Doorgaan naar hoofdcontent

Check, dubbelcheck...

Als opgeladen zonnegodin wachtte mij in de laatste week van de zomervakantie nog een jaarlijks terugkerend klusje: schoolspullen aanschaffen. Wachten tot de laatste week is niet sli-him. Weet ik toch. Dan sta je óf voor lege schappen ofwel in ALLE Bruna-filialen liggen alleen nog een overdosis Stabilo-puntenslijpers voor linkshandigen (zoiets als de invalideparkeerplaats die ook vaker niet dan wel gebruikt wordt), roze agenda's met bloemetjes en "hele stomme" schriften. En hele stomme schriften is geen optie als je naar de middelbare gaat. Come on zeg!


On and on

Dus: pennen, schriften, kaftpapier (*), geodriehoek, passer, potlood, gum, rekenmachine (huppeldepup xx met multiview), woordenboek ("Zo dik!?!"), schaar, lijm, een dummy voor tekenen ("Heb ik die nodig dan, ik vind tekenen helemaal niet leuk!"), kleurpotloden, etui, earplugs, zaalschoenen, and so on and on. Een deel kon ik online bestellen. In het winkelwagentje, klik en hup-heerlijk-klaar. Voor het overige moest er toch echt realtime geshopt worden. Ik moet zeggen, op de zaalschoenen na hebben we dit traject redelijk vlotjes en zonder noemenswaardige discussies doorlopen. De schoenen vormden nog het grootste obstakel. Klotsend van het zweet liepen we een winkel of 13 af. Oudste zoon zit qua lengte, lichaam en leden ineens in een ingewikkeld stukje leeftijd. Het is te lang, te kort, te klein, te groot; om kort te gaan, er past ineens weinig. Voor zijn voetbalschoenen (ook nog zo'n een fijne uitsmijter-x-twee-kinderen na de vakantie-afschriften) gingen we overnight van 39 naar 41-eenderde. Kinderkleren zijn te klein, volwassen maten te groot. Maar - op zijn Drents gezegd - 'met de kop d'r veur' lieten wij ons niet uit het veld slaan. En slaagden uiteindelijk 'een soort van' in winkel 14. Want ja, áls zijn er maat al bij stond dan waren ze niet mooi, te duur of zaten ze niet lekker. Of alledrie. Afijn. 


Echt wel!

Schoolspullen oudste zoon: check. Die kunnen we afvinken. Hoeven we alleen nog maar voor de jongste op pad. Weliswaar voor veel minder, maar de ervaring leert dat hij ergens aankomend weekend zijn rugzak plus volgeprakte AH-tas opent en ontdekt dat er heel veel verdwenen is. "Terwijl ik écht alles in de tas heb gedaan, dat weet ik heel, heel zeker! Echt wel." Onze grammofoonplaat blijft steevast hangen op 'Check, dubbelcheck eerst of je alles in je tas hebt'. Ieder jaar blijkt er overigens ook veel ín de tas te zitten waarvan ik me afvraag 'Wat moet je daar nou weer mee'? Zo werden er op school eens oude multomappen met versteende inhoud weggegooid. Ho! Stop. Die nam hij wel mee. Zo'n buitenkansje liet hij niet aan zijn neus voorbij gaan. Oude leesboeken, ja hoor leuk. Niet dat hij ze leest. Als een ware speurhond ontdekt hij overal wat en kan hij alles gebruiken. Het is een ritselaar eerste klas. Ik gedoog de rommel enige tijd nadrukkelijk in het zicht. Fase twee is de spullen in een tas te (ver)stoppen. Drie is de tas naast de afvalemmer te parkeren waarna de afvalcontainer verderop in de straat het eindstation is. Komt hij net aanlopen met een onderdeel van een computerkast die ze mochten slopen op de naschoolse opvang. Geen idee wat het is. En wat je ermee moet. Maar jongste zoon heeft bedacht dat je met dat onderdeel heel mooi rechte lijntjes kunt trekken. Ik gok dat die beslist mee moet naar school. Samen met alle andere schoolspullen die ik - zo is mijn vrees - dit weekend nog last minute moet aanschaffen. Ik hoop dat zijn rechtshandige Stabilo-puntenslijper wel in de AH-tas zit.  
  
(*) Nog in te plannen:

  1. Uitleg over fenomeen boekenkaften
  2. 'Proef'-kaften
  3. A) Kaften voor het 'echie' 
Drie B) Eerst wachten of onderhandelingen tussen oudste en jongste zoon vruchten gaat afwerpen. Het openingsbod van jongste zoon ligt nu op 0,50 per gekaft boek. 

Update: de tas met gymspullen was op de tweede schooldag al kwijt. "En ik heb hem echt in mijn rugtas gedaan."


Done. Nu alleen volgende week nog 18 kilo boeken ophalen. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Wachten en wegwezen...

Na de nodige panne met onze auto in Nederland, diverse reparaties en dus een allerlaatste check bij de garage, reden wij op een zaterdagochtend goedgemutst richting Frankrijk. Dat was het idee althans, want na iets meer dan 200 kilometer gaf de auto er de brui aan. Iets met oliedruk dit keer. Verslagen stonden we in de verzengende hitte bij een Belgische vangrail. Onwetend nog van de marathon die we moesten afleggen om onze tocht voort te kunnen zetten. Een sleepdienst bracht ons naar een desolaat stukse België waar in de wijde omtrek de totale leegte ons bij de keel greep. Tegenover de garage zat alleen een frietkot en wij vroegen ons nog af waarom in hemelsnaam op deze verlaten plek. Het antwoord volgde; uuuuuuren later. Dus... Toen we nog steeds op dezelfde plek stonden. Beide Pubers hadden intussen natuurlijk trek en staken de weg over voor wat frituurvoer. Voor de liefhebbers: je kunt hier dus een frikandel van 35 centimeter bestellen. Hoe! Ranzig! Echtgenoot voerde intussen...

Loodzware loodjes...

Met ineens twee pubers op de middelbare was het afgelopen jaar best een dingetje. Voor ons, wel te verstaan. Grote puber ging naar gymnasium 3 en kleine puber sleepte zich vol weerstand naar de brugklas. Waar de oudste altijd stijf staat van de zenuwen, is de jongste geheel gevrijwaard van stress. Juist dat geeft  ons extra kopzorg, maar dit terzijde. Standaard kwam kleine puber vaak opgewekt thuis met zijn perceptie van een toets: Het. Ging. PRI-MA! Die laatste twee vragen; daar had hij jammer genoeg geen tijd meer voor gehad. Bij vraag vier had hij de berekening een beetje | een beetje? | fout. Vraag drie was hij niet helemaal zeker van. En | jemig | vraag zeven was echt belachelijk, want dat was stof die ze niet hadden hoeven leren. Maar, overall: "Het ging dus PRI-MA!" Lol In weerwil van mijn voornemen, scrolde ik het afgelopen jaar in tweevoud als een bezetene door Magister. Met vier proefwerkweken | x twee, is dus acht op de Schaal van Ouderparticipatie! | en tus...

Wat een drive...

Zoals peuters het woord 'Neeheee!' elke dag stampvoetend bezigen, ligt bij pubers het 'Jahaaa, zohooo...' in  de mond bestorven. Ik heb er thuis twee. Plus een echtgenoot die in stilte hetzelfde denkt | en doet | en dat schiet allemaal niet op natuurlijk. Ik draag het moedig, maar wennen zal het nooit. Draai ik op de avond van terugkomst al minimaal drie wasmachines, de heren in Casa Edison vliegen na de vakantie naar WiFi en PlayStation en vlijen zich vervolgens neer op de bank. En denk ook niet dat ze halverwege kunnen stoppen met een spel op de PS. Ik vraag het weleens, maar wordt dan weggehoond door twee verontwaardigde kinderen. Nog erger is het als ik met de stofzuiger voor de tv langs loop: "Nu ben ik 'dood', omdat jij ervoor stond mam!" Data Anders wordt het als een puber zelf iets wil. Dan komt er ineens een voortvarendheid voor de dag waar je u tegen zegt. Zo had kleine Puber het op zijn heupen met voetbalspullen. Nog voor vertrek slaagd...