Om de ledigheid thuis te tackelen, vond ik het al snel nodig een lijst met indoor KPI's op te stellen. Voorlopige conclusie: ik heb voor een hoop dingen maar weinig huishoudelijk talent. Op de ramen staan na drie sessies nog steeds strepen en vegen. Ik begon met een emmer sop, joeg er daarna een liter glasreiniger doorheen en trok tot slot de Kärcher uit de kast. In de schaduw was ik best trots op mijn huisvlijt, de zon vertelde de volgende dag een ander verhaal. Gelukkig kwamen de glazenwassers vandaag: helden. Was alles maar weer 'normaal'. Dat je gewoon kunt vloeken op de kantoortuin (waar ik hevig naar verlang) en je kunt verschuilen achter 'geen tijd' om ramen te gaan wassen.
Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse België waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...
Reacties
Een reactie posten