What a World

Mannen, sla deze maar over. We gaan het hebben over een vrouwending. Meisjes onder elkaar dus. Het kwam een beetje door het vrijgezellenfeest van M waar we via de prosecco (ja, schenk nog maar een keer bij) en schalen vol verboden koolhydraten moeiteloos overschakelden van "He hoi, hallo" naar lichaamsbeharing. We kenden elkaar vaag of nog maar net, maar met een gevuld glas bij de hand babbelden wij al snel over 'de dag die je wist dat zou komen'. Maar dan liever niet. Het moment dat je gedachteloos je oorbellen in doet, je lippenstift bijwerkt of je haar föhnt en tot slot je huid van dichtbij aan een inspectie onderwerpt. Hier een rimpel, daar een plooi. En ineens! Ontdek je een dikke, vieze, zwarte haar onder je kin. Imposant lang ook tegen de tijd dat je 'm in de smiezen hebt gekregen. En je vraagt je af. Hoe lang zit die heksenhaar daar al? Hoe heb je hem in vredesnaam over het hoofd kunnen zien! Waarom heeft niemand iets gezegd! Het voelt alsof je weken met j...

De buren gaan trouwen. En ze gaan All. The. Way. Dat betekent dat je een dag of 427 voor je trouwdatum al driftig door het opgetrommelde bruidspersoneel wordt aangespoord om "vaart te maken met alles te regelen". En er komt wat op je af. Zo! De datum (hangt onverbiddelijk samen met >), een locatie (in de tuin of binnen proosten), dé jurk (kort, of toch lang), schoenen (welke kleur en hoeveel cm hak), de inwendige mens (over biologische appelsap en of een patatje mayo nou wel of niet mag), de fotograaf (éindelijk iemand gevonden, kan hij niet!) en schoteltjesgeld. Van dat laatste had ik nog nooit gehoord. Er ging een wereld voor me open. Al was het maar vanwege de indrukwekkende organisatieskills die je voor zo'n event in je mars moet hebben.  Rommel Echtgenoot en ik trouwden stiekem en simpel. En bovenal: snel! In minder dan vijf minuten had echtgenoot na 13,5 jaar tegenstribbelen het jawoord uit zijn tenen getrokken. Stressloos gingen wij aansluitend met zijn 14-...

Ruim 1,5 jaar geleden liet ik me in een onbewaakt ogenblik - want in vredige decembermood - door T verleiden tot het rennen van een 5 kilometer. Dat ik al mijn hele leven een bloedhekel aan hardlopen heb, poetste ik gemakshalve uit m'n brein. En met nog drie maanden voorbereiding in het vizier dacht ik: gaat wel lukken. Ja toch? Goedgemutst meldde ik mij op een druilerige januari-ochtend in het Haagse Zuiderpark waar running chick L een beginnerstraining verzorgde. Na de warming-up ('oh, dit was alleen nog opwarmen, djeez!') was ik al wat fleps. Na zegge en schrijve 500 meter 'stoempen' had ik mijn tong op de schoenen hangen, kon het mooie park me gestolen worden en was ik vastbesloten dat dit belachelijke idee van tafel moest. Toen er na krap twee maanden ook nog een blessure bij kwam, wist ik het echt zeker. Dit moest ik maar beter niet doen. 'Gelukkig' was ik niet op tijd hersteld, dus die race in maart heb ik nooit gelopen. Van de zotte De wonderen ...

Een paar feiten vooraf. Voordat we gelijk al heibel in de tent hebben. Alle clichés over vrouwen en voetbal zijn op mij niet van toepassing. Dat durf ik met een gerust hart te zeggen. Ik sta elk weekend langs de kunstgras zijlijn om mijn voetballende kindergrut te supporten. Behoudens kou en regen heb ik daar bovendien ook nog eens plezier in (Waarom is het seizoen eigenlijk altijd voorbij als de thermometer 'fijn-langs-de-lijn' aangeeft?). Ik ben geen moeder die haar kind met gierende banden afzet bij de trainingen. Nope, elke week present. En hé, vraagje. Welke profvoetballer rondde een academische opleiding af? Nou... Graeme Rutjes. Keje Molenaar ook trouwens. Nee, over voetballers en studeren gaan we verder geen flauwe grappen maken. Oh en dan nog dit, ik weet toevallig ook wat buitenspel is! Casa Edison Toen echtgenoot mij pas had leren kennen, belde hij op een avond eens spontaan bij me aan. Bijna was hij flauwgevallen bij de voordeur, want ik keek naar een voetbalwe...

Als opgeladen zonnegodin wachtte mij in de laatste week van de zomervakantie nog een jaarlijks terugkerend klusje: s choolspullen aanschaffen. Wachten tot de laatste week is niet sli-him. Weet ik toch. Dan sta je óf voor lege schappen ofwel in ALLE Bruna-filialen liggen alleen nog een  overdosis Stabilo-puntenslijpers voor linkshandigen (zoiets als de invalideparkeerplaats die ook vaker niet dan wel gebruikt wordt), roze agenda's met bloemetjes en "hele stomme" schriften. En hele stomme schriften is geen optie als je naar de middelbare gaat. Come on zeg! On and on Dus: pennen, schriften, kaftpapier (*), geodriehoek, passer, potlood, gum, rekenmachine (huppeldepup xx met multiview), woordenboek ("Zo dik!?!"), schaar, lijm, een dummy voor tekenen ("Heb ik die nodig dan, ik vind tekenen helemaal niet leuk!"), kleurpotloden, etui, earplugs, zaalschoenen, and so on and on. Een deel kon ik online bestellen. In het winkelwagentje, klik en hup-heerlijk-kl...

Thuisgekomen van vakantie is mijn huis voor een aantal dagen omgetoverd tot het decor van 'Mijn leven in puin'. Er ligt een wasmachine-marathon te schreeuwen om aandacht in de gang, overal staan kratten, liggen spullen en struikel je over slaapzakken en kabels. Is op de heenreis alles behoorlijk doordacht bij elkaar geplaatst, op de terugweg geldt maar een regel: waar nog een gaatje is. En zo komt het dus ook uit de auto. Echtgenoot en ik - op vakantie vredig alle dagen passief doorbrengend - lopen daags na terugkomst een geheel eigen pad. Waar ik als een razende heks alles in 1 dag wil opruimen, vindt echtgenoot het bij voorkeur prima als alles nog even blijft liggen. Natuurlijk, hij is moe van de terugreis (hij rijdt het hele stuk, ik rij niet graag in 't buitenland). Begrijp ik. Maar toch.  Fluks vs nurks In de loop van de jaren hebben we elkaar halverwege gevonden in de 'fluks vs nurks'-battle. Je leert tenslotte leven met elkaars eigenaardigheden. Ik vraag...

Met nog een week vakantie te gaan maakt oudste zoon zich op voor de 'middelbare'. Hij heeft er enorm veel zin in! Vooral omdat hij géén ídee heeft wat hem te wachten staat. De wenkbrauwen gingen allereerst al vragend omhoog toen ik zei dat hij in de eerste week zijn boeken moet kaften. "Boeken kaften?" Ja, kaften. Nee, dat lichtje ging niet branden bij hem. Die kan ik alvast in mijn agenda schrijven. Dat hij veel - en dagelijks - huiswerk krijgt, is ook nog niet tot hem doorgedrongen.  Voor hem staat volgende week in het teken van kennismaken en de voorpret van de werkweek. "Die is verplicht mam!"   Vogel De middelbare school is voor mij een nieuwe fase in het ouderlijk thema 'loslaten'. Toen ik ze naar de basisschool bracht, waren beide kinderen - én ik - er aan toe. Hoe lief, leuk en gezellig ik ze ook vind, tegen de tijd dat ze naar groep 1 gingen vond ik die paar uurtjes 'vrije tijd' op de woensdag écht fijn. Maar de middelbare voelt...

Doe ik bij voorkeur veel niets (voor de goede orde: alleen tijdens de vakantie delen echtgenoot en ik deze passie), onze kinderen compenseren ons überluie gedrag ruimschoots door zo'n beetje aan alle georganiseerde activiteiten op de camping mee te doen. Ik zei het al: dat hebben ze niet van ons. Een willekeurige dag: aftrap 11 uur voetbaltoernooi (het ontbijt moest er in geduwd worden, want wij zijn altijd wat aan de langzame kant 's ochtends), daarna dammen bouwen in de rivier, gevolgd door een vossenjacht, waarna met spoed door voor een potje beachvolleybal en als afsluiter een spooktocht in de avond (tot middernacht!). Het is nog net geen schoolregime maar: "We moeten nú lunchen, anders zijn we te laat voor het dammen bouwen." Kolere zeg, we waren er maar druk mee. Comfort  De spooktocht was nog niet voor iedereen een onverdeeld genoegen. Allereerst omdat het zó eng was dat hordes kinderen gillend en jankend halverwege afhaakten. Een engerd die een ketting...

Hé t nadeel van een katoenen paleis is dat het droog ingepakt moet worden. If not, dan trek je het een jaar later beschimmeld uit de opslag. Overbodig te zeggen dat regen vlak voor departure door mij niet echt op prijs gesteld wordt. Et voilá, worden we donderdag nog even getrakteerd op een enorme plensdag. Zo! Om de klamme hut en natte spullen te ontvluchten, besloten wij maar een dagje naar Nímes te rijden. Wat we daar gezien hebben? Weinig, want ook daar goot het troosteloos de hele dag. Wel hebben we vijf sportzaken uitgekamd waardoor zoon J nu zijn PSG-tenue compleet heeft. Blij kind nummer 1. Zoon N huppelde de winkel uit in zijn nieuwe All Blacks rugbyshirt. Blij kind nummer 2. Echtgenoot vertoefde weer enige tijd in een Nike-walhalla; doet hij graag! Blij 'kind' nummer 3 dus. En ik kocht nog maar 's een renbroek. Kim K. Die aankoop is een beetje ter compensatie van het feit dat ik hier niets gedaan heb aan mijn hardlooptrainingen. Allereerst schrok ik behoorl...

Zodra de vertrekdatum in zicht komt, begin ik lichtelijk onrustig te worden. Ik ruik de stal en mijn volledig inactieve status slaat als een blad aan de boom om in efficiency als vanouds. Terwijl echtgenoot het liefst de boel wil rekken tot de allerlaatste seconde, begin ik pak 'm beet drie dagen van tevoren al de eerste spullen in te pakken. Liever eerder, maar daar krijgt echtgenoot uitslag van. Als het aan mij lag, zette ik de wekker op de dag van vertrek om asap in de auto te zitten. Heeft volstrekt geen zin met een echtgenoot die iedere vorm van planning niet in zijn genen heeft zitten. Komt bij dat ik me met het inpakken voor de terugreis - prop alles maar waar nog een gaatje zit (dus hoe moeilijk kan het zijn?) - óók niet mag bemoeien. Amai! Maar het kan altijd nog erger. Zo hadden wij eens plezante zuiderburen naast ons staan. Vier kinderen met ons pap en ons mam. Zij hadden thuis waarschijnlijk iets te enthousiast het spel 'We gaan op vakantie en nemen mee......

Cynisch: "Ik kan zeker weer eerst twee uur zitten wachten voordat jullie alles gedaan hebben wat jullie moeten doen. Sjonge jonge." Getergd: "Ja, ga maar janken jij" (dochter rent overstuur de tent in). Bars: "Dames, we-de-rom (!!!) een waarschuwing, wát zijn jullie aan het doen?" Gebiedend: "Dáár ligt nog rommel, en daar. Kijk dan. Opruimen. Nú!" Geïrriteerd: "Ik stop maar met preken nu, want dat heeft zo te zien toch geen zin." Vermomd 'Onze vader' zit niet in de hemel, maar schuin boven ons op de camping met zijn gezin. Vermomd als azijnzeikerd eerste klas. Hij heeft zijn goedgemutste alias beslist niet meegenomen. Vanuit mijn stoel aanschouw ik dagelijks het gezeur van 'onze vader' 1 etage boven ons. Ik zie met lede ogen aan dat zijn vrouw maar opgehouden is met antwoord geven. Zij ploft meermaals moedeloos in een stoel met een verdrietig gezicht. De twee kinderen hoor ik ook amper. Alleen zijn gezeik is er, ...

Wat wij zoal doen tijdens onze vakantie? Onthutsend veel niks eigenlijk. Ik ben er maar eerlijk over. Vol bewondering volg ik in de zomervakantie de fotoseries van veel, vaak ook verantwoorde, activiteiten: musea bezoeken, 6 uur kanovaren en voor dag en dauw wandelen in de bergen. Een klein knaagdiertje ergens in mijn achterhoofd vindt dat ik dit óók moet doen, maar 't komt er niet van. Onze zonen J en N grasduinen gezellig de hele camping over, slepen her en der een sliert vriendjes mee en vermaken zich de hele dag bij zwembad en rivier. Na het eten halen ze hun dagelijkse dosis Wi-Fi bij de receptie. Wij staan bij 't paleis paraat als ze "dorst en honger" hebben. Echtgenoot is drie weken lang niet uit zijn hangmat weg te timmeren. En ik heb eindelijk tijd om me de hele dag te verstoppen in een boek. Een bezigheid waar ik me thuis te weinig tijd voor gun.  Schuifelen Vakantie is voor mij dus letterlijk drie weken niks doen. De vraag 'wat eten we vandaag...

De strikte taakverdeling tussen echtgenoot en mij op de glamping betekent dat hij kookt en ik twee keer per dag naar de wasbak sjok met een krat vol afwas. Die krat was nog een heus dingetje, want echtgenoot had ooit een afwaszak - een zak ja! - gekocht. "Echt heel handig", claimde hij zijn aankoop. "Echt niet!", riep ik ieder jaar. De bedoeling van die zak is dat deze, eenmaal gevuld met water, als het ware vanzelf rijst en blijft staan. Zeiden ze in de kampeerwinkel. Herhaalt ook echtgenoot ieder jaar. Werkt voor geen meter! De afgelopen twee jaar werd ik door mijn lieve sis W uit de brand geholpen met een fijn afwasteiltje. Maar dit jaar stond ik als vanouds weer vloekend te klooien met die rotzak. De krat mocht ik bij de gratie God's kopen, mits ik hem niet meeneem naar Nederland. Corvee Toen onze lieve vrienden G&R twee dagen ons kampeerpaleis bezochten, vroeg hun vierjarige zoon J bij het zien van mijn krat: "Is dat jouw afwasmachine?...

Swingo. Al van gehoord? Ik ook niet. Niet heel gek, want vijf jaar op rij kozen wij voor een camping met zero georganiseerd vertier. Beviel ons prima. Thematisch geplande gezelligheid zit niet in ons DNA. Behalve een zwembad, een nabijgelegen food  truck en een aftandse tafeltennistafel was er verder niets. Spelen en voetballen gingen door tot het te donker werd om kind en/of bal nog te zien. Voor de kinderen betekende dit douchen, tandenpoetsen en naar bed. En voor ons een laatste glaasje stilte.  Ademnood Dit jaar waagden wij de sprong in het diepe en kozen we een nieuw stekkie uit voor onze kampeerkoepel. Waar we misschien in de gauwigheid overheen gelezen hadden, was het dagelijkse aanbod van campingvermaak. Zo was er dus op onze eerste zaterdagavond een heuse swingo. Deze pretcombi van - jawel - bingo met/op muziek emmerde door tot laat in de avond. De eerste vijf seconden van een lied worden ingezet en wie het raadt, heeft een bingogetal te pakken. Bij zeer popula...

Nondeju! Nog geen etmaal mijn hakken op Franse bodem: regen. Wekenlang heeft iedereen het hier afgelegd tegen de hitte, maar ik ben de klok nog niet rond of ik word verblijd met donder, bliksem en plensbuien. Echt hè. Tandenknarsend kijk ik vanuit mijn katoenen paleis naar een onheilspellend donkergrijs wolkendek.  Blessings  Met veel zon en warme temperaturen in het vooruitzicht (ook op het vakantieadres wordt de weerapp - vooral bij slecht weer - driftig geraadpleegd) laat ik de kop niet hangen. Natuurlijk niet! Zo ben ik niet. Ok, ik heb 1 of 2 keer verzucht dat ik regen op vakantie "een beetje moeilijk vind" (dit is de nette variant). Misschien 3 keer... Voor de rest, count your blessings. Heenreis kakstrak in 11,5 uur. Geen boer met tractor op de snelweg gezien. Kids liggen een half uur na aankomst (nieuw record gok ik) in het zwembad. Echtgenoot en ik hebben zonder onvertogen woord het kampeerparadijs in een mum van tijd overeind staan. Tot zover het gemeensc...