Grote Puber had natuurlijk ook van de wilde demonstratieplannen gehoord, maar liep er bepaald niet warm voor. Hij had al besloten om gewoon naar school...

Na een week of wat klagen | maar dat doet 'ie wel vaker | zaten we gisteren ineens in het ziekenhuis met kleine Puber. Een haarzakcyste op zijn rug moest chirurgisch verholpen worden. Onder lichte narcose. Een roesje, niet meer dan dat. Op de uitslaapkamer trof ik echter een volledig ongecensureerde versie van hemzelf aan. Hij was super vrolijk om te beginnen | en dat is thuis weleens anders kan ik melden | en hij sprak knet-ter-hard. Niet een beetje, maar gewoon echt heel erg. "MAMMIEEEEEE". Vent, hoe voel je je? Luidkeels bezwoer hij iedereen in de kamer dat het "PRIMA" ging, dat hij wakker was en helemaal geen last had van de narcose. Of dat hij gekke dingen ging zeggen. Echt niet.  Waterijsje! Na luttele minuten ging hij dan ook over tot de orde van de dag. In zijn beleving althans. Hij schalde: "WAAR DAT WATERIJSJE BLEEF!", dat hem beloofd was. Praat een beter zachter joh!, er liggen hier nog meer kinderen bij te komen. "TURKSE PIZZA, R...

Oké, ik beken. Ik ben zo'n ouder. Een curlingouder. Dat ik dat niet eerder kon bekennen, was domweg vanwege het feit dat ik niet wist van het bestaan. En dat het een naam had. Terwijl ik deze tak van sport toch beslist in de categorie ' é cht heel stom' heb staan. Een curler is een malloot die met een überlullig bezempje de ijsbaan schoonveegt om de steen met zo min mogelijk weerstand zijn doel te laten bereiken. In het geval van ouderschap betekent dat dus zoveel mogelijk obstakels voor twee opgroeiende Pubers in Casa Edison verwijderen zodat zij de weg van de minste weerstand kunnen bewandelen. En nu las ik vandaag dat dat dus heel slecht is. Jemig! Woordenboek Voorbeelden? Oh, zat! Op de dag van een proefwerk nog naar de boekhandel rennen om een NL-EN woordenboek te kopen. Omdat grote Puber vergeten was dat hij dat nodig had. Planning? Voorbereiding? De prefrontale cortex heeft deze woorden niet in het Puberwoordenboek staan. Hij kon er dus ook he-le-maal niks aa...