Het concept 'wonen-werken-leven-leren-en-af-en-toe-schelden-op-elkaar' gaat ons steeds beter af. Twee Pubers doen hun best om motivatie te veinzen voor toetsen die er niet echt toe doen. Wij doen voor de vorm ook net of het rete-belangrijk is. En ik geef ruim op tijd aan wanneer ik een online vergadering heb. Collega's kun je soms amper verstaan, omgevingsgeluiden daarentegen komen vól in de ether (hoe dan?). Kleine Puber slaagde intussen met vlag en wimpel voor de spoedcursus 'Mama niet storen'. Dat wierp zijn vruchten af, want hij viel me niet lastig als ik in een digitale meeting zat. Wat niet wil zeggen dat er dan geen prangende vragen zijn, maar daar heeft hij gelukkig een oplossing voor gevonden. Hij houdt gewoon razendsnel een zak paprika chips omhoog en glipt de kamer weer uit. Zolang hij geen 'nee' krijgt, is het voor hem een 'ja'.
Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse België waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...
Reacties
Een reactie posten