What a World

Een vier. Een dikke, vette rode vier prijkte in zijn Magister. Spruit had zijn eerste schriftelijke overhoring op de middelbare gehad. Wat hij "op de een of andere manier heel spannend vond, maar aan de andere kant ook weer niet", mompelde hij aan de vooravond voor het slapengaan. Zijn logica is voor mij vaak toch niet te volgen, dus ik had het er verder maar bij gelaten. En daarbij, hij kende het goed. "Echt heel goed!", wat kon er misgaan? Schoolpaniek Nou genoeg, zo bleek. Met een rode vier. Ik besloot halsoverkop dat EHBS | Eerste Hulp Bij Schoolpaniek | gewenst was en greep laptop en tas om naar huis te gaan. Mijn voorgevoel dat Spruit niet zo heel blij in een leeg huis terecht zou komen, bleek juist. Hij belde al timide vanaf het schoolplein. "Mama, ik ben echt heel ongelukkig." Dat dacht ik al. "Oh, echt?! Had je mijn cijfer gezien?" Tuurlijk gast, ik kijk toch elke dag in Magister. Het hield wel in dat we gelijk alle hens aan dek moe...

"Als je de ademhaling andersom doet, dan wordt de oefening echt heel interessant!" De skippycursist tegenover mij was bloedserieus. Het was dat ik zelf met mijn darmen onder mijn tenen op een bal in tegengestelde richting lag te puffen, anders was ik gelijk mijn focus kwijtgeweest. Was dit nou wel een slim idee? Zo'n klasje? Je hebt er altijd zo'n fanatiekeling tussen zitten. In een overmoedige bui had ik mij eerst al ingeschreven voor een zondagse yogasessie van drie uur. Inclusief mediteren en milde aanmoedigingen van de yogajuf kwam ik verkwikt naar buiten. Vol goede moed en inspiratie om deze serene mindset niet los te laten, schreef ik me nog dezelfde dag in voor acht afleveringen swiss core ball. Kikker Want zo ben ik hè. Bam! , gelijk doortrekken die spirit. Géén idee wat swiss-dinges om hakken had, maar hoeveel moeilijker kon dat nou zijn? Beetje rollen op een bal, zoiets. En daarbij, die drie uur had ik ook maar mooi volgehouden. Uiteraard moest ik wel eer...

Naast ons stond Buurman Paul. En zijn vrouw. Met twee kinderen. Maar die laatste drie hoorden we amper. Buurman Paul was namelijk vaak én graag zelf aan het woord. Strekking: hij wist álles en had áltijd gelijk. Om te beginnen was hij op de camping dagelijks bezig met het vinden van een nieuwe baan. Oeverloze gesprekken voerde Buurman Paul luidbellend vanaf zijn terrasje met headhunters van werving- en selectiebureaus. Zijn overduidelijke geschiktheid voor alle vacatures bleef nergens onvermeld. Na elk sollicitatiegesprek werd de Zwijgzame Buurvrouw uit-en-te-na bijgepraat en elke baan leek in the pocket. Om een dag later weer het gefoeter van Buurman Paul te horen over een of andere w&s-randdebiel die hem niet begrepen had. Niks in the pocket, dus het hele circus begon weer van voren af aan.  Luid Ook had Buurman Paul nog wat appeltjes te schillen met uiteenlopende klantenservices. Ik kon natuurlijk niet telkens naar de waslijn lopen om het beter te kunnen horen (echt jammer),...

Nadat ik zelf op de dag van aankomst genadeloos over een scheerlijn was geflikkerd | twee blauwe tenen en een gekneusd ego  | is er niks leuker dan loeren naar je gearriveerde overburen die vruchteloze pogingen doen om een caravan tussen zeven bomen te parkeren. Dat het bepaald niet wilde vlotten, verhoogde mijn leedvermaak buitengewoon. Na een kwartier klooien verzuchtte Man al dat het "echt een leuk plekje was, maar die bomen...". Helaas werd de pret voortijdig afgebroken omdat de buren gingen helpen. Jammer, jammer. Maar, als je een beetje je ogen en oren openhoudt, kun je een hoop lol beleven op de camping.  Huwelijk Zo vertrokken onze Engelse buren vanochtend voor dag en dauw nadat ze gisteren het meeste hadden ingepakt. De Man was daarbij | hoorbaar  | in charge, want hij gebood de Vrouw bij elk voorwerp wáár hij het in de kofferbak wilde hebben. "Put it in here. No, NO! Put. It. In. Here." Kennelijk ging dit nóg niet volledig naar wens, want de discussie acht...

Met nogal wat drukte op het werk, tussen neus en lippen door een hypotheekje regelen, twee kinderen richting einde schooljaar loodsen, de nodige feestjes en overig afscheidsentertainment bijwonen, wat logeetjes herbergen en zo nog een paar dingen, snakte ik naar een verlossende vakantie. Nog geheel niet losgekoppeld van al die besognes liep ik de eerste dagen vooral te foeteren op twee totaal ontspannen kinderen die al een dikke week luierend op hun rug doorgebracht hadden. Vakantie = pak scherm. Twee: ga liggen. Drie: start game. Klaar. Ik daarentegen, heb zeker een paar dagen nodig om wat stekkers los te koppelen. Relax Ondanks hun goedbedoelde pogingen om vooral "te relaxen mam", lukte het me nauwelijks enige ontspanning te vinden. Ik bleef rennen, vliegen en to-do-lijstjes maken-afvinken-en-opnieuw-maken. De gigantische stapel kampeerspullen die echtgenoot blij uit alle hoeken en gaten van het huis trok, droeg ook niet bij aan een opgeruimd humeur. Maar,...

Na de laatste Cito-toetsen - ergens in een regenachtig voorjaar - brak voor Spruit dan eindelijk de resterende basisschoolperiode aan. Hoofdmoot: vooral niks-meer-hoeven. Wat overblijft, is een luie aaneenschakeling van je tijd uitzitten, werkweek, school- en klassenfeesten, de musical en een oververhitte juf die een poging doet de boel in het gareel te houden (ik zou het niet kunnen, respect!). Puber schampte meerdere malen dat hij hier vooral van moest genieten, want "op de middelbare piep je straks wel anders". Hoewel ik dat direct beaamde, liet Spruit dit welgemeende advies schouderophalend aan zich voorbij gaan. Zal wel...spatte van zijn gezicht. Sowieso het hele concept van vijf dagen school is voor hem moeilijk te verteren. Er gaat toch maar allemachtig veel tijd in zitten en hoeveel beter kun je die niet besteden aan je PlayStation-skills? School Desalniettemin stortte ik me vol goede moed met hem op zijn schoolkeu...

Aangestoken door zon en gezelligheid het jaar ervoor, meldde ik mij als vrijwilliger aan voor een voetbaltoernooi bij de club van de kinderen. Ik dacht: honderden broodjes smeren, een beetje opruimen en tussendoor nog wat van de wedstrijden zien. Ik werd: poortwachter. Bij het krieken van de dag alle gasten ontvangen bij het hek. Ook leuk. Een beetje benauwd kreeg ik het wel bij het lezen van de 'verplichte toernooisweater'. Sweaters en ik zijn in de regel geen dikke vrienden. Wit In een vorige job kreeg ik ooit een wit (!) exemplaar aangereikt om "actief in te teambuilden jongens!" De ellende begon gelijk met de verkeerde maat (want: te klein). Vanwege mijn 'meisjes' werd het logo daar nogal dubieus uit zijn verband getrokken. Niemand | bi#$*thes | wilde ruilen. De steekzakken zaten vanwege de maat ook op een hele rare plek. Als ik mijn handen er instak, fungeerden ze als een extra bh. Drie dagen ...

Op weg naar huis kwam het verlossende telefoontje. Aardige Jongen 3 van de Mediamarkt meldde monter dat hij alles gefixt had. Ik kon langskomen en dan zou alles "voor u klaarliggen mevrouw." Ik rechtte mijn rug en stapte voor de tweede keer in twee dagen over de gruwel-drempel. Aardige Jongen 3 vloog me nog net niet om de hals, maar "hij had er persoonlijk voor gezorgd dat alles nu goed zou komen." En snel ook, want zijn werkdag eindigde over een half uur. Samenvatting Hij klapte het scherm gedecideerd open. Tik, tik. Klik, klik. Boem: de eerste foutmelding op het scherm. Nog een keer, tik, tik. Klik, klik. Collega erbij. Gelukt, we kwamen op scherm twee. Of ik mijn... Tuurlijk, hier heb je mijn bankpas. Ja hoor, 1 cent pinnen. Mijn ID-kaart. Jahaaa, die verloopt op 27 juni. Hier tekenen? Tuurlijk, ik ben pro in handtekeningen zetten. Volgende actie: scannen. Error. Nog een keer. Error. Error. Dat herhaalde zich een paar keer, andere scanner dan maar. Toen ook da...

Nou, een beetje lijp moet je wel zijn om op vrijwillige basis de plaatselijke Mediamarkt te betreden. Bij voorkeur loop ik er met een grote boog omheen. Op gadget-echtgenoot oefent de winkel wel een grote aantrekkingskracht uit, dus ik stuurde hem met plezier op pad om het mobiele abonnement van Puber te verlengen. Ging niet. Ik had het twee jaar geleden op mijn naam afgesloten en dat vereiste mijn aanwezigheid, met ID- en bankpas. Hallelujah, daar gingen we. Aangenaam verrast dat het een keer niet idioot druk was en ik gelijk een verkoper in zijn kraag kon vatten, dacht ik dit varkentje snel te kunnen wassen. Verlengen Think again! Aardige Jongen 1 ging gelijk aan de slag. Dat wel. Maar nadat hij hardnekkig mijn nummer bleef invoeren | abonnement verlengen niet mogelijk | én met het verkeerde toestel aan kwam lopen, besloot Aardige Jongen 2 het klanttraject van hem over te nemen. Ook hij had de intentie om mij te willen helpen. En snel ook. Hij zag aan mijn kop waarschijnlijk ...

Ziezo, de derde proefwerkweek zit er weer op. Deze keer met een minimum aan stress voor ons. Puber was namelijk van strategie veranderd. Ineens. Blinde ijver had plaatsgemaakt voor bewuste luiheid. Hij wilde weleens testen wat hij met minimale inspanningen nog aan redelijke cijfers bij elkaar kon harken. Overhoren hoefde ook amper, hij meende alles wel te kennen. "Zonde", riep ik nog. Hij stond er zo goed voor. Maar goed, in het kader van 'laat los' liet ik het met tegenzin gaan.    Véél Het begon gelijk met Grieks. Kort samengevat: drama. Het was natuurlijk "achterlijk moeilijk en ook véél te veel!" Het vertaalstuk was al helemaal niet te doen en ja, dat telde nou net het zwaarst. Wat op zichzelf ook al stom was, vond hij. En niemand had het afgekregen, benadrukte hij nog maar eens zijn eigen gelijk. Het feit dat hij deze taal gelijk uit zijn pakket kiepert zodra het kan, verhoogt zijn motivatiefactor ook niet. Afijn, dat werd dus een 4,4. In de tussenti...

Vooruitlopend op nostalgische gedachtes besloot ik een jaar of twee geleden te gaan bloggen. Over én voor mijn bloedjes. Wat zou het leuk zijn als mijn kuikens bij het verlaten van het nest wat pennenstreken uit hun jeugd zouden meekrijgen. Ze zouden me overladen met knuffels en bedankjes voor al deze ijver. Dacht ik. Daar dreigt toch een flinke kink in de kabel aangezien Puber en Spruit bij alles argwanend vragen of "dit in een blog komt?" De vraag impliceert NEE, als het aan hen ligt.  Leuk Foto's, ook zo leuk, zijn al helemaal uit den boze. Als ik nog maar net mijn telefoon gepakt heb, word ik al vermanend toegesproken dat er "niets! op Facebook of Instagram" gepost mag worden. Genoodzaakt tot clandestiene methodes probeerde ik een tijdje ongemerkt foto's van ze te maken |  ik heb legio kiekjes van twee kinderen die hun gezicht afschermen  | maar erg succesvol was die strategie niet. Ik moet ook niet te opvallend vragen wat voor grappige opmerking ze no...

Nadat kat en kinderen ons meubilair om zeep hadden geholpen, werd het hoog tijd om wat nieuws aan te schaffen. Allereerst beging ik de fout door een rotan stoel te kopen. Die beslist leuk is, maar bepaald niet comfortabel zit. Voorts kozen echtgenoot en ik voor een ruime driezitsbank die - zo dachten wij naïef - aan tenminste twee personen voldoende plek zou bieden. Wij hadden duidelijk de opgroeiende 'liggende elementen' in ons huis niet meegerekend.  Horizontaal Liggende elementen wil zeggen: een Puber en een in wording die hun dagen bij voorkeur in horizontaal gestrekte houding doorbrengen. Met een scherm voor hun snufferd. Natuurlijk. Heb je amper je kont van de bank af, strekt een pukkelige slungel zijn benen met een lichte zucht van opluchting. 'Ziezo, de hele bank is van mij.' Mocht je even later - best beleefd - vragen of hij op zijn billen wil gaan zitten in plaats van op zijn rug (zodat ik zelf ook een p lekje heb ), klinkt hoorbaar ongenoegen! Waarom z...